Mijn Geheim

H 37

'Layla, wakker worden. Je moet wat eten' hoor ik. Ik open mijn ogen en kijk recht in die van Vince. 'Een hele goede morgen, schone slaapster. Heb je lekker geslapen?' Vraagt hij met een glimlach. Ik knik en glimlach terug. 'Hier, wat eten. Je maag klonkt echt als een varken, zoveel trek had hij' grapt Vince. Ik pak het eten dankbaar aan, maar kijk niet wat het is. Vince trekt me tegen zich aan als ik het lege bord heb weggezet. 'Dank je' zeg ik. Ik voel hem glimlachen. 'Voor jou alles, mijn schoonheid' zegt hij zacht. Ik krijg er kippenvel van. Ik begin met mijn vinger de lijnen van zijn sixpack te volgen. Hij krijgt er kippenvel van. 'Wat gaan we nu doen?' Vraag ik. Ik kijk hem aan. 'Van mij niks, ik vind dit wel leuk' glimlacht hij. Hij buigt zich voorover en kust me. 'Ik hou van je. Ik wil je niet meer kwijt' zegt hij zacht. 'Ik hou ook van jou. Ik wil jou ook niet meer kwijt' zeg ik terug. 'Kunnen we anders gaan liggen?' Vraga ik na een tijdje. Vince gaat over de bank liggen en klopt naast zich. Mijn wangen worden rood. 'Kom op. Ooit gebeurt het toch' zegt hij. Ik ga voorzichtig naast hem liggen. Mijn hoofd op zijn schouder en mijn hand op zijn borst. Hij slaat zijn armen om mijn middel heen. Na een tijdje word zijn ademhaling steeds rustiger. Hij is in slaapgevallen. Ik verplaats me ene beetje en ga weer liggen. Na een tijdje val ik ook in slaap.

'We hebben ze gevonden. Ze zijn hier' hoor ik iemand schreeuwen. Ik doe mijn ogen open en draai me om. 'Vince, wakker worden. Ze hebben ons gevonden' ik schud hem door elkaar. 'Wat?' Hij wrijft in zijn ogen en ziet dan wat er aan de hand is. 'Prins? Is alles goed met u?' Vraagt een van de bewakers. Hij knikt. 'Mevrouw, gaat u even met mij mee? U moet worden nagekeken of u geen verwondingen hebt' zegt een andere bewaker. Ik knik en sta op.

'Nee, ze heeft geen verwondingen. U heeft geluk gehad mevrouw, dat de prins een kamer wist te vinden die bijna niemand kent. De rebellen hebben hulp gehad van binnen uit en hadden dus een pasje voor de geheime kamers. De koning en koningin hebben het daarom niet overleefd' het laatste zegt de verpleegster zacht. De koningin en de koning zijn dood? Weet Vince dit al? 'Mag ik de prins zien?' Vraag ik dan maar. 'Hij is niet op de ziekenhuis afdeling. Ik weet niet waar hij is, maar misschien een bewaker' zegt de verpleegster. Ik knik en sta op. Ik loop naar de bewaker toe die me hier heeft gebracht. 'Mag ik naar Vincent?' Vraag ik. 'Sorry, moppie. De prins heeft rust nodig. Misschien morge ' zegt hij. Moppie! Hij noemde me moppie! Ik draai me boos om en ren naar mijn kamer. Als ik de hoek om kom, zie ik Esmee op de trap zitten. Ze kijkt verdrietig. Wacht, zit ze nou te huilen? Ik loop naar haar toen, maar zodra ze me ziet veegt ze de tranen weg. 'Hoe gaat het?' Vraag ik. 'Goed. Je bent twee dagen vermist geweest. Wist je dat?' Vraagt ze. 'Nee, waar heb jij gezeten?' Vraag ik. 'Ik heb me verstopt in mijn kamer. De koning en koningin zijn weggegaan zonder mij. Ik wist geen andere plek' zegt ze. 'Ze hadden mij bijna te pakken, maar ze werden teruggeroepen' zegt ze. 'Ik ben nog nooit in mijn hele leven zo bang geweest' zucht ze. 'Dat geeft niet, ik ben ook bang. Maar wist je het al van de koning en koningin?' Vraag ik voorzichtig. Ze knikt langzaam. 'Het is zo verschikkelijk. Ik heb ze gezien, de koning en koningin. Ze werden door de rebellen meegenomen. Ze zaten onder het bloed en hingen doodstil. Het was zo eng' zegt ze. Ze barst in huilen uit. Ik sla mijn arm om haar schouders heen. 'He, rustig maar. We zijn nu veilig' sus ik haar. 'Dat beeld krijg ik nooit meer van mijn gedachten. Het staat op mijn netvlies gebrand' zegt ze. Ik weet niks te zeggen. Ik heb ze niet gezien, dus ik weet niet hoe erg het is. 'Ik laat je nu weer alleen, dan kun je even nadenken en op adem komen' zeg ik. Ze knikt en ik loop weg. De deur van mijn kamer staat open. Mijn kamer is puinhoop. Alles ligt omver. Zelfs mijn matras ligt van mijn bed. Ik dus het matras terug en ga op het bed zitten. De jurken zijn uit de kast getrokken en stuk. Ik loop naar de badkamer, maar daar is niet zo'n grote puinhoop. Alleen de douche spullen liggen op de grond. Sommige zijn kapot gegaan. Waar zouden mijn kamermeisjes zijn? Zijn ze oké? Ik loop mijn kamer uit, het paleis in. Op zoek naar mijn kamermeisjes. Als ik door het paleis slenter, zie ik dat ik op weg ben naar de koninklijke suites. 'Vincent, je vader is overleden. Je moet echt belangrijke keuzes maken. Jij bent nu de koning' hoor ik iemand zeggen. 'Weet ik! Je hoeft het niet steeds herhalen! Ik ben aan het nadenken' hoor ik Vince boos zeggen. Vince! Ik ren op het geluid af. Het komt uit zijn kamer. Er staat alleen een bewaker voor. 'Sorry, dame. Je mag er niet in' zegt de bewaker als ik er langs wil lopen. 'Wie is daar?' Hoor ik Vince zeggen. 'Ikke, Layla' zeg ik. 'Laat haar binnen' zegt Vince. Ik loop naar binnen en Vince glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Er staan een paar mensen in de kamer. Ze kijken Vince een beetje boos aan. Vince wuift ze weg. Ze lopen boos weg. Vince klopt naast zich op het bed. Ik ga naast hem zitten. Ik zie dat mijn jurk vies en kapot is. 'Ik moet straks ook een andere jurk aan doen' zucht ik. 'Van mij hoeft het niet hoor. Ik vind het wel leuk als ik je kontje kan zien' grapt hij. Dus toch! Ik dacht al dat ik zijn ogen op mijn kont voelde branden in de tunnel. Mijn wangen worden rood. Ik kijk naar de vloer. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen. Kun je de bovenste la van mijn nachtkastje open doen? Daar ligt iets voor je' zegt Vince. Ik kijk hem verbaasd aan, maar ooen toch het laatje. Allemaal papieren, maar in het hoekje staat een doosje. 'Is dit het?' Vraag ik, het doosje omhoog houdend. Hij knikt. Ik maak het open en zie de ring die ik gevonden had en zo mooi vind. 'Ik kan niet op mijn knie gaan, maar wil je met me trouwen, lieve Layla?' Vraagt Vince. 'Ja' schreeuw ik zowat. Ik geef hem voorzichtig een knuffel en een zoen. Mijn droom komt eindelijk uit. Iemand heeft me ten huwelijk gevraagd!