Niets meer waard

Hoofdstuk 3

"Hij is niet onze zoon!"

Het was heel stil, tenminste, je hoorde nog wel steeds de regendruppels. Nola liet nu wel haar theekopje vallen, en na de harde 'BENG' kwam iedereen weer zo'n beetje tot leven na de enorme schok. "We z-zouden dit n-niet ver-vertellen!" zei Inge. Nola stond daar maar, met open mond. "En ik?" Hans keek naar Nola. "Is Niek wel mijn broer?" De vreemde man was ook erg geschrokken, en liep zachtjes naar achteren.  "IS NIEK MIJN BROER!?" schreeuwde Nola nu, aangezien haar 'ouders' helemaal niks konden zeggen. "W-we hebben j-jullie..." begon Inge, maar Hans nam het over. "We hebben jullie geadopteerd, we dachten dat we dan een kindertoeslag zouden krijgen. Maar dat was niet zo, omdat we geen bankrekening hebben. Sindsdien kon Inge jullie niet meer wegdoen en hebben we voor jullie moeten zorgen. Je zou dankbaar moeten zijn!" Nola kon het maar niet geloven.

Dus haar 'ouders', hadden Niek en haar alleen maar in huis genomen om wat geld te krijgen? En ze moest nu dankbaar zijn?! Nola was woest. "HIELD JE WEL VAN ME, HÉ 'PAP'? schreeuwde ze. Tranen kwamen uit haar ogen. Dit was iets dat ze altijd al had verwacht, eigenlijk ook had gewild. Ze wist dat ze anders was. Maar nu het echt zo blijkt te zijn? En wat zou er zijn gebeurd als een andere familie ze hadden geadopteerd? Dan was ze gewoon zoals ieder kind! Nee. Ze heeft ooit geprobeerd van Hans te houden. Maar nu is het helemaal weg. HIJ was schuldig voor het jarenlang lijden van haar, en van Niek. Huilend rende Nola naar boven, pakte haar tas en ging weer naar beneden.  Ze pakte haar jas en keek nog een keer om. Inge zat te huilen in de stoel, terwijl Hans op de bank met een lege blik naar de muur zat te staren. Alleen de vreemde man keek naar Nola. Toen Nola zich weer omdraaide, kwam hij achter haar aan, en ging de deur uit. "DOEI!" riep ze. En ze hoopte dat dit de laatste keer was dat ze hun ooit nog eens zou zien.

De andere familie was naar de bibliotheek geweest, aangezien ze geen boeken konden kopen maar Mayke wel graag wou lezen. Dat was dan een uitje. Toen ze terugkwamen, vonden ze een huilende moeder, een verslagen vader en geen Nola. "Wat is er gebeurd?" vroeg Fatima, de andere moeder. Inge keek haar vriendin aan. "Niek is... en Nola weet nu..." Fatima snapte er helemaal niks van. "Wat is er met Niek? Wat weet Nola?" Nu kwam Hans als een redding. "Niek heeft een ongeluk gehad en Nola weet dat ze geadopteerd zijn." Fatima hapte naar adem. "Echt? OMG! Wat vreselijk!" Mayke keek vragend en geschrokken naar Hans en Inge. "Waar is Nola nu dan?" "Geen idee." antwoordde Hans. 

Het was nog een beetje aan het na-regenen, toen Nola het appartement van Niek vond. Ze had de sleutel van hem gekregen, zodat ze altijd langs kon komen als ze in de put zat. Ze opende de deur en deed het licht aan. Het zag er doodnormaal uit, zoals altijd. Een bank-bed met een kleine tv ervoor, een ronde tafel met drie stoelen, een kleine keuken met magnetron, koelkast en diepvries. Een deur volgeplakt met Nola's tekeningen leidde naar de badkamer met douche, wc en wastafel. Het was niet veel, maar voor Nola was het een paradijs. 

Ze liet zich op de bank zakken, nadat ze al haar natte kleren in een hoekje had gezet. Allemaal gedachtes en herinneringen kwamen bij haar op. Ze wist niet wat ze ermee moest. Alles was als een grote, donkere nachtmerrie die haar hele leven geduurd heeft. Maar nu is ze wakker geworden. Vanaf morgen is ze iemand anders. Vanaf morgen, is ze zichzelf.