The love game

Hoofdstuk 49

Pov Danielle

Na het telefoontje zijn we gelijk terug gegaan naar het hotel. Viktor is nu aan het bellen met het vliegveld om te vragen of we vanavond al mogen in plaats van morgenmiddag. Straks ben ik te laat...Vermoeid raap ik wat kleren bij elkaar en prop ze in mijn koffer. Ik loop naar de badkamer en zoek mijn toiletspulletjes bij elkaar. Als ik in de spiegel kijk, zie ik snel genoeg aan mezelf dat ik vermoeid ben. Een beetje bleekjes is mijn gezicht gekleurd, maar ik ben niet meer in de mood om te huilen. Bij het tankstation heb ik alles eruit gegooid en dat voelde goed. Doordat Viktor vrij kalm is, ben ik toch een beetje rustiger geworden. "Dan?" Roept Vikk vanaf de kamer. "Ben in de badkamer" antwoord ik waarschijnlijk de vraag waar ik ben. Viktor verschijnt in de deuropening en kijkt mij bezorgt aan. Hij loopt naar mij toe en slaat zijn armen om mij heen. Alles wat ik even nodig had, besef ik dan. "Vanavond om half 11 nemen wij het vliegveld, waardoor we waarschijnlijk rond half 2 vannacht aankomen in Amsterdam. Daar staat dan een taxi klaar" "Je bent een held" fluister ik zacht naar hem. Ik voel dat hij mij een zacht kusje op mijn voorhoofd geeft. "Het komt allemaal wel weer goed. Zulke periodes bewijzen hoe sterk je bent" fluistert Viktor terug.  Viktor pakt een van de drie kettinkjes vast.  De gene met met het woordje promise. "Zie dat heb ik een tijdje geleden al beloofd". Een klein lachje verschijnt toch op mijn gezicht. Ik draag die kettinkjes altijd eigenlijk. Ik heb ze toen gekregen voordat Vikk naar Turkije ging, en ze betekenen nog veel voor me. Na een tijdje geknuffeld te hebben, pak ik de rest bij elkaar en prop alles in mijn koffer. Als ik helemaal klaar ben, plof ik op bed naar. Vanochtend zat ik nog vol energie, maar na het horen van het slechte nieuws ben ik zo moe. Als ik naar Viktor kijk, zie ik dat hij nog bezig is met zijn spullen inpakken. Ik leg een kussen onder mijn hoofd en kijk naar iedere beweging die hij maakt. Zacht vallen mijn ogen wel dichter. Als Viktor zijn koffer naast die van mij heeft gezet, komt hij naast mij liggen. Ik verplaats mijn hoofd van het kussen naar zijn schouder. Zacht gaat hij met zijn hand door mijn haar. Ik sluit mijn ogen, maar slapen lukt nu toch niet. Viktor heeft dat ook door en begint te praten. "Had je een goede band met je oma?" Vraagt hij voorzichtig. Ik draai mij om, zodat ik op mijn buik lig en gooi mijn haar aan de andere kant, zodat ik Viktor aan kan kijken. Zacht knik ik met mijn hoofd een ja antwoord. "Zondagmorgen gingen we vaak op bezoek bij mijn opa en oma. Vaak bleven we daar dan de hele dag, omdat ze in een boerderij buiten Amsterdam woonden. Mijn moeder vond dat heerlijk rustig" en terwijl ik de herinneringen naar boven haal, verschijnt er toch een klein lachje op mijn gezicht. Viktor komt iets dichterbij mij liggen, waardoor hij alsnog met zijn hand door mijn haar kan, maar ik wel hetzelfde kan blijven liggen. Hij reageert er nog niet op om duidelijk te maken dat ik door kan.  Ik wrijf mijn handen even in mijn ogen en zucht zachtjes. "Ze hadden altijd een doos vol foto's van vroeger op zolder staan. Af en toe haalde mijn oma die dan naar beneden om dan uitgebreide verhalen te vertellen aan mij. Mijn broertje was daar te jong voor, maar ik snapte de verhalen altijd. Ik kan ze nog zo goed herinneren". Zacht veegt Viktor tranen weg die, zonder dat ik iets doorhad, over mijn wangen zijn begonnen te rollen. "Vindt je het fijn om erover te praten, de goede herinneren?". Ik knik als antwoord op zijn vraag. Hij slaat zijn armen verder om mij heen. "Ga dan door" en hij plant een kusje op mijn wang. "De herinneren die ik heb zijn er zo veel. Maar een van de mooiste was ook een van de bijzonderste gesprekken die ik had met mijn oma.  Het ging over mijn vader. Volgens mij heb ik al verteld dat hij wegliep toen ik nog jong was?". Ik kijk hem vragend aan en hij knikt zacht. "Naja, doordat hij bij ons weg liep om een reden die niemand weet, heb ik hem nooit echt gekend. Ik was 5 toen dat gebeurde, maar dat heb ik dus vertelt. Mijn oma kende hem wel. Logisch" en ik lach een beetje om mijn eigen woorden. "Ze vertelde hoe stil hij was wanneer hij en mijn moeder op visite waren, maar wat een prater hij ook kon zijn. Ze had allemaal foto's in een doos van hem. Mijn moeder heeft er ook wel een paar, maar mijn oma maakte altijd de foto's terwijl mijn opa daar altijd over klaagde". Ik lach zacht en Viktor lacht er ook om. "dat al die foto's nu zijn verwoest is zo...". Ik kan het juiste woord er niet voor vinden. Gelukkig begint Viktor te praten. "Je moeder had mij aan de telefoon gezegd dat je oma een paar foto's in een brandkast had bewaard voor jou en Jort, misschien zitten daar een paar foto's tussen van je vader" zegt Viktor een beetje vragend en hoopgevend tegelijk. "echt?" Vraag ik toch een beetje ongeloofwaardig. Ik heb nooit gezien dat ze zo'n kistje had. Maar Viktor knikt toch als bevestiging. "Ik hoop het" zeg ik terwijl ik ook met mijn hoofd een ja schud. Ik kruip wat dichter tegen Viktor aan. Hij leunt even achterover en ik hoor het nachtkastje. Hij zit wat te prutsen en geeft mij dan een oortje. Ik doe hem in mijn oor en Viktor zet muziek op. Hij slaat zijn armen opnieuw om mij heen. Op het moment dat ik de eerste noot hoor, zie ik Viktors ogen naar de mijne kijken. Het perfecte lied voor nu, met de band waar we beide van houden. Ik sluit mijn ogen en focus mij op de muziek terwijl Viktor mij over mijn rug wrijft. Die jongen weet altijd precies wat ik nodig heb op elke moment.  Bij het refrein zing ik zachtjes mee, net als Viktor. Ik vlecht mijn hand met die van hem en geniet toch wel een klein beetje van dit moment. Goede herinneren, perfecte muziek en mijn soulmate en lover om dat mee te delen. Bij het tweede refrein zing ik weer mee, terwijl de tranen weer over mijn wangen rollen. Maar op dit moment maakt mij het vrij weinig uit. Het liedje komt aan zijn einde en samen zingen we de laatste paar woorden nog mee. "Look at the stars. Look how they shine for you, and all the things that you do". Ik val bijna in slaap, maar probeer er toch tegen te vechten. We moeten straks ook al naar het vliegveld. "Ga maar slapen, baby. Ik maak je straks wel wakker". Ik geef Vikk een kus als antwoord en ga weer goed liggen. Ik sluit mijn ogen en val al snel droomloos in slaap.

"Dan, wakker worden". Voorzichtig schudt iemand mij wat door elkaar. Ik brabbel wat terug en draai mij rustig om, om verder te gaan slapen. Als reactie hoor ik gegrinnik. "Nee, nee. Ik dacht het even niet" hoor ik opnieuw en iemand gaat zacht met zijn hand over mij zij, wat al snel verandert in gekietel. "AAAH" gil ik waarschijnlijk iets te hard uit. Mijn handen gaan naar Viktors handen in de hoop hem tegen te houden. Maar helaas, die jongen is natuurlijk veel sterker dan mij. "Vik...tor...st..o....p" probeer ik te zeggen maar het lukt hopeloos slecht met het lachen tussendoor. Na nog wat pogingen stopt hij dan eindelijk. Ik ga recht op zitten en kijk hem droog aan. "Je bent een stommerik" beledig ik hem ook droog. Ik hoor geen reactie en wil naar de badkamer lopen, als ik word tegen gehouden. Ik maak een draai en kom vlak voor Viktor tot stilstand. Tegen hem aan tot stilstand kan ik beter zeggen. "Wat was ik?" Vraagt hij met een grijns. Ik kijk hem even heel lief aan en zeg dan gewoon "Een stommerik". "Echt? Weet je dat zeker? Ik hoorde namelijk dat stommeriken heel goed mensen kunnen kietelen" zegt hij op zo'n manier waarop je ook tegen kleine kinderen praat. Maar ik ga gewoon mee met dit spelletje. "Dan vecht ik terug" zeg ik terug en probeer een gevaarlijk gezicht te trekken. Grijnzend schud Viktor met zijn hoofd. "Ik had je toch al een keer gezegd dat je niet gevaarlijk bent" lacht hij mij gewoon uit. "Eerder schattig" vervolgt hij zijn zin. Ik kijk hem nep boos aan en kijk dan om mij heen. Viktor pakt mij bij mijn polsen vast en kijkt mij dan geamuseerd aan. "Heb je nu geen kussens om aan te vallen" grinnikt hij. "Ja, je bent nu officieel tot idioot bekroont" zeg ik dan maar, in de hoop dat hij niet gaat denken dat hij gewonnen heeft. De vorige keer had hij ook al gewonnen, maar toen kon ik hem in ieder geval nog slaan met een kussen. Nu heeft hij mij door. Hij kijkt mij nog steeds erg geamuseerd aan. Ik steek mijn tong dan maar naar hem uit en wil weg lopen. Poging mislukt. "Niet zo snel jij" zeg Viktor en steekt dan zijn lippen naar voren. "Jij idioot" zeg ik voordat ik mijn lippen op de zijne druk. "Deze keer heb je gewonnen, maar het volgende punt is voor mij" waarschuw ik hem. "Wat jij wil, prinsesje" zegt hij terwijl hij benadrukt op het verkleinwoord. Ik kijk hem nog even zuchtend aan en loop dan naar de badkamer met toch een hele grote glimlach op mijn gezicht. Ik kijk in de spiegel en zie dat ik er vreselijk uitzie. Mijn haar helemaal door de war en ik ben nog steeds bleek. Alles komt weer binnen en mijn humeur, die net nog zo goed was, zakt weer een beetje weg. Toch recht ik mijn rug. Ik ga nu naar Nederland en hoop voor het beste. Al twijfel ik toch een beetje aan mijzelf merk ik. Ik probeer mijn gedachten maar op zij te schuiven en fatsoeneer mijn haar een beetje.Vreselijk, het wil gewoon niet goed zitten. "Dan, we moeten zo weg" hoor ik Viktor vanaf de kamer roepen. "Ja, ik kom eraan" zeg ik iets geïrriteerder dan dat ik zou willen. Viktors gezicht verschijnt in de deuropening. "Niet zo chagrijnig" en hij trekt een moeilijk gezicht terwijl hij de woorden met een zo'n zwaar mogelijke stem uitspreekt. "Sorry" en een klein glimlachje vormt op mijn gezicht. "Maar mijn haar wil niet en ik kan mij zo niet vertonen in het openbaar en dit is vreselijk" zeg ik extreem dramatisch. "Die vrouwenproblemen ook altijd" zucht Viktor en loopt weg. Ik kijk nog een keer in de spiegel en kijk er ernstig naar. Normaal maak ik mij hier niet druk om, maar ik denk dat de omstandigheden en het feit dat mijn gevoelens nog extremer zijn geworden door de zwangerschap dit veroorzaken. Een mug wordt een olifant. Viktor komt de badkamer weer in en drukt een beanie op mijn hoofd. "Had ik al verteld dat je mijn held was" zeg ik tegen Viktor terwijl hij met zijn ogen rolt en mij de badkamer uittrekt. "Ik ben op alles voor bereidt" probeert hij heel serieus te zeggen, maar ik moet er toch even om lachen. We gaan nog een keer voor de zekerheid door de kamer en gaan dan naar beneden, naar de balie. We zouden donderdag weer terug vliegen, maar dat is nu niet meer zeker, dus besluiten we maar alles mee te nemen. Viktor legt het verhaal kort even uit bij de balie in het Deens, dus versta er niks aan. De vrouw knikt kort wat, kijkt wat medelevend en zet dan wat in de computer voor haar. Ze groeten elkaar en Viktor trekt me mee naar buiten. "Geregeld" glimlacht hij naar mij. We zetten de koffers in de achterbak en stappen in. "En je auto dan?" Vraag ik hem nieuwsgierig. Dat ben ik namelijk helemaal vergeten. "Mijn opa heeft de reserve sleutel en haalt hem morgen op bij het vliegveld. Ik moet alleen nog even doorgeven waar we de auto neer zetten" "Ohjaa" antwoord ik kort. Best slim. De reis naar het vliegveld is niet heel lang en ondertussen zitten we wat te praten. Eenmaal aangekomen, parkeren we de auto en lopen naar binnen om in te checken. We moeten een uurtje wachten maar kunnen dan al redelijk snel in het vliegtuig. Laten we hopen dat de vlucht snel gaat, kan ik alleen maar denken.