Get Lucky (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 44

-Roos

‘Ben ik weer!’ Roep ik als ik de kamer van Youssef binnen kom.

‘Eindelijk.’ Zegt hij met een vermoeide glimlach. Ik lach even naar hem en loop dan door naar mijn bed. Ik ga op de rand zitten en wacht tot de zuster aan komt en mijn infuus aansluit. Als ze dat heeft gedaan ga ik rustig liggen, leg mijn handen op mijn buik en staar naar het plafon.

‘Hoe was het hier de afgelopen week?’ Vraag ik zonder op te kijken.

‘Saai.’ Antwoord Youssef. ‘Hoe gaat het met jou?’

‘Goed. Ik kreeg de resultaten eergister, de chemokuren slaan goed aan. Ze hebben mijn behandelingen verlaagt naar drie. Ik ben nu dus over de helft.’ Zeg ik blij. Ik kijk op naar Youssef, en glimlacht naar me.

‘Ik ben blij voor je.’ Zegt hij.

‘En jij? Wanneer mag jij weg hier?’

Youssef haalt zijn schouders op.

‘Ik ben hier nog voor controle. Ik denk hooguit een week.’

‘Ik wou dat ik hier over een week ook weg kon.’ Mompel ik. Ik rol op mijn buik, voorzichtig zonder mijn infuus in de weg te laten zitten. Ik voel dat ik moe wordt.

‘Tja.’ Zegt Youssef. ‘Iedereen heeft zijn eigen strijd.’

Dan gaat de deur van onze kamer open. Een zuster komt naar binnen lopen.

‘Youssef El Yazidi?’ Zegt ze en glimlacht even naar Youssef. Op een of andere manier vind ik het geen fijne of vriendelijke glimlach. Het lijkt nog eerder op medeleven.

‘Ja?’ Zegt Youssef.

‘Of je even mee wil komen. Dokter Maassen wil nieuwe foto’s maken van je longen.’

Youssef kijkt verwonderd.

‘Maar ze zeiden gister toch dat alles oké was?’ Vraagt hij, nu een beetje bezorgd. Ik rol terug op mijn rug en ga weer overeind zitten om het gesprek beter te kunnen volgen.

‘Er is ook niks om je zorgen over te maken.’ Zegt de zuster. Ik vertrouw de toon in haar stem niet helemaal. ‘Gewoon extra controle.’

‘Oké.’ Zegt Youssef dan. Hij springt van zijn bed en loopt met haar mee. Hij kijkt nog even om voordat hij de deur dicht doet.

‘Tot zo.’ Zegt hij met een geruststellende glimlach.

‘Tot zo.’ Reageer ik, en ga weer op mijn rug liggen. Ik probeer wakker te blijven om hem nog te zien, maar ik val toch langzaam in slaap.

-Youssef

Langzaam slenter ik terug de kamer in. Meteen kijk ik naar Roos. Ze slaapt nog.

Ik glimlach moeizaam. Roos valt altijd snel in slaap als ze zich verveelt, het is schattig. En het geeft mij nog wat uitstel.

Ik doe de deur achter me dicht, loop naar mijn bed en ga erop zitten. Ik ben de shock zelf nog niet eens te boven. Op dit moment worden mijn ouders ingelicht, dus die zullen over een half uur wel naast mijn bed staan.

Wat moet ik Roos vertellen als ze wakker wordt? Hoe moet ik het haar uitleggen? Is er überhaupt een manier om het uit te leggen?

Vragen vliegen door mijn hoofd. Ik laat mezelf achterover op bed vallen en zucht heel diep. Ik denk aan mijn oma. Toen zei op sterven lag zei ze heel plat tegen mij: “Youssef, ik ga dood.”. Ik kan me nog herinneren hoe hard ik moest huilen. Ik was gek op mijn oma, en zij was gek op mij. Ik kon me toen niet voorstellen dat er ooit een einde zou komen aan de logeerpartijtjes. Ik kon me niet voorstellen dat iemand die zo geweldig was als mijn oma, ooit dood zou gaan.