The love game

Hoofdstuk 54

Pov Danielle

Laat deze dag snel voorbij zijn. Laat deze dag snel voorbij zijn. Laat deze dag snel voorbij zijn. Is it too late now to say sorry, cause I'm missing more than... "UUURG". Ik trek geïrriteerd de dekens over mijn hoofd heen. Ik wil niet aan deze dag beginnen. Twee armen pakken mij bij mijn middel beet en ik word naar achteren getrokken. "Good morning sunshine". Opnieuw zucht ik. "Hoi". Ik hoor gegrinnik bij mijn oor. "Slecht geslapen?" Vraagt Viktor terwijl hij met zijn hand door mijn haar gaat. "Nou, ik wil deze hele dag alleen maar gaan slapen. Dat is het probleem" leg ik hem uit. Er spookt namelijk maar een woord rond in mijn hoofd; begrafenis. Je kunt gerust zeggen dat ik er enorm tegenop kijk. Gisteravond zijn we weer naar mijn appartement gegaan en heb ik alvast kleren klaar gelegd voor vandaag. Heb ik dat probleem straks niet. "Het komt goed, babe. Ik sta naast je, achter je en misschien wel boven je" grapt Viktor, maar er verschijnt alleen maar een klein zielig lachje op mijn gezicht. Vikk geeft mij een kus en stapt uit bed om richting de badkamer te gaan. Het is nu 8 uur en om half 11 begint de ceremonie, dus tijd hebben we nog wel. Na de begrafenis staat er nog een kopje koffie of thee klaar, en daarna gaan we als familie nog eten bij mijn tante. Een hele happening. Ik heb besloten het maar gewoon allemaal op mij af te laten komen. Zonder verwachtingen ga ik er heen. Wel weet ik dat het een hele lange dag gaat worden...

Met een zucht sta ik op van bed en loop richting de keuken. Eerst maar een kopje koffie. Ik zet het koffieapparaat aan en zet twee kopjes eronder. Uit het kastje boven mij, tover ik twee kommetjes vandaan en giet er wat yoghurt in. Ik strooi wat muesli erin en snij een appeltje voor erbij. Als alles klaar is, zet ik het op de tafel en ga zitten aan de ene kant. Ik begin alvast te eten terwijl ik wat op mijn mobiel zit. Kirsten en Sam hadden een berichtje gestuurd om sterkte te wensen, en ook heb ik een paar nieuwe volgers op Instagram. Niet veel interessants, maar een perfecte manier om wat tijd te doden. Wanneer mijn schaaltje leeg is, komt Viktor binnen. Hij heeft zich gedoucht en loop nu in alleen een trainingsbroek. Normaal zou ik hier zeker iets van zeggen, maar met dit humeur hou ik mij stil. "Dankje" zegt Viktor en pakt het schaaltje op en zet hem naast mij neer. In plaats tegenover mij, neemt hij naast mij plaats en gaat expres dicht op mij zitten. "En nog wat interessants ontdekt?". Hij wijst naar mijn mobiel. "Nee, alleen een berichtje van Sam en Kirsten en een paar nieuwe volgers ofzo" meld ik hem niet heel geïnteresseerd. "Hmm". Viktor kauwt op een stukje appel en zodra hij hem heeft doorgeslikt, kijk hij mij enthousiast aan. "Wist jij trouwens dat je een fanaccount hebt?" Vertelt Viktor met een grijns. Mijn mond valt een beetje open. Kijk, het is logisch dat Viktor fanaccounts heeft, maar bij mij is dat gewoon niet logisch. Ik doe niks met mijn leven! Viktor heeft onder tussen zijn mobiel erbij gepakt en gaat naar Insta. Waarschijnlijk zoekt hij hem nu op. Mijn vermoedens worden bevestigt als ik zijn telefoon in mijn handen gedrukt krijg. @Daniellezandenfans staat er helemaal bovenaan. Als profielfoto staat een foto van mij die ik een paar weken geleden gepost heb. In de beschrijving staat; het eerste fanaccount van Danielle van Zanden. De vriendin van Viktor Fischer, zwanger van haar eerste kindje en mijn grote voorbeeld. Ik begin een klein beetje te lachen. Dit is zo lief! Ik zie dat Viktor het account volgt en kijk naar de foto's die gepost zijn. Het zijn bijna allemaal dezelfde foto's die ik ook op mijn account heb gepost. Ook staan er foto's tussen die Viktor of Kirsten gepost hebben, maar op elke foto sta ik. "Dit is zo lief!". Viktor knikt. "Ik kwam er een paar dagen geleden achter, ik kon het niet laden om te gaan volgen. Twee accounts van mijn meisje. Beter kan niet". Hij staat op en geeft een kus. "Aww" kan ik alleen maar zeggen. Ik geef hem een knuffel. Stiekem wil ik de hele dag wel zo blijven knuffelen. Lekker de moeilijke dingen omzeilen, maar helaas... "Maar je moet je echt zo klaar gaan maken, babe. Straks komen we te laat". Opnieuw zucht ik. Viktor duwt met zijn vinger mijn kin wat omhoog, zodat ik hem aankijk. "Het komt goed, allemaal. Het is moeilijk, maar je gaat later blij zijn dat je doormiddel van vandaag, afscheid kunt nemen. En wat er ook gebeurt, ik ben bij je". Opnieuw geeft hij mij een kus. En opnieuw weet ik even niks meer zeggen...