The love game

hoofdstuk 29

pov Kirsten

''KIRSTEN WAKKER WORDEN, over een uur moet je bij de fsyio zijn. schreeuwt mijn moeder van beneden. ''OOK GOEDEMORGEN.'' schreeuw ik terug. Als ik op de wekker kijk en ontdek dat het pas half 9 is. Ik hinkel naar mijn kledingkast toe en pak mijn trainingsbroek met een simpel zwart shirt er boven. Ik ga naar de badkamer, neem een douche en doe mijn haar en make-up dan ga ik richting beneden om te ontbijten. ''Goedemorgen schat, ben je er klaar voor.'' zegt mijn moeder en ze geeft me een knuffel. ''Eigenlijk heb ik er wel zin in na de vorige keer.'' antwoord ik vrolijk. Als we ons ontbijt ophebben moeten we ook al weer gaan als we niet te laat willen komen.

Als we de wachtkamer inkomen staat Melanie al op me te wachten. ''Hee Kirsten, wat fijn dat je er weer bent, ga je mee?'' We gaan achter Melanie aan, net als de vorige keer doet ze een paar testjes. '' Ik zie wel wat vooruit gang, misschien kunnen we wat gaan oefenen zodat je knie sterker word en met een beetje geluk kun je misschien over een week of 2 weer zonder krukken lopen.'' Ik begin helemaal te glimlachen, dit is het beste nieuws wat ik de laatste weken heb gehad.

''Laten we samen even wat gaan drinken om te vieren dat je binnenkort weer kunt gaan lopen!'' stelt mijn moeder voor. Ik vind het een leuk idee en ik mag kiezen waar we heen gaan, ik hoef niet eens wat te zeggen want mijn moeder weet toch wel dat ik voor de Starbucks kies.

pov Danielle

Ik lig moe op de bank met mijn deken om. Ik heb vannacht zo slecht geslapen! Een paar weken geleden had ik een heel apart gevoel in m'n buik, met als gevolg dat ik een zwangerschapstest moest doen van Kirsten. Ik had vannacht opnieuw zo'n apart gevoel. Maar aan Kirsten hoef ik dat niet te vertellen want anders moet ik weer een zwangerschapstest doen en ik ben heus niet zwanger. Maar het is wel raar. Ik gaap wat en schuifel wat naar de keuken voor koffie. In de keuken gaap ik nog een keer. Ik ben echt moe! Het is nu al weer halverwege de week, woensdag. Ik heb mij voor vandaag ziek gemeld. Ik kan nu echt niet naar stage! Dan val ik halverwege in slaap. Als mijn mok opnieuw is gevuld, schuifel ik weer naar de bank. Ik zap wat rond op de tv en zit mensen te stalken op Instagram. Iets veel beters heb ik ook niet te doen. Zo lig ik tot 11 uur relaxt op de bank, totdat de deurbel gaat. Ik sla de dekens om mij heen en loop naar de deur. Degene achter deur zal zich vast kapot schrikken. Kapot schrikken van mij. Mijn haar zit in een rommelige knot, ik heb veel te grote kleren aan en laten we het maar niet over mijn hoofd hebben. Ik open de deur. "Goedemorgen sunshine" groet iemand mij met een erg leuk deens accentje. "Sunshine, hilarisch" antwoordt ik droog met sarcasme erin. Viktor geeft mij een knuffel. "Hoi" zeg ik tegen hem in de knuffel, al betwijfel ik of hij het gehoord heeft. "hoi" hoor ik hem terug zeggen. Toch wel dus. We lopen terug naar de kamer en ik plof weer op de bank. "Ik heb goed nieuws en slecht nieuws" begint Viktor gelijk als hij ook op de bank is neer geploft. "Oke, vertel". Ik draai mij zo op de bank dat ik Viktor aankijk. Hij kijkt serieus terug. "Eerst het slechte nieuws of eerst het goede nieuws?" "Euhm slecht...?" "Oke". Hij kijkt mij even serieus aan en begint dan. "De trainers zijn erg enthousiast over de wijze waarop ik speel, wat natuurlijk fijn is, en willen natuurlijk dat ik beter wordt. Dat is logisch. Maar daarvoor moet ik mee op trainingskamp want verplicht is voor mij nu in bij de selectie zit. Het slechte nieuws is dat ik dan anderhalf week weg ben. En niet een klein beetje, want ik zit dan in Turkije..". Viktor kijkt mij spijtig aan. "OMG DAT IS TOCH ONGELOFELIJK GAAF" roep ik blij. Ik begin wat in m'n handen te klappen, wat viktor aan het lachen maakt. Waarschijnlijk zie ik er ook uit als een idioot, maar jammer dan! Viktor verdient dit! "Ik ben blij dat je dit zo goed opvangt" zegt Viktor. "Natuurlijk! Dit is toch geen slecht nieuws? Je gaat gewoon voor anderhalf week naar Turkije! Turkije en dat lekkere weer daar!" "Ja, anderhalve week. Dat is best lang! Dan zien we elkaar anderhalve week niet" "Aahw". Ik geef Viktor een knuffel en vervolg mijn aahw. "Het is inderdaad lang, maar wij kunnen dit! We kunnen facetimen en kom op! Geen enkele afstand houd ons uit elkaar" "True, we zijn een goed team" "Daarom!". We geven elkaar een high five. "We zijn een super team, maar wat is het andere goede nieuws nou eigenlijk?" vraag ik er nieuwsgierig achter aan. "Nou" begint hij. "Na het trainingskamp is er een grote kans dat ik voor het eerst in de basis kom te staan bij Ajax1". Hij heeft een ongelofelijk grote glimlach op zijn gezicht, waardoor ik ook lach. "Ik ben enorm trots op! Niemand verdient dit meer dan jij". Ik geef hem een kus. "Thanks babe" "No problem".