KIYAMET FISILTISI

Kesiciler |12|

Selamün aleyküm radyonistler, bu sefer bölüm sonuna değil de bölüm başına not ekleyeyim dedim. Bu bölümle romana biraz hareketlilik kazandırmaya çalıştım. Bölümde sizin için bir sürprizim var ayrıca. :) Okuyunca anlarsınız. Bu arada okulun ilk günü nasıl geçti?
Tamam tamam, okulun başladığını hatırlattığım için üzgünüm. İyi okumalar...
Küçüktürİşareti3

***

Öylesine rahattım ki... Uyanmış olmama rağmen yeniden uyumak için direniyorum. Sanki yıllardır böyle bir uyku çekmemişim... Fakat artık kalkmam için beni zorlayan hislerim galip geliyor ve yumuşacık yataktan doğruluyorum. Kollarımı iki yana açıp iyicene esniyorum. Gözlerimi etrafta gezindirmeye başlıyorum. Ve yerde yatan bir adamı görünce yüzümdeki gülümseme düşüyor, yerini asık bir surata bırakıyor. Kollarını ve bacaklarını dört bir yana açmış, sırt üstü yatan Amir'i görünce her şey aklıma dank ediyor.

Rahat uyku, yaşadıklarımı tamamen unutturmuş, eski, normal hayatımda olduğumu sanmama neden olarak kandırmıştı beni. Zalim Dünya'da olduğumu hatırlayınca hemen yataktan fırlıyorum. Ve aklıma bir şeyler daha geliyor: Benim, şu an Amir'in yattığı yerde yatmış oluyor olmam gerekiyor. Dün gece yatak için kavga ettiğimizi, ve bir oyun oynayarak kazanın yatağı almasını uygun gördüğümüzü ve benim kaybederek, hatta iki kez kaybederek yerde yatmak zorunda kaldığımı hatırlıyorum.

Ama uyandığım zaman kendimi yatakta buldum. Bunun tek bir açıklaması var: Amir beni taşıyarak yatağa bıraktı ve kendisi yerdimde yattı! Bunu düşünmek bile hiddetlenmeme yetiyor. Amir'e doğru birkaç adım attığımda ayaklarımın dibinde oluyor Amir. Yüzünü çantama gömerek uyuyordu hâlâ.

Onu hafiften tekmeleyerek uyandırmaya çalışıyorum. Lakin uyanmıyor, böğürerek çırpınıyor ve uyku pozisyonunu değiştirerek uyumaya devam ediyor. Ona daha sert tekmeyle dürtüyor ve "uyansana be!" diyerek azarlıyorum. Amir biraz daha çırpınıyor ama daha fazla direnemiyor ve oflyarak ayağa kalkıyor. Yüzünden belli olduğu gibi uykusunu almış değildi.

Gözlerini ovuşturarak üstündeki uyku mahrumiyetini atmaya çalışıyor. "Ne oluyor ya?" diyor uykulu bir sesle.

Sözü fazla uzatmadan konuya giriyorum: "Sen dün gece bana nasıl dokunursun?" Onun üstüne yürüyorum ve göğüsü itekleyrek duvara kadar onu sıkıştırıyorum.

"Ne? Nasıl yani?" diyor, artık uykulu hâlinde eser kalmamıştı.

"Dün gece, diyorum! Beni taşıyıp yatağa mı koydun? Lan sen bana nasıl dokunursun?" diyorum kelimelere basa basa...

"Sakin ol biraz ya..." diyerek gerilimi düşürmeye çalışıyor. "Gece tir tir titriyordun. Ben de..."

"Üşüyorsam üşüyorum..." diyerek sözünü kesiyorum. Kızım, sen de tam bir nankör çıktın ha... Çocuk ne güzel iyliğini düşünüyor. Gibisinden düşünceler zihnimden dönüp dolaşmaya başlıyor.

"Kıza bak ya... İylik de yaramıyor," diye söylenmeye başlıyor Amir. Tam ağzımı açmış cevap verecekken beni geçip kapıya doğru ilerlemeye başlıyor. "Neyse ya... Ben çok acıktım," dediği zaman mutfağa doğru gittiğini anlıyorum. Bir yandan da beni umursamamış olmasına kızıyorum. Evet, evet... Seni cidden umursamıyor... Kızım manyak mısın sen? Senin için mis gibi yataktan vazgeçti. Asıl sen çocuğun üstüne çok gidiyorsun, gibi düşünceler aklıma estiği zaman göz deviriyorum. Sonra da mutfağa doğru yol almaya başlıyorum. Yoksa bu ayı herif bana tek lokma yiyecek, tek damla su bırakmaz...

Mutfağa girdiğimde gördüğüm manzara beni şaşırtmadı. Amir, bir yandan su içerken bir yandan da yeşil bir sey yiyordu. Benim mutfağa girdiğimi fark edince bana dönüyor ve ağzı ile elleri yemek dolu bir şekilde bana bakıyor. "Gel Yılan, gel..." diyor ağzı yemek doluyken. Bu yüzden ağzınaki birkaç yemek kırıntısı fırlıyor. "Sana da ayırdım..." Peki ya şimdi şaşırdın mı hanımefendi? Sinir bozucu iç sesim veya istemsizce zihnimde dolaşan düşünceler ya da saklamak istediğim kişiliğim sesi... Artık her neyse, beni oldukça sinirlendiriyor. Pek takmamaya çalışıyorum iç sesimi. Amir işaret ettiği kabı aldığım zaman içi yarısı boş bir kase olduğunu görüyorum. Diğer yarısında da su vardı.