Niets meer waard

Hoofdstuk 25

"Neem jij op?"

Hans en Inge zitten alleen in de huiskamer. Ze hebben misschien niet zo'n mooi huis, maar wel een telefoon. Een irritant melodietje is te horen. Inge pakt hem op en drukt op het groene knopje.

"Is dit mevrouw groenlandt? Met Lucas Tevens, van de politie. We denken dat we uw vermiste dochter hebben gevonden. Komt u zo snel mogelijk naar het politiebureau. Neem paspoorten enzovoorts mee."

"Oh - Mijn - God!" gilde Inge door de hoorn heen. "We gaan meteen!!!" ze keek Hans aan met tranen in haar ogen. Gelukkig, ze hadden haar gevonden. Als ze maar niet haar mond voorbij had gepraat....

Even later renden ze naar het politiebureau. Ze hadden geen auto of fiets, en het was gelukkig maar tien minuten lopen. Toen ze de hoek omgingen, zagen ze wel vijf politieauto's staan. "Wat zou er gebeurd zijn? Je denkt toch niet?" zei Inge, maar Hans gaf haar een knuffel. "Het komt goed... Rustig maar. Natuurlijk zijn die er niet voor Nola!" maar Inge was al in tranen uitgebarsten.

Lukas zag Inge en Hans op de hoek staan, en rende ernaartoe. "Goedemiddag, meneer en mevrouw Groenlandt. Wees gerust, jullie dochter is geheel ongedeerd. Qua lichamelijk tenminste. Ze blijft roepen dat we haar niet mee mochten nemen, en er was ook een man bij die beweerde haar vader te zijn. Ha!" Inge keek verschrikt op. "E-e-echt w-waar?" "Ja, hij is nu op verhoor, je mag hem aanklagen voor ontvoering. Jullie zoon is hier ook." "Wat? Echt waar?" Hans leek nu ook bang. "Ja, een grote familie reünie. Ik heb gehoord dat hij uit het ziekenhuis is ontslagen vandaag. Waarom zijn jullie hem niet op komen halen, eigenlijk?"

Inge en Hans keken elkaar aan. Wat moesten ze nu zeggen. "Oh, het spijt me." zei Lukas. "Waarschijnlijk hadden jullie al genoeg zorgen voor Nola, maar dan nog is het best raar." Lukas liep het bureau binnen. Ze kwamen gelijk in een gezellige ruimte, met banken en stoelen en tijdschriften. "Wacht hier maar, dan ga ik Nola halen." zei Lukas, voordat hij wegliep.

"Wat moeten we nu zeggen?" vroeg Inge aan Hans. "Als die man echt Nola's vader is.... En Niek kan het weten! Wat moeten we doen?"

Hans schudde zijn hoofd. "Gewoon doen alsof je er niets vanaf weet. Liegen." "M-maar dat k-kan toch n-niet? Ik b-ben geen liegebeest!" Hans lachte. Hij wist niet waarom, maar 'liegebeest' klonk zo kinderachtig. "Wat lach jij nou?" vroeg Inge verontwaardigd. "Je klonk zo kinderachtig." zei Hans terug met een glimlach. Inge wou hem voor zijn gezicht slaan. Hoe dom kon hij zijn?

Het geluid van sirenes doen Tara en Jonas opschrikken. Ze hadden een tijdje voor Niek's deur staan wachten, maar het appartement bleek leeg te zijn. Tara keek snel uit het raam. "Ambulance en politie, dat ziet er niet goed uit!" Met grote ogen keek ze naar Jonas, die al de trap afging. "Wat ga je doen?" riep ze hem na, maar Jonas was al weg.

"Dus je zegt dat twee mensen uw kinderen hebben meegenomen, maar dat u nooit naar de politie bent gegaan? Vertel eens?" zei Lukas tegen Mark. "En nu heeft u uw kinderen gevonden door een ongeluk?" Mark beet op zijn lip. "Ik vind dat zeer onwaarschijnlijk. Vindt u niet?" ging Lukas verder.
"Je zal me vast niet geloven, maar ik ben naar de politie gegaan. Maar ik had geen papieren meer. Dus toen wouden ze mij niet geloven. Daarna heb ik het nog een keer geprobeerd. Een week erna. Maar toen werd ik ook weggewuifd. Na een maand was ik het zat. Ik besloot een advertentie in de krant te plaatsen. Helaas vond de plaatselijke politie dit niet goed, en ik mocht niet meer naar de politie gaan, of ik zou een boete of erger ontvangen." Mark snoof. "Ik hoop dat jullie minder oppervlakkig zijn."

Lukas keek verbaasd naar de deur toen Charlotte hem opende. Charlotte was zijn partner. Ze knikte naar Mark en liet een klein lachje ontsnappen. "Ik heb het genoegen gehad om een aantal oude papieren te bemachtigen. Het gaat om de geboortepapieren. Ik heb ze van het ziekenhuis opgevraagd. Daarin staat de biologische moeder, ik ga nu even kijken." Charlotte had al bijna de deur gesloten, toen Lukas opstond. "Laat mij maar kijken, kan jij kijken of deze man de waarheid spreekt. Daar ben je goed in." Charlotte bleef even verstomd staan, maar vermande zichzelf snel. "Oké, wees wel snel."

Charlotte ging tegenover Mark zitten. Ze moest even adem happen. Hij zag er bekend uit. Mark leek ook geschrokken. Hij hapte lucht en zijn vingers trilden.
Nooit had ze gedacht om hem weer te zien. Maar hij was het. Mark. Degene die ze had geprobeerd weg te houden. Al iets van 15 jaar. En nu zat hij voor haar, terwijl hij adem zocht als een vis op het droge. Charlotte keek hem recht in de ogen aan, en zei; "Hoi"

"Heeft u een meisje met zwart haar en groene ogen gezien?" Voor Jonas leek het alsof hij deze vraag al voor de honderdste keer vroeg. En telkens hetzelfde antwoord: "ik zie er zoveel." Daar had hij niets aan.
Tara haalde hem uitgeput in. "Daar -hijg- ben -hijg- je dan" zei ze. "Sorry. Zullen we naar het politiebureau gaan? Het is de hoek om. Tara was nog steeds adem aan het zoeken terwijl ze voorovergebogen stond, maar stak haar hand open knikte. "Goed. Maar. Ff rusten. Graag." Jonas leunde tegen een lantaarnpaal. Hij was erg bezorgd.
Tara ging weer rechtop staan en rende weg. "Kom op dan, Jonie! We gaan Nolletje redden!" Jonas lachte en rende haar achterna.
Hij zou er alles voor doen om zijn 'Nolletje' te redden. Alles.