Niets meer waard

Hoofdstuk 29

Lora staart naar de lege muur tegenover haar. Haar hoofd bonkt en losse gedachte fladderen erdoorheen. Ze is zich niet bewust van haar houding, haar kleren, of van haarzelf. Het lijkt alsof ze even van de wereld is. 

Dan ziet ze de familiefoto op de tafel liggen. De vier mensen lachen alsof hun hele leven geweldig is. Wat toen ook nog was.

Wat is er toch misgegaan?

Lora staart weer naar de muur als herinneringen haar gedachtes vullen.

Het was al vrij laat en Marc moest nog een aantal boodschappen doen. Hij gaf Lora nog een kus en aaide over Niek z'n bolletje. Daarna glimlachte hij naar Nola en liep de voordeur uit. Niek was vijf minuten daarna zo erg aan het zeuren dat hij naar de speeltuin wilde, dat Lora de kinderwagen pakte en een briefje achterliet. Toen was alles nog normaal.

Ze kon altijd al goed opletten, zag alles om zich heen. Zo zorgde ze ervoor dat niemand onder een auto kwam. Ze kwamen langs de supermarkt en Lora dacht even aan haar man die nog melk en bloemkool was halen. Ze glimlachte, maar die glimlach verdween snel.

Daar in een steegje naast de winkel zag ze drie mensen staan. Ze keken serieus en stiekem om zich heen. Als schoolkinderen die snoep smokkelden. Lora bleef abrupt staan en kneep steviger in Niek zijn hand. Ze kon een paar zinnen verstaan.

"Heb je alles geregeld?" 

"Ja, hier zijn de papieren. Regel het snel."

"Natuurlijk, Anderman. Je kent ons."

"Zorg ervoor dat niemand jullie verdenkt. Ik moet nog naar de winkel."

"Wat ga je halen dan?"

"Bloemkool, en melk."

Niek's hand werd bijna fijn geknepen. Hij keek bang op naar zijn moeder. "Wie zijn dat?" vroeg hij. "Niemand..." fluisterde Lora terug. "Maar laten we terug gaan. Naar huis."

Toen ze thuiskwamen, was Marc er nog steeds niet. 

"Waarom is papa nog niet thuis?" vroeg Niek. Nola keek gefascineerd naar het gezicht van haar broertje. Wat was ze lief, dacht Lora. "Waarschijnlijk is het gewoon een lange rij." Lora kon het niet helpen, de angst in haar stem was erg duidelijk. 

Maar toen kwam Marc binnen met de boodschappen, en een cadeautje. 

"Hé ik was wat later, ik heb iets voor jullie!" Marc liet een fotolijstje zien met onze leukste familiefoto. "Ik heb er een voor ons allemaal, zodat we die op onze kamers kunnen zetten." Lora keek hem raar aan. "Hebben wij er dan twee?" Marc schudde lachend zijn hoofd. "Er moet ook eentje in de woonkamer staan."

Vanaf toen was Lora angstig. Bang dat hun relatie toch niet zo perfect was. En wat voor deal was haar man aan het sluiten? Want ze hadden echt zijn achternaam genoemd... En de bloemkool en melk... 

Een week later had ze besloten dat het niet langer zo kon. Ze vroeg Marc ernaar. Als hij echt haar man was, zou hij het gewoon bekennen en ermee stoppen. Voor haar.

Maar hij zei dat hij er niets van begreep. 

"Ik  snap het echt niet. Ik heb die foto's uit laten printen. Ik ben daar niet geweest. Misschien heb je het verbeeld? Ben ik niet goed geweest voor je? Ik zal je wel helpen tegen de schrik. 

Daarna gaf hij haar een heleboel ontbijtjes op bed, en kleine cadeautjes. 

Iedere dag weer probeerde hij haar ervan te overtuigen dat hij van haar hield. Maar Lora geloofde hem niet meer. Ze besloot om te doen alsof alles weer goed was.

Een week of twee na de deal in het steegje ging Marc plotseling weg. Een uur later kwam hij pas terug. Lora, vol met vermoedens, vroeg hem waar hij was geweest. Marc schudde zijn hoofd en mompelde iets als 'familie problemen...'. Lora wist gelijk dat dit een leugen was. Marc's familie was heel keurig en hadden het goed.

Dus toen nam ze dan eindelijk een besluit, drastisch, wreed, maar ze moest gewoon iets doen. Ze ging zelf op zoek naar de mensen waar haar man dealtjes mee sloot, en vond ze ook nog eens. Ze hoopte dat zij haar niet herkende.

"Hallo, kunnen jullie mij helpen?" vroeg ze nonchalant. Maar vanbinnen was ze heel onzeker.

"Waar dan mee, precies?" vroeg de man op bevelende toon.

"Ik wil mijn dood faken."

Daarna ging alles heel snel. In een maand was alles geregeld. Het was wel een beetje eng toen ze haar papieren moest geven.

"Heet je echt Anderman?" vroeg de vrouw ongelovig.

"Ja, dat klopt. Iets op aan te merken?" Lora had geleerd niet te zacht met hun om te gaan.

"Niets hoor."

Ze had zelfs geregeld dat haar kinderen veilig zouden komen. Ze zouden naar een pleeggezin gaan.

Maar blijkbaar hadden ze zich niet aan de afspraak gehouden.

 Lora liet zichzelf in elkaar vallen op de grond. Haar gezicht werd overspoeld met zoute tranen. Haar hart ging tekeer. Waarom? Was het enige wat ze kon bedenken. "WAAROM!!!" Schreeuwde ze door de kamer. 

Maar een antwoord zou nooit meer komen. 

Snikkend ging ze weer opstaan. Ze had honger. Helaas was de koelkast bijna leeg. Dan moest ze maar naar de supermarkt. Met tegenzin droogde ze haar gezicht af en deed haar jas aan. 

De weg naar de supermarkt deed haar weer denken aan die ene avond dat ze haar man had gezien met die criminelen. Haar hart deed zo'n pijn. Doelbewust liep ze de winkel binnen en pakte bijna demonstratief bloemkool en melk. Ze keek naar de twee etenswaar in haar handen en dacht na. Bloemkool en melk was haar reden om haar lieve man niet meer te vertrouwen. Dat sloeg eigenlijk helemaal nergens op. Iedereen kon zomaar bloemkool en melk gaan halen. Maar dan nog, dacht Lora, ze hadden het over 'Anderman' en vonden haar achternaam dan ook vreemd. Was dat dan niet bewijs genoeg?

Tijdens haar overpeinzingen had ze de drukke vrouw naast haar niet opgemerkt. 

"Hé, ben jij niet toevallig Nola's moeder?" vroeg de bontgekleurde vrouw. Ze was iets in de veertig en had een erg arrogante stem, vond Lora.

"Pardon? En u bent dan?" vroeg Lora.

"Och, noemt u mij maar Madeline. Weet u, kinderen zijn lastig, nietwaar?" 

Lora ging geschrokken een stapje achteruit, en veranderde haar gezichtsuitdrukking snel in een geforceerde glimlach. "Ach, weet ik niet. Ik snap ook niet hoe u constateert dat ik de moeder ben van iemand genaamd Nola." Lora schudde haar hoofd. "Ik moet maar eens gaan, denk ik." 

Maar voordat ze weg kon lopen, gaf Madeline haar een hand. Ze had een handschoen aan. 

"Liefje, fijne dag nog en het was enig jou te ontmoeten." Madeline bleef maar met haar hand in de lucht hangen, en uiteindelijk pakte Lora hem ook even vast.

"Uh, U een fijne avond gewenst, mevrouw Madeline." sputterde Lora een beetje beschaamd.

En toen liep Madeline weg.

Lora bleef haar even na staren, voordat ze haar hoofd schudde en naar de kassa liep. Sommige mensen waren wel erg eigenaardig.