Get Lucky (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 57

Sorry voor het wachten!

Dus ik zag dat er kleine stukjes uit mijn verhaal ook zijn gebruikt in andere FanFictions. Ik vind dat echt het ultieme compliment, ze vinden het dus zo leuk dat ze willen dat andere mensen geloven dat zij het hebben bedacht!

Enjoy hoofdstuk 57! Love al mijn lieve lezers!

Ik hoop dat jullie allemaal een super vakantie hebben / hebben gehad.

Xxxxxxxxxxxx Julia

----------------------------------------------------

-Jai

Ik strijk voorzichtig met mijn wijsvinger over de grote rode plek vlak boven Roos haar linkerborst. Ze kijkt omhoog naar me met grote ogen.

‘Sorry, doet het pijn?’ Vraag ik en trek mijn hand terug.

‘Nee, alleen je kijkt zo bezorgd.’ Zegt Roos. Ze geeft me een kleine glimlach. ‘Daar hou ik niet van.’

‘Sorry.’ Zeg ik en glimlach terug. ‘Ik was ook bezorgd.’

‘Ja, wij ook.’ Zegt Lucy dan. Ze staat naast links naast mij, Sam rechts. Tegenover ons staan Roos haar ouders aan haar bed.

‘Ik ben nog steeds bezorgd.’ Zegt haar moeder dan. ‘Ik rust niet normaal tot we de resultaten krijgen.’

‘Ik ook niet.’ Zegt Roos zachtjes. Ze pakt de hand van haar moeder, en reikt dan met haar vrije hand naar mij. Ik pak haar hand vast. Roos sluit haar ogen en zucht diep. Meteen knijp ik in haar hand. Ze opent haar ogen weer en glimlacht naar me: volgens mij had ze door dat ik bang was dat ze weg zou gaan. Echt weg.

Toen Roos binnen werd gebracht moest ze meteen geopereerd worden, en dat is tot nu toe alles wat ik weet. Ze heeft een grote rode vlek in de vorm van een brede rechthoek boven haar linkerborst, ze heeft er ook een vlak onder haar rechterborst. Dat wijst op hartdefibrillatie, wat ik alleen kende als ‘dat schokapparaat’.

Ik had het wel eens in films gezien. Als iemand zijn hart stopt, wrijven ze twee van die grote ijzeren handvaten over elkaar, en zetten ze die op je lichaam. Dan trekken ze die dingen eraf en gaat er een schok door je lichaam, die je hart weer aan de praat krijgt.

Roos haar hart heeft dus stilgestaan. Als ik daaraan denk lopen de rillingen over mijn rug.

‘Kijk niet zo moeilijk.’ Zegt Roos dan met een glimlach. ‘Het komt allemaal wel goed Jai.’

Ik knik langzaam.

‘Ga anders even slapen jongen.’ Zegt Roos haar moeder. Ze glimlacht medelevend naar me maar ik schud mijn hoofd.

‘Ik ben niet moe.’ Zeg ik koppig.

‘Jai, je bent hier al de hele nacht, ga slapen.’ Zegt Sam. Ik kijk hem geïrriteerd aan.

‘Jij bent hier ook al de hele nacht, ga zelf slapen.’

Sam zucht, nu ook geïrriteerd.

‘Luister, ik ben niet hierheen gekomen om je te steunen en vervolgens een grote bek te krijgen, ja?’ Zegt hij. Ik wil net weer kwaad reageren als Lucy tussen ons komt staan.

‘Genoeg.’ Zegt ze, en ze kijkt ons allebei dreigend aan. ‘Als Jai niet wil slapen moet hij dat zelf weten, maar ook niet zo bitchen op elkaar.’

‘En bedankt.’ Zegt Roos met een glimlach naar Lucy. Het blijft een tijdje stil, iedereen is verzonken in zijn eigen gedachte. Ik kijk naar het raam aan de andere kant van de kamer, en zie dat het langzaam licht begint te worden.