The love game

Hoofdstuk 39

pov Danielle

twee dagen later...

is it too late now to say sorry, cause I'm missing more than BAM. Oke, en daar ging m'n wekker. Wat een klere ding. Ik blijf nog even in m'n bed liggen en stap er dan toch maar uit. Vandaag wordt een lange dag. Ik haal mijn handen even door mijn haar en sta op uit bed. Ik maak mijn bed even op en kijk naar het opgemaakte bed. Ik wil er in terug. Toch loop ik maar naar de keuken. Een paar weken geleden begon ik ook mijn ochtend zo. Niet wetend dat er zo veel zou gebeuren in een paar weken. Ik ben nu een hopeloze alleenstaande tiener die zwanger is. De komende weken gaan moeilijk worden, dat staat vast. Ik zet de waterkoker aan en pak twee sneetjes brood. Als het water klaar is, schenk ik een kopje vol en pak een thee zakje. Ik neem alles mee naar de tafel en zie dan opeens iets liggen, wat ik misschien niet wilde zien. De brief van Viktor. Ik ga aan de tafel zitten en kijk naar de brief. Alle gedachten spoken weer door mijn hoofd. Ik heb nu wel begrepen dat ik misschien de grootste fout heb gemaakt om te kiezen voor de baby, in plaats van Viktor. Ik voel me zo stom! Ik heb alles aan Kirsten en mijn moeder vertelt en ze zeggen beide hetzelfde. Ze staan achter mij, wat ik ook beslis, wat zou ik ook zonder ze moeten?

Ik voel de zenuwen al aardig. Vandaag heb ik voor het eerst een afspraak bij de verloskundige. Ik wilde niet alleen gaan, dus mijn moeder gaat mee. Ze heeft ook een afspraak voor mij gemaakt. Ik wilde natuurlijk het liefst dat Viktor mee zou gaan, maar dat lijkt mij ook weer niet zo goed. Het is zo dubbel alles. Ik had natuurlijk gehoopt dat Viktor nog langs zou komen om te zeggen dat hij wel voor mij en de baby kiest, maar dat is tot nu toe een sprookje.

Om 9 uur is de afspraak, dus ik ben er vroeg bij. Ik kijk op mijn mobiel en het is nu half 8. Ik moet mij wel even klaar maken zo. De afgelopen dagen heb ik alleen maar binnen gezeten. Ik zie er nu dus ook als een zombie bij waarschijnlijk en ik wil niet dat mensen gaan denken dat ik niet voor mijzelf kan zorgen en dan helemaal niet voor een baby...

Een uurtje later ben ik helemaal klaar. Ik heb wat normale kleren aangetrokken en net wanneer ik mijn schoenen wil aandoen, hoor ik mijn mobiel. Mijn moeder belt, ze staat dus waarschijnlijk al beneden. Ik zeg dat ik er zo aankom en hang op. Als ik opgehangen heb, zie ik de meldingen en berichtjes pas. Kirsten wenst mij nog even succes namens Sam en haar, en nog een paar meldingen van Instagram. Opeens zie ik een berichtje van iemand waarvan ik het nooit verwacht had. Er komt een brok in mijn keel.

Succes in het ziekenhuis! Ik hoorde het van Sam en Kirsten. Je kunt dit! Je bent zo ongelofelijk sterk dat je dit kan!

Hij heeft die vanmorgen vroeg al gestuurd en uurtje geleden nog een berichtje.

Heb je vanmiddag wat te doen? Ik zou graag even willen praten als jij dat ook wilt

Even weet ik niet wat ik moet antwoorden. Het is zo afstandelijk hoe hij de berichtjes schreef. Ik antwoord ook maar afstandelijk terug met een bedankje en dat ik het nog niet weet. Ik weet ook echt niet wat ik moet doen. Een ding weet ik wel, ik moet nou snel naar beneden, naar mijn moeder.

We komen aan bij het ziekenhuis. Mijn moeder rijd naar de ingang en ik stap uit. Ik loop alvast het ziekenhuis binnen, terwijl mijn moeder de auto aan het parkeren is. Ik loop naar de borden en kijk waar ik moet zijn, zodra mijn moeder ook binnen is gaan we naar de goede afdeling.  We gaan op de stoeltjes zitten en ik hoop dat we niet lang hoeven te wachten. Waarschijnlijk heeft iemand van boven dat gehoord want na nog geen 10 minuten, hoor ik dat mijn naam word geroepen. Ik kijk naar de persoon die mij heeft geroepen, gelukkig een vrouw. We lopen naar haar toe en ze steekt met een vrolijk gezicht haar hand uit ''Hallo, ik ben Lux.'' ''Danielle'' antwoord ik terug. Mijn moeder stelt zich ook voor en dan lopen we de kamer in. De kamer ziet er erg netjes uit, er staat een ligstoel, een bureau met wat stoelen en een echo apparaat. ''Je mag daar wel gaan zitten.'' Zegt Lux wijzend naar de ligstoel. Ik ga liggen en Lux smeert wat koude gel op mijn buik. ''Het moet even 5 minuten inwerken en daarna gaan we de echo maken. Willen jullie ook wat drinken?'' Vraagt ze aan mij en mijn moeder maar beide schudden we.