The love game

Hoofdstuk 23

pov Danielle

"Oké, maar je kan het toch gewoon doen. Straks kom je er te laat achter". Kirsten is nog steeds bij mij en zeurt maar door dat ik een zwangerschapstest moet doen. "Kirsten, ik ben niet zwanger" "Dat weet je niet zeker" "Dat weet je nooit" "wel als je een zwangerschapstest doet" antwoordt ze mij. Ik schud opnieuw met mijn hoofd. Sam en Viktor zijn lunchen en daarna zouden ze met nog meer spelers naar het ziekenhuis gaan geloof ik. Om op bezoek te gaan bij zieke kinderen. Kirsten is dus nog even hier, maar het enige waar over ze praat is of ik zwanger ben of niet. "Zullen we anders ergens in het centrum gaan lunchen?" Probeer ik het gesprek naar een ander onderwerp te lijden. "Is goed". Ik doe mijn jas en schoenen aan en geef de jas van Kirsten aan haar. Ik duw Kirsten naar buiten en dan naar de lift. "Ik vind het zo irritant om in een rolstoel te zitten. Je kan niks" "Snap ik, maar hopelijk herstelt je knie snel". Ik duw haar vooruit en we zijn snel in het centrum. Het is echt vlakbij. Bij een leuk cafeetje gaan we naar binnen. Ik zoek een plekje en rol de rolstoel tot het tafeltje. Ik ga naast Kirsten zitten met een stoel en we bekijken de kaart.

"Oké, uw bestelling komt er zo snel mogelijk aan". De serveerster loopt weg. "Dus" begint Kirsten. Oh nee. Niet opnieuw over een zwangerschapstest beginnen denk ik alleen maar. "Hiernaast zit een Etos, daar kan je een zwangerschapstest halen". Helaas. Opnieuw begint ze over een zwangerschapstest. "Kirsten ik ben niet zwanger!" "Probeer het gewoon" "hou je dan op?" "Ja". Ik kijk haar aan en zucht diep. "Oké dan". Ze klapt in haar handen. Ik wil nog iets zeggen maar de serveerster komt er al aan. Bedankt zeggen we beide en we beginnen met eten.

Twee uurtjes later zijn we weer in m'n huisje. Sam en Viktor zijn pas laat klaar, dus de moeder van Kirsten komt haar ophalen. Ik neem afscheid en zodra Kirsten en haar moeder weg zijn, plof ik op de bank neer. Ik kijk naar een doosje voor mij op de tafel. Een doosje met daarin een zwangerschapstest. Waar ben ik mee bezig? Denk ik in mijzelf. Ik ben 17 en doe een zwangerschapstest? Ik ben niet zwanger! Maar toch loop ik naar de badkamer en haal de test en de bijsluiter uit het doosje. "Even zien" zeg ik tegen mijzelf.

Ik zit nerveus te wachten op de rand van het bad. Ik weet niet eens waarom ik nerveus ben. Ik kan toch niet zwanger zijn? De test piept en ik kijk er gauw op. Oh god. Gelukkig! Ik ben niet zwanger! Ik wist het eigenlijk wel, maar toch. Het voelt ergens wel goed, ik ben niet zwanger! Ik app Kirsten dat ik gelijk had en dat ze haar mond miet houden. Ik weet dat ik het tegen Viktor moet zeggen dat ik zo'n test deed, maar dan wel op een goed moment. Ik loop de badkamer uit en loop naar de keuken om wat drinken te pakken. Laat ik maar eens eten gaan koken.

Het is nu al 21:00 en ik zit languit op de bank. Viktor zou hier zo nog even komen, maar ik weet niet of hij blijft. Ik moet morgen naar school en dan werken, dus veel zin heeft het niet. Ik krijg een appje binnen van Viktor. Oh, hij komt helemaal niet meer. Hij is al thuis. Oké denk ik in mijzelf. Dan kan ik wel gaan slapen. Ik doe de tv en lichten uit en loop naar m'n bed. Ik kleed mij nog even snel om en duik dan het bed in. Ik val ook gelijk in slaap. Ik was wel moe eigenlijk.

De volgende morgen gaat mijn wekker al om 8 uur. Wat een feest. Nee. Ik stap vermoeid mijn bed uit en maak allereerst wat koffie klaar. Als ik wat wakker ban geworden, ga ik snel douchen en mij verder klaar maken voor school. Als het kwart voor 9 is, loop ik naar beneden. Op weg naar school. School is nu wat verder fietsen, maar dat maakt niet veel uit. Het enige nadeel is, is dat ik nu door het centrum moet fietsen. En daar is het nu erg druk. Net als de bel is gegaan, kom ik bij school. Oops iets te laat. Ik zet m'n fiets snel neer en ren naar binnen.

Wat een ongelofelijk saaie dag vandaag. Ik moest tot 15:00 naar school en daarna ben ik maar gelijk naar m'n werk gegaan. Nu ben ik weer thuis. Het is 23:00 en ik zit nog even met Viktor te appen. Ik kan niet slapen en hij ook niet. Ik heb een plan. Ik pak snel een tas met een paar spullen en loop naar buiten. Ik doe de deur op slot en loop naar de lift. Van de lift weer naar mij fiets, en ik begin te fietsen. Op naar Viktor. Als ik aanbel, duurt het even voordat hij de deur open doet. "Hoi" zeg ik als hij de deur open heeft gedaan. "Heey spontaan kind". Hij trekt mij gelijk in een knuffel. "Dus jij dacht, laten we random om half 12 's avonds door Amsterdam fietsen" "ja eigenlijk wel ja" "bel mij dan, dan kom ik naar jou. Amsterdam is gevaarlijk 's avonds". Nahw lief. Maar ik ben niet bang.  We praten nog even en dan gaan we naar bed, Viktor ligt zo te slapen maar ik blijf maar nadenken over de test ik wil het Viktor wel vertellen maar ik durf het niet. Ik nestel me in Viktor zijn armen en probeer maar in slaap te vallen. Als ik wakker word is Viktor er nog, "goedemorgen, moet jij niet trainen?" Vraag ik hem "Uhm Danielle het is al 14:00 uur dus ik ben al klaar met trainen." Zegt hij, "woow wat een slaapkop ben ik dan."  Gelukkig is het weekend. Op dat moment krijg ik een appje van Kirsten binnen hee, heb je t al aan Viktor verteld? Ik besluit eerst nog even niet te antwoorden en even te gaan eten.  Dan besluit ik Kirsten toch maar te antwoorden haii, ik durf het niet, ik weet dat het moet. Help! "Wat zullen wij vandaag eens gaan doen? Vraagt Viktor. "Als ik eerlijk ben heb ik niet zoveel zin om iets te doen." Op dat moment gaat mijn telefoon weer gewoon eerlijk zijn, beter dat je het nu verteld dan later of dat hij er zelf achterkomt. "Viktor ik denkt dat ik je iets moet vertellen." Ik voel dat mijn hart sneller gaat slaan. "Je mag alles aan mij vertellen, weet dat." Dan gooi ik de waarheid op tafel, "eergister ben ik met Kirsten gaan lunchen, daarna hebben we een zwangerschapstest gehaald omdat ik op die avond dat ik niet kom slapen zo'n raar gevoel had ik mijn buik." Viktor blijft even stil "ben je zwanger?!" "Nee dat niet de test was negatief, Kirsten drong me aan om één te kopen daarom deed ik het uiteindelijk. Ben je niet boos?" "Nee natuurlijk ben ik niet boos omdat jij zekerheid wilt, ik had er alleen wel bij willen zijn, als je wel zwanger was geweest hadden we het samen geweten." Ik geef Viktor een knuffel "Als er een volgende keer komt zal ik het je vertellen!"

Pov Kirsten

Danielle haar nieuwe huisje is zo leuk, en ze heeft de vensterbank waar ze het altijd over had. Ik wou niet zeurend overkomen op Danielle met die test maar ze had er beter optijd achter kunnen komen dan te laat. Het is wel een opluchting, ik zie Danielle niet echt voor me met een baby en Viktor dan nog die druk is met trainen. Ik lig wat te draaien in mijn bed. Ik kan maar niet slapen. Ik lig nog een uur wakker en kreeg dan een berichtje van Sam binnen. Ik app hem terug. Zo blijven we even appen. Ik word steeds moeër en uiteindelijk val ik in slaap, met m'n mobiel nog in de hand.

De volgende dag word ik vrolijk wakker. Ik ga recht op zitten en kijk voor mij uit. Ik wil bijna m'n moeder roepen om mij te helpen als ik mij iets bedenk. Misschien kan ik ook zelf proberen te lopen. Ik probeer op te staan. Als ik eindelijk sta, schiet er een pijnscheut door mijn knie. Oké, slecht idee. Ik val op de grond en grijp gelijk naar mijn knie. Auw auw auw, dit had ik nooit moeten doen. Het doet echt verschrikkelijk veel pijn. Ik hoor iemand mijn kamer binnen stormen. "Kirsten, gaat het? Wat is er gebeurt?". Dat is Sam. Bedenken waarom hij hier is, lukt niet. Mijn knie doet ongelofelijk veel pijn. Sam zet mij wat rechter neer. Ik leven tegen hem aan, maar hou nog steeds mijn knie vast en mijn ogen dicht. Het doet echt pijn. Sam fluistert kalmerende woordjes in mijn oor. Ik raak wat afgeleid van de pijn, maar voel het nog steeds heel erg. Na een paar minuutjes zo gezeten te hebben, is de pijn redelijk over. Nog steeds doet hij echt heel veel pijn, maar ik kan in ieder geval wat rustiger worden. Ik laat mijn knie los maar blijf tegen Sam aangeleund zitten. "Gaat het weer?" Vraagt Sam en hij wrijft met zijn vinger onder mijn ogen. Waarschijnlijk heb ik onbewust gehuild, want het deed echt pijn. Ik knik wat en Sam vraagt verder. "Wat deed je nou? Viel je uit bed?" "Nee, ik wou proberen op te staan, maar dat lukte niet" "waarom ga je dan ook staan? Je weet dat je dat nog niet mag doen" "Ja, dat weet ik maar ik ben die rolstoel zat". Tranen beginnen weer langzaam te lopen. "Dat snap ik best" zegt Sam en hij trekt mij in een knuffel. "Maar je moet nog even vol houden. Over een paar weekjes sta je gewoon weer en dans je vrolijk weer mee op de muziek, maar als je je knie nu te veel gaat belasten, duurt dat alleen maar langer" vervolgt Sam z'n verhaal. Ik knik maar wat. Hij heeft gelijk. Het duurt alleen zo verschrikkelijk lang. Als ik weer wat gekalmeerd ben, tilt Sam mij op. Hij loopt naar beneden en zet mij op de bank neer. Ik merk dat wij de enige in huis zijn. "Is de rest vertrokken?" "Jup, ze moesten ergens heen, dus je moeder vroeg of ik wou komen om je te helpen". Ik zucht even. Sam komt aan lopen met een kopje thee. "Dankje" "geen probleem. Wat wil je als ontbijt? Een saai broodje? Of een vies beschuitje? Of een heerlijk ontbijten van de Starbucks?" "Doe maar een vies beschuitje" antwoord ik zo serieus mogelijk. Sam kijkt mij even raar aan, maar snapt hem dan toch. "Oké" zegt ie "maar dan wel een vies beschuitje van de Starbucks". Hij loopt naar de gang en haalt mijn schoenen, mijn jas en zijn jas. Hij wilt mij helpen met m'n schoenen. Ik herinner hem even aan het feit dat ik nog een pyjama aan heb. "Oh ja, oké ik breng je naar de douche en dan haal ik wel wat kleren op" "top". Sam tilt mij weer naar boven en brengt mij naar de douche. Als hij even later wat kleren brengt, zie ik dat hij een goede keuze heeft gemaakt. Een broek met een lekkere warme trui. Top! Ik kleed mij snel om en daarna brengt Sam mij weer naar beneden. Ik doe mijn jas aan en Sam helpt mij met m'n schoenen. Als Sam zijn jas aan doet, rij ik snel in de rolstoel naar de keuken. In de keuken staat een potje met geld, en ik ben vast besloten. Ik betaal dit keer. Ik stop het geld in mijn jaszak en dan komt Sam al aangelopen. Hij rijdt mij naar buiten. "Let's go" zegt hij.