Get Lucky (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 5

-Megan

Ik zet mijn schoenen neer naast die van Kaj en trek mijn sokken uit. Ik prop ze in mijn Puma’s en kijk naar beneden. Kaj staat onderaan de pier in het zand en kijkt omhoog naar me.

‘Spring!’ Roept hij boven de wind uit.

‘Ben je gek?! Kijk hoe hoog het is!’

‘Ik vang je!’ Roept hij lachend terug.

‘Ik vertrouw je, oké?’ Roep ik terug. Hij knikt en houd zijn armen op. Ik zucht, kijk nog één keer omlaag en spring dan van de pier.

Kaj grijpt mijn heupen vast nog voordat mijn voeten de grond raken, waardoor ik voorover buig en mijn buik tegen zijn gezicht aan komt. Hij verliest zijn evenwicht en valt achterover in het zand. Ik val bovenop hem met mijn handen boven zijn hoofd in het zand. Lachend rol ik van hem af.

‘Dat was gênant.’ Zegt Kaj lachend. ‘Heb je pijn?’

‘Nee, ik ben oké.’ Zeg ik. Ik sta op en klop het zand van mijn kleren en uit mijn haar. Ik loop naar Kaj en veeg het zand ook uit zijn haren.

‘Dat gaan we dus niet meer doen.’ Zeg ik glimlachend. Kaj glimlacht terug en loopt achter me aan naar het water. We lopen over het strand met onze voeten door het water.

‘Dus, waar wilde je over praten?’ Vraagt hij dan.

‘Mijn vriendje.’ Zeg ik. ‘Ik dacht, omdat we goede vrienden zijn… en ik vertrouw je…’

Kaj knikt. ‘Je kan me alles vertellen.’ Stelt hij me gerust. ‘Ik zal niks verder vertellen.’

Hij pakt mijn hand en trekt me mee terug het strand op. Een beetje overweldigd loop ik achter hem aan. Het voelt goed om hand in hand te lopen met Kaj, ook al betekend het niks. We zijn vrienden…

We zijn op een klein privé strandje dat achter hun hotel ligt. Een oude houten pier is tegen een rotswand op gebouwd, dat is het enige contact met het strand. Het strand is klein en er zijn geen mensen.

We lopen nog een klein stukje en gaan dan naast elkaar in het zand zitten. Kaj laat mijn hand los. Ik trek mijn knieën in en sla mijn armen eromheen.

‘Dus… jou vriendje.’ Zegt Kaj. ‘Hoe heet hij?’

‘Stefan. Hij voetbalt. En hij is een klootzak.’

Het is eruit voordat ik mezelf tegen kan houden. Ik sla een hand voor mijn mond en kijk opzij naar Kaj.

‘Dat is duidelijk.’ Zegt hij een beetje ongemakkelijk.

‘Sorry, ik wil het niet awkward maken.’ Zeg ik.

‘Het is oké.’ Zegt Kaj en haalt zijn schouders op. ‘Waarom is hij een klootzak?’

Ik laat mezelf achterover vallen en steun op mijn ellenbogen.

‘Hij doet zo raar tegen me. Hij doet kortaf, hij schreeuwt, hij is agressief en hij scheld. Maar daarna komt hij weer naar me toe en wil hij het allemaal goed maken. En daar trap ik dan weer in.’ Ik zucht. ‘Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil ermee stoppen, maar ik durf niet.’

Kaj knikt begrijpend. ‘Waarom durf je niet?’ Vraagt hij dan. ‘Wordt hij dan agressief tegen je?’

Ik besluit Kaj nog maar even niet te vertellen van het slaan.

‘Stefan en ik delen iets heel speciaals…’ Mompel ik. ‘Ik ben bang dat… als ik bij hem weg ga… dat ik nooit meer iemand zal vinden waarmee ik dat ook kan delen.’

‘Ik snap het.’ Zegt Kaj zachtjes. ‘De eerste keer is heel intiem en je herinnert je het voor altijd… maar dat betekend niet dat je dat nooit meer met een andere jongen kan beleven.’