The love game

Hoofdstuk 17

pov Danielle

We stappen de Starbucks in. Eerlijk gezegd heb ik nergens zin in. Als Viktor bestelt heeft, bestel ik alleen een koffie. Viktor kijkt mij wel even kort aan, maar snapt mij, volgens mij wel. Ik betaal deze keer en dan gaan we aan een tafeltje bij het raam zitten. Viktor kijkt mij bezorgt aan. "Gaat het wel" "Ja, alleen de hoofdpijn komt een beetje terug". Een vrouw brengt onze bestelling en we bedanken haar. "Hier" Viktor schuift een doosje paracetamol. "Ik had ze mee genomen voor de zekerheid, en dat was dus een goede beslissing. "Dankje". Ik haal er twee uit en neem ze in. Gatver, wat smaken die dingen toch vies. Ik neem gauw een slok koffie. Viktor lacht mij uit. "Prachtig gezicht" "Oh, hou je mond". Al gauw is Viktor klaar, en heb ik nog wat koffie. Ik geef het laatste beetje aan Viktor. Het smaakte niet echt lekker. Maar waarschijnlijk ligt dat aan mij. We lopen terug naar de auto en gaan richting het ziekenhuis.

"Hee Sam". Ik geef hem een knuffel en Viktor begroet hem ook. "Hoe gaat het met haar?" vraagt Viktor. Sam zucht even. "Het gaat wel redelijk met haar. Beter dan gisteren. Maar nog lang niet de oude". Ik kijk door het raam, waar ik Kirsten zie liggen. Op de achtergrond hoor ik de twee jongens met elkaar praten. Maar ik kan er haast niks van horen. Arme Kirsten. Dit verdient zij niet. Ik krijg weer de tranen in mijn ogen. Hoe kan dit gebeurt zijn? Ik voel een hand op mijn schouder en draai mij om. Alleen Viktor staat er nog. Hij vangt mijn blik op en beantwoordt die. "Sam is even wat koffie voor zichzelf halen". Ik knik kort. Viktor pakt mijn hand vast en samen lopen we de kamer van Kirsten binnen.

Een uurtje later zitten we weer in de auto richting mijn huis. Daar halen we even wat kleren en dan gaan we naar Viktors appartement. We waren maar kort in het ziekenhuis, maar mochten ook niet langer blijven. De zusters zeiden dat ze weer rust nodig had. Ze zeiden ook dat het stapje voor stapje beter ging met Kirsten. Maar dan zijn het wel hele kleine stapjes. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze in coma ligt. Hoe konden die dokters zo dom zijn?! Je raakt toch niet zomaar een ader?! "Aarde aan Danielle". Er zwaait een hand voor mijn ogen. Ik kijk op en zie Viktor naar mij kijken. "We zijn er" zegt hij. Ik stap uit en loop naar de voordeur. Ik loop gelijk naar boven en pak wat kleren bij elkaar. Ik prop ze in een tas en loop weer naar beneden. Als ik beneden kom, legt Viktor de post op de tafel. "Nog belangrijke post?" vraag ik hem. "Weet ik niet, heb er niet tussen gekeken". Mijn mond vormt een o en ik loop naar Viktor toe. Ik kijk tussen de post en vind een kaartje van m'n moeder en broertje. Ze hebben het leuk en blijven nog een week. Geweldig. Kon ze niet bellen ofzo? Ik kijk verder tussen de post en vind nog een brief die voor mij is. Ik open de envelop en tref een briefje aan.

Ik heb mij proberen in te houden, maar nu doe ik dat niet meer. Wat ben jij een achterbakse trut! En weet je wat? Ik weet waar je woont, ik weet waar Viktor woont, Ik weet waar je naar school gaat en ik weet zelfs waar je lieve vriendinnetje in het ziekenhuis ligt. Ik zal oppassen als ik jou was. Kijk maar goed uit, want een ongeluk zit in een klein hoekje toch? Ik zal je pijn doen en er voor zorgen dat Viktor jou zo erg haat, dat hij jou net als ik, uitkotst. Je bent gewaarschuwd. Oh ja, nog een ding. Als ik jou was, zal ik maar niet naar de politie gaan. Dan zal alles sneller gaan dan je denkt.

omg. Terwijl ik de brief lezen, stromen de tranen alweer over mijn wangen. En zodra Viktor door heeft, dat mijn handen zo erg trillen dat ik de brief amper kan vast houden, pakt hij hem van mij en leest hem ook. Als hij klaar is met lezen, trekt hij mij in een knuffel. "We gaan nu naar de politie" "NEEEEEE! HEB JE DAN NIET GELEZEN WAT DAAR IN STAAT?" schreeuw ik net iets te hard terug. "We moeten iets doen, Dan" "HET IS JE VADER! DIE GA JE TOCH NIET ZO AANGEVEN?!" "MIJN VADER? DIE ZOU DIT NOOIT DOEN! WAAROM VERDENK DENK JE HEM NOU WEER?!" Oke, Viktor lijkt nu echt heel boos. Maar zijn vader heeft mij in elkaar geslagen. "MOET IK JE EVEN HERINNEREN AAN GISTERAVOND? KIJK MIJN GEZICHT VIKTOR! DIT HEEFT HIJ GEDAAN!" "HIJ IS TOCH OPGEPAKT?!" "JA DUS? HIJ HEEFT DIT GEDAAN?". Nu ben ik echt woedend! Hoe kan Viktor denken dat zijn vader dit niet gedaan heeft?! Zijn vader heeft ons gister ook al bedreigt! Viktor schud even met zijn hoofd en kijkt mij dan teleurgesteld aan. "Weet je Danielle, ik dacht dat je anders was. Maar nu? Echt, je bent ongelofelijk". Wat? "Viktor, doe normaal. We weten allebei dat dit je vader is!" "STOP DANIELLE! HOU ER OVER OP!". Hij haalt even een hap lucht en dan komen de woorden die mij totaal breken. "Misschien moeten wij er maar mee op houden. Mijn vader verdenken? Hoe laf kan je zijn". Viktor kijkt mij met een afkeurende blik aan. Ik schud even met mijn hoofd. Nee, dit kan niet waar zijn. "Maak je het nu uit?" "Ja, ik breng deze week nog wel je spullen". Viktor draait zich om en een paar tellen later hoor ik de deur dicht vallen. Nee. Nee. Nee. Dit kan niet waar zijn. Ik val op de grond neer. De tranen stromen over mijn wangen. Nee. Dit kan niet waar zijn.