Chapter 36: Disappearance Of Two Souls

909 18 0
                                    

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.


Final Chapter

⚫ Alora⚫

And then I feel like the time stopped. I stood there, with a shock expression on my face. My tears stopped falling down and only I can feel right now is pain. My hair flew down as the tornado that was surrounding us slowly disappeared, and so was he.

Nanatili akong tulala sa kawalan. Nakaporma padin ang dalawa kong kamay kung saan hawak ko ang kamay niya kanina na nakayakap sakin. This is.. This is so.. Unfair. Kahit kelan hindi ako naging handa sa mga mangyayari.

Maybe I was really like Lora, who went into a forbidden relation. And the consequneces we went through symbolizes the arrow. That our pierced our heart in pain. And now,

I feel nothing.

I closed my eyes, and then opened it. I stared at the moon that has turned silver now. Is it over? Will the world rest in peace now? But how about me? Will I stay miserable?

A violet crystal sword appeared in my hand. I looked at it for awhile and stabbed my self, I made sure that it would pierce through my back. Napaluhod ako dahil doon. I want to die. Right now. Wala nadin naman akong kailangan pang gawin dito. I've lost everything. My family, and Kai. I won't live peacefully anyway if I continue to breathe. I'll only relive those nightmares if I continue to live.

Matagal din akong nanatili doon. Nakaluhod habang nakatarak ang sword ko na tumagos sa likod ko. Lumipas ang mahabang sandali, nagtataka na ako.

Bakit buhay parin ako?

Dapat sa mga oras na'to patay na ako. Marami ng dugo ang nawala sakin pero bakit? Bakit buhay parin ako? Gusto ko ng mamatay! Ano ba! Bakit hindi mo nalang ako hayaan?

What else do you want, moon?

Hindi pa ba sapat ang lahat ng ito?

Hinugot ko ang espada at muling sinaksak ang sarili ko. At tulad nung una, walang nangyari. Parang hindi ako nauubusan ng dugo. Humihinga parin ako. Kaya napagpasyahan kong tumayo nalang. Pa-ika ika akong naglakad at nakalipad naman ako kahit papano. Bumalik ako sa Blood Moon Garden. Doon nakita ko ang mga elite families, OTG at ang hari. Inaayos nila ang bangkay ng pamilya ko. Napansin kong lumapit saakin si Marmee.

"Ate..". Malungkot ang tono ng pananalita niya pero dire-diretso lang ako sa paglalakad. Sinundan nila ako ng tingin, lalo na si Noki na gusto akong lapitan pero pinigilan niya nalang ang sarili niya. Lahat sila ay may taka at gulat sa ekspresyon sa mukha. Nagtataka sila kung saan ako galing at nagulat sila dahil puro dugo ang katawan ko.

"Hindi namin inaasahan ang nangyari. Paalis na dapat kami pero nagpumilit ang mag-asawang Arcania na pigilan ang mga papasugod na mga Oni. At dahil gipit narin kami sa oras, napilitan kaming hayaan nalang sila. Ikinalulungkot ko ang nangyari. Pero sila mga dakilang bayani ng mundo. They died in honor." Wika ng Hari. Pero nanatili lamang akong tahimik. Tinapat ko ang palad ko sa bangkay nila at nagliwanag iyon, unti-unting naglaho ang katawan nila.

"Anong balak mo, Alora?" tanong sakin ni General Kamui pero di ko siya sinagot. I gave him a cold gaze, that made him stop. I turned my back and started to walk.

"Ate, saan ka pupunta?" Tanong sakin ni Marmee. Tuloy lang ako sa paglalakad. I summoned my staff, and an enormous magic circle appeared beneath me. It is beaming in dark violet color with old rihonjin letters written on it. Humangin ng sobrang lakas, kaya napilitan silang mapakapit sa matitibay na bagay. Ang iba naman ay gumawa ng shield.

"ALORA! ANONG BALAK MONG GAWIN?" Rinig kong sigaw ni General Kamui. At tulad kanina, hindi ko siya pinansin. Nagkaroon din ng ubod ng lawak na magic circle sa kalangitan, kakulay ng magic circle na nasa paanan ko. May vortex na kulay purple ang lumitaw doon. May anim na naglalakihang crystal ang naglitawan sa paligid ng vortex. Lahat ng crystal ay may marka. Marka ng isang crescent moon.

"From now on, I'm no longer Alora. My mission is done, and I have no more responsiblities left in this world. I'm going to create my own world. And I'm going to take them with me." Narinig ko ang sunod sunod na pag angal nila sa desisyon ko. Pero desidido na ako. I looked at Kai's ruby necklace. Kalahati lang ang naging kulay itim. Tiningnan ko ang reflection ko sa ruby pero laking pagtataka ko dahil kulay itim na ang mga mata ko. Anong nangyari dito?

"The great power, which opens the dimension to other world. And the ability to create a world. I never thought I would witness this." Sinabi iyon ni general Shintaro habang nasa loob ng shield niya. Isa-isang nabasag ang mga crystal at doon unti-unti na naming nakita ang malapad na sphere sa gitna ng vortex. Walang kang makikitang kahit na ano sa sphere na iyon kundi kadiliman.

"Naiintindihan kita, Ate. Kung yan ang gusto mo." Tumingin ako kay Marmee, and fake a smile to her.

"We will remember your story, Alora. You are still our heroine, who have killed a destructive monster who called himself Death. Even if you'll abandon us now, we will recognize you as the great lady of Moonlight realm who endured different types of pain." Sinabi iyon ng Hari. Hindi na ako tumugon pa at lumipad patungo sa sphere na iyon. Tiningnan ko muna silang lahat, before I finally left Moonlight Realm behind.

I left them with a story of bravery, but they don't know there is still a story left untold.

🌙🌙🌙

I arrived at a silent, desolate world. Tiningnan ko ang paligid, it's very lifeless. Umuulan ngayon at ramdam ko ang malamig na patak ng ulan na dumadampi sa balat ko. Infront of me is a mansion with a stern atmosphere. I walked and open the large gate.

"Lady Rubia." A male servant opened the mansion's door. He bowed at me with full of respect.

"Let me accompany you, so that you may change to comfortable clothes." I nodded and went in.

This is my first time to use my powers. The powers that has been long kept away from me because they said it's a dangerous thing for me. But look how beautiful it is. This is the world I need. The world's appearance was originally from my heart. From what I feel. That's why it looks so lonely and lifeless. And the people here, is also from my powers.

I walked at my very own mansion. And arrived at a certain room. I opened the door and walked in. There was a round table in the center of the room with a glass box on top. A box for necklace. Wala ng ibang nakalagay sa loob ng kwarto kundi ang mesang iyon at ang glass box sa ibabaw nito. Tinanggal ko ang kwintas at nilagay iyon doon. Kitang kita ko ang mga mata kong kulay itim. Wala parin akong ideya kung bakit ito ganito.

"Lady Rubia.." Yung lalake ulit ang sumalubong saakin paglabas ko ng kwartong iyon.

At doon na nagsimula ang mga pagbabago saakin. The more time pass, the more I became cold. The more I became emotionless. They said, time heals. But what I see is I become worse and worse. There are times I tried to kill my self. But it seems I became immortal without knowing why. I was so restless. In my world, the rain never stopped. Somehow, this rain tells me that no matter how time pass, my heart is still in vain. My eyes stopped crying, because I can't cry when I feel empty.

End of Chapter 36

💠💠💠💠💠💠💠💠💠

⚫ BlackButterfly186 ♥

Yume at Moonlight: Lady Rubia The UntoldTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon