The love game

Hoofdstuk 16

pov Danielle

Pfff het is al 11 uur 's ochtends. Ik duik nog even het bed in. Viktor ligt ook nog te slapen. Ik kijk naar hem. ahw hij is wel cute. Gisteravond was leuk! Eerst nog de Starbucks en daarna hebben Viktor en ik nog even een film gekeken. Vanmiddag zouden we gaan eten bij de ouders van Viktor. Ik ben best nerveus! Ik heb ze nog nooit ontmoet en dit wordt de eerste keer. Ik kijk op mijn mobiel en antwoordt een paar appjes. Ook bekijk ik een paar snap. Wacht, ik heb een idee. Viktor ligt nog steeds te slapen. Mooi! Ik richt de Camara op hem en maakt allemaal foto's van hem met de snapchat effecten. Dan kom ik bij een effect waar je je mond open moet doen zodat er wat gebeurt. Maar ja, dat gaat nu moet moeilijk. Toch maak ik een filmpje om toch nog even te kijken of dat effect niks doet. Net wanneer ik begin met filmen, schrik ik mij kapot. Viktor roept boe, waardoor zijn mond ook open gaat. Er verschijnt opeens een monster gezicht in het beeld. "Laat mij niet zo schrikken!" en ik kijk hem nepboos aan, want daarna begin ik ook te lachen. "1-1"zegt Viktor terwijl hij met een grijns naar mij kijkt. "Oh, gaan we het echt bij houden?" lach ik. "JA" "oke, was je al eerder wakker" "nog een keer ja, maar ik wou je laten schrikken en das ik gelukt. Op precies het goede moment". We lachen nog wat en dan stappen we uit bed. We houden een brunch want het is ondertussen al twaalf uur.

"Maak je niet zo druk. Mijn ouders mogen je vast. Ik weet het wel zeker!". Ik heb al mijn kleren die ik mee heb op het bed neer gelegd. Ik weet gewoon niet wat ik aan moet! "Kies jij maar" zeg ik wanhopig. Hij legt wat kleren apart. Oke, goede keuze. Het is een zwarte broek met een witte blouse en daar overheen een zwart gebreid truitje. Ik trek het aan en pak wat sieraden. Het kettinkje van Viktor hou ik om, maar ik pak ook nog een horloge en wat oorbellen. Dan ben ik er klaar voor en Viktor even later ook. We pakken onze jassen en gaan naar de auto.

"Hier is het". We stoppen voor een redelijk groot alleenstaand huis. We stappen uit de auto en lopen naar de voordeur. Viktor is zijn sleutels vergeten, dus belt hij aan. Sukkeltje. "Aah daar zijn jullie al, kom er in" zegt een vrouw wanneer ze de deur open doet. Ze komt gelijk op mij af. "Jij moet Danielle zijn. Ik heb al zoveel over je gehoord! Maar wat enig dat ik je nu ook een keer in het echt kan zien!". Ze opent haar armen en geeft mij spontaan een knuffel. Dan gaat ze naar Viktor. "Ach wat heb jij nou allemaal weer in je haar gedaan, jongen" "Mam...". Hahaha naahw wat cute. Ze lopen naar binnen en dan zie ik een meisje naar mij toe rennen. "Hoi, ik ben sofie en jij bent Danielle toch?" "Ja dat klopt" zeg ik glimlachend. Een vrij grote man zit op de bank. Hij leest een krant. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen en kijk Viktor aan. "Heey pap, hoe gaat het?" zegt Viktor. De man kijkt ons aan en staat dan met een zucht op. "Hallo jongen, goed en met jou?" "Ook goed hoor. Pap, dit is Danielle". Hij kijkt naar mij en legt zijn hand op mijn rug. De man kijkt van onder naar boven naar mij. Het lijkt net of hij een afkeurende blik in zijn ogen heeft. "hey" zegt hij kort. "Hallo meneer, leuk om u te ontmoeten". Hij knikt wat en gaat dan in gesprek met Viktor. Mij totaal vergetend. Na een paar minuutjes roept de moeder van Viktor dat het eten klaar is. Viktor loop richting de tafel en ik loop achter hem aan. Hij gaat zitten en ik wil naast hem zitten. "Sorry, maar dat is mijn plek" zegt de vader van Viktor boos tegen mij. Ik word een beetje rood. "Sorry, dat wist ik niet". De man duwt mij een beetje aan de kant en gaat zeggen. "Pap, doe even normaal" "Hoezo? Ik doe normaal, alleen ze moet weten dat ik hier zit" "Dan nog hoef je dat niet zo te zeggen" "Ik zeg hoe ik het wil". Viktor geeft zijn vader nog een boze blik, maar stopt met praten. Ik ga naar de andere kant van de tafel en ga daar op een stoel zitten. Het is tegenover de vader van Viktor en hij heeft mij nog een boze blik. Ik heb echt het gevoel dat die man mij niet mag. Dat weet ik wel zeker. Iedereen schept wat eten op en ik ook als laatst. Ik krijg amper wat binnen door de brok in mijn keel, maar eet toch mijn bord leeg. De familie is met elkaar in gesprek en ik luister maar wat. Ik kan elk moment wel in huilen uitbarsten. Ik voel me zo kut. Na het eten, wat voor mij uren duurde, staan we allemaal op. Viktor loopt naar de gang. Voordat ik naar de gang loop, vraag ik nog even of ik moet helpen met opruimen. "Natuurlijk niet" zegt de moeder van Viktor lief. Ik loop naar de gang en pak mijn jas. Viktor had hem al aan en neemt afscheid van zijn familie. Ik loop naar zijn moeder toe en geef haar een knuffel. Ook bedankt ik haar voor het eten. Het zusje van Viktor zeg ik ook gedag. Dan loop ik naar de vader van Viktor. Ik wil hem een hand geven om hem te bedanken, en steek mijn hand op. Hij kijkt mij afkeurend aan en loopt weer terug naar de bank. Ik doe mijn hand weer op laag en draai mij om. Viktor is nog even in gesprek met zijn moeder. Hij rond het af en loopt naar mij toe en pakt mijn hand. "Wij gaan weer" zegt Viktor. "Is goed jongen, ik vond het leuk dat jullie er waren en leuk om je te ontmoeten Danielle" zegt zijn moeder. Van zijn vader hoor ik niks meer. We lopen naar de buiten en stappen in de auto. "Dat was wel gezellig he? Oh ja, sorry van mijn vader over dat plekje. Hij doet daar een beetje moeilijk over". Als antwoord knik ik maar wat. Ik leg mijn hoofd tegen het raam en kijk wat naar buiten. "Zou je mij misschien thuis willen brengen? Mijn moeder zou het vast fijn vinden als ik daar vannacht weer blijf slapen" "Ja tuurlijk. Maar het ligt toch niet aan het etentje bij mijn ouders of aan mij?" "Nee, nee natuurlijk niet". Een leugen. Ik voel mij echt kut. Volgens mij wil de vader van Viktor helemaal niet dat ik bij zijn zoon ben. Als we voor het huis staan, neem ik afscheid van Viktor en loop naar binnen. Het is hier wel erg donker. Ik doe wat lampen aan. Niemand is thuis. Ik kijk op mijn mobiel en ja hoor, een appje van m'n moeder.