Niets meer waard

Hoofdstuk 27

Lucas voelt aan de klink. Het is van koud metaal. Hij kan niet horen wat er binnen afspeelt, en weet niet of dat nou geluk of ongeluk moet zijn. Lucas wiebelt van zijn ene voet naar zijn andere, en dan drukt hij de klink omlaag. Een moment is hij bang om geweld te horen, of gescheld, of iets anders zorgwekkends, maar het is muisstil. Uit ervaring weet hij dat stille verdachten de gevaarlijkste zijn. Maar op dit moment heeft die kennis geen nut. Het zijn geen verdachten. Het zijn mensen met een samenlopend liefdesverhaal.

"Charlotte?" zegt Lucas onzeker. Zijn wijsvinger trilt een beetje terwijl hij het document in zijn handen overgeeft aan de voor hem o zo vertrouwde Charlotte. Ze kijkt niet eens op, dus legt hij het maar voor haar neus. Normaal zou Lucas naast haar gaan zitten, ze zijn tenminste partners, maar vandaag niet. Dit verhaal gaat haar aan.

Zij is het verhaal.

Marc zit stilletjes voor zich uit te staren met nietsziende ogen, en Charlotte hangt met haar hoofd naar voren op de tafel. Haar rug schokt een beetje. Lucas kan het niet horen, maar weet dat ze huilt. Geen wonder.

"Ik vindt Lora een mooie naam." Lucas staat nog steeds, en besluit maar aan de kop van de tafel te gaan zitten. Charlotte's rug begint harder te schokken. Nu is het gesnik duidelijk hoorbaar. 

"Dat is ook zo." zegt Marc, terwijl hij oogcontact maakt met Lucas. Hij ziet de tranen in Marc's ogen en voelt zich erg ongemakkelijk. Met zijn ogen probeert Lucas te seinen of hij hun beter alleen kan laten. Marc schudt zijn hoofd, en zegt met een gebroken stem; 

"Ik.... Ik ga maar even.... ik wil.... even verwerken...." 

Ik probeer de tranen tevergeefs tegen te drukken, maar ze blijven nu stromen. Ik storm snel de verhoorruimte uit, en kom op de volle gang. Sh*t. Ik ren naar de wc's. Lucas komt me niet achterna, gelukkig. Ik pak een stuk wc-papier en laat de tranenstroom even op zijn loop. Ik bedenk me wat Nola op dit moment doet. Misschien wordt ze nu naar de verhoorkamer begeleid en ziet ze haar moeder voor het eerst. Wat een schok zal dat worden. Maar waar was Niek? Ik schrik ervan dat ik nog helemaal niet aan hem heb gedacht. Waar zou hij zijn? Help! Hij voelt een hele golf van moedeloos om zich heen gaan. Waar zou hij zijn? Dan hoort hij de deur van de wc's opengaan. Een meisje en jongen van Nola's leeftijd komen de wc binnen en praten met elkaar.

"Ik hoop echt dat ze snel weg mag. En dat ze de ouders vinden." zegt de jongen. Ik spitst mijn oren. Er zijn niet veel zaken hier, volgens mij is Nola's zaak de enige op dit moment.

"Wat erg dat ze er niet met ons over durfde te praten. Ik bedoel, we zijn haar vrienden, toch?" zegt het meisje.

Gelukkig had ze vrienden! Ik juich stilletjes in mezelf.

"Helaas moet ik zo naar huis, eten."

"Kan je niet zeggen dat je hier ergens eet?"

"Nee." de jongen zucht, "Ik heb het mam beloofd."

Het meisje zucht ook. "Ik ga dan ook. Ik hoop zo erg dat ik Nola nog kan bereiken."

De twee lopen de wc's weer uit, en Ik blijf een paar minuten als verstijfd staan. Die twee wisten hier blijkbaar bijna niks vanaf, en zijn naar de politie gegaan voor meer informatie, dat is echt geweldig. Maar hoe zit dat met Niek? Heeft hij ook vrienden?  Helaas kan ik niet voor eeuwig in het stinkend wc-hokje blijven staan, en ik loop weer de gang op. Schuifelend ga ik terug naar de verhoorruimte. Ik durf alleen niet naar binnen. 

Maar dan gaat de deur open.

-

Ondertussen is Rita een telefoongesprek aan het voeren met een klasgenootje van Senna, haar dochter. Rita had al een heel plan bedacht om dat kreng van een Nola te laten boeten. Volgens haar mooie dochter was ze verschrikkelijk arm, dus wat was de beste manier om haar te laten betalen? Precies, gewoon laten betalen. Op dit moment was ze bezig wat meer informatie over Nola te krijgen. Ze had Elly gebeld.

"Hallo met Elly" klonk er aan de andere kant

"Hoi, je spreekt met mij, Rita. Ik wou je informeren over een geweldig feest dat Senna gaat geven. Zij en Jonas zijn namelijk weer samen, wist je dat al?" Rita wachtte even op een reactie.

"Uh, w-wat? Oh, eh, waarom belt u mij dan?" vroeg Elly bescheiden.

"Nou, ik zou Nola ook uit willen nodigen." Rita lachte in zichzelf.

"O. Wat meent u dat? Maar waarom belt u haar dan niet?" Elly snapte er niks van.

"Ach, Nola heeft nou eenmaal geen mobieltje.... Of huistelefoon. En ik hoorde dat je haar kende dus... Wil jij haar uitnodigen? Ik zal je de gegevens wel geven..."

Het bleef even stil.

"Waarom wilt u Nola eigenlijk uitnodigen?" het was heel zacht gefluisterd, maar desondanks dat kon Rita het horen.

"Misschien omdat ze met Jonas bevriend lijkt te zijn?" zei Rita gespeeld beledigd terug.

"O, ja, natuurlijk. Ik zal haar uitnodigen als ik haar zie. Fijne dag nog." 

"Fijne dag." 

Rita eindigde het gesprek met een grote grijns op haar gezicht. Dit werd een heel interessant feestje.

-

"Dus u ontkent dat u niet de moeder bent?" zegt de politieagent genaamd Nicolle. Ze kijkt fronsend op van haar blaadje en ziet het gespannen gezicht van de 'moeder'. Ze knikt. Zuchtend schuift ze het medisch dossier naar haar toe, en haar ogen worden groot. 

"Ik... Ik dacht..." stottert ze schuldig. 

"U dacht dat de naam naar de uwe was veranderd. Juist. Maar hier staat echt Lora, en u heet niet zo. De ander, de 'vader', komt haar in de rede vallen. 

"Wij zijn Nola's ouders. En zo is het." zegt hij als tegenargument. 

Nicolle lacht in zichzelf, maar heeft een strenge blik in haar ogen. "Dan zal ik Nola zelf wel even gaan halen." zegt ze om hun te triggeren. De man blijft rustig zitten en vertrekt geen spier. Uit ervaring weet ze dat hij te goed in zijn rol zit. De vrouw gaat een beetje zweten en kijkt angstig om zich heen. Voor haar is het overduidelijk. Ze pakt haar laptop uit de tas die tegen de verhoortafel aan staat en zoekt wat op in de database. Er verschijnen twee foto's van criminelen, met het onderschrift; 

"Kinderontvoering, bestelbaar met telefoonnummer. Op dit moment niet bekend waar ze zijn." 

Nicolle schrikt er een beetje van. Dit doen ze dus vaker? Wauw. Wat een verspilling van je leven. Ze snapt criminelen eigenlijk nooit. Wat is hun motivatie? Dan worden haar gedachten verstoord door de 'moeder'. 

"Het wat Lora's eigen idee."