Niets meer waard

Hoofdstuk 5

"HAHAHAHA!" 

Gilde opeens een stem achter hun. "Dus nu gaat Votje Jonas naar Votje Nola toe? Beetje verliefd? Hé?" schreeuwde Senna door heel de kantine heen. "Wat ben je toch een slet, Nola! Denken dat omdat ik het net heb uitgemaakt je een kans maakt. Nou, ik zal eerlijk zijn en je helpen, HIJ ZIET NIKS IN JOU! Zo, nu heb ik je een hele dienst bewezen door je niet te laten verleiden en straks voor schut te staan. Oh wacht! Dat sta je sowieso al! Je moet me dankbaar zijn. Jonas is jou totaal niet waardig. Misschien is hij zelfs lager!" Nola en Jonas keken verschrikt omhoog en stonden zo snel ze konden op om een stukje van elkaar af te staan. "We deden helemaal niks, Senna! We waren gewoon even aan het praten." zei Jonas verdedigend. "Nou, ik hoop maar dat het zo is. Anders weet de hele school wat voor vuil jullie zijn." zei Senna nog, voordat ze wegliep.

 Heel de kantine was stilgevallen, en iedereen keek nu naar Nola en Jonas. Nola was dit soort dingen gewend maar moest toch haar best doen om haar tranen te onderdrukken. Waarom moest zij hun vriendschappelijk en vertrouwelijk gesprek verpesten? Ze rende naar de wc's en dook een hokje in. De achterste, om precies te zijn. Hier huilde ze vaak hele pauzes, want niemand wou daar toch naar de wc. Het stonk er het ergst. Maar dat kon Nola helemaal niks schelen. Het stonk thuis ook weleens bij de wc, omdat ze maar een keer per dag mochten doortrekken.

De rest van de schooldag zeiden Nola en Jonas niets meer tegen elkaar. Ze waren sowieso stil tegen iedereen, en gelukkig vroegen de leraren ook niks. Na school pakte Nola gelijk haar spullen uit haar kluisje en wou meteen wegrennen, maar Jonas hield haar tegen door Nola's arm vast te pakken. "Laat me toch, je komt alleen meer in de problemen door mij!" zei Nola gefrustreerd, en ze schudde haar arm los. Daarna rende ze de gang uit, weg uit deze verrotte school. Jonas keek Nola na met een lege blik. Waarom deed ze nou zo? Eigenlijk had hij het ook wel kunnen verwachten. Toen iedereen naar hun twee keek in de kantine, had ze zich vast voorgenomen om nooit meer in mijn buurt te komen, dacht Jonas. Ook hij pakte zijn spullen en ging naar zijn huis.

Jonas leefde in een klein flatje met zijn ouders. Eerst hadden ze niet zo veel geld, omdat Jonas' ouders nog aan het studeren waren toen ze hem kregen. Ze moesten dus een lange tijd nog studieschuld betalen. Nu willen ze, omdat ze misschien meer geld hebben, niet gelijk veel duurder gaan leven. Wel wouden ze Jonas een betere kans bieden op het voortgezet onderwijs, dus gaven ze hem nieuwe kleren en spullen. 

Jonas' ouders waren er altijd voor hem toen hij gepest werd. Maar nu heeft Jonas' moeder een belangrijke baan gekregen in Duitsland. Nu is ze er dus proefwerken, en als het haar bevalt moet Jonas verhuizen. Daar, en ook met dat hij gepest is, moet hij nu mee rondlopen alsof er niets aan de hand is. Zijn vader is namelijk vaak naar de kroeg en heeft dan ook weleens een kater, waardoor Jonas het huishouden moet bijhouden. Soms komt Jonas' moeder even terug, en dan wil ze natuurlijk wel een opgeruimd en netjes huis zien. 

Vandaag was het weer zover. "Pap, ik ben thuis." riep Jonas door de flat heen. Jonas hoorde het sportkanaal op televisie aanstaan, en een goedkeurend gemompel. "Okeiles..." zei Geer dronken. (Jonas vader heet eigenlijk Gerard, maar iedereen noemt hem Geer) Jonas zette zijn tas met een zucht in zijn kamer en ging naar de keuken om wat te drinken voor zichzelf te halen, toen hij iemand buiten zag lopen die hem bekend voorkwam. Hij moest wat beter kijken, maar uiteindelijk zag hij wie het was. Zijn hart maakte een sprongetje.

Laat alsjeblieft een Comment achter wie jij denkt dat Jonas ziet. :) Dankjewel alvast!