Niets meer waard

Hoofdstuk 10

"Hier zien jullie de spijsvertering schematisch afgebeeld." zei de biologie leraar. "Wie weet er hier toevallig welke enzymen we in de maag kunnen vinden?" vroeg hij, terwijl hij de klas doorkeek. Iedereen zat wel op te letten, maar niemand stak zijn of haar hand omhoog. Blijkbaar hadden ze het huiswerk niet gemaakt, of niet begrepen. En zo ging het dan altijd.

"Nola, welke enzymen kunnen we in de maag vinden?" hij had Nola als slachtoffer gekozen.  Niet omdat ze niet haar best deed, maar dan was de klas tevredener. Want als hij een van de populaire kinderen zou uitkiezen, zouden die een rare opmerking maken waardoor iedereen om hèm lachte, en nu leek het net of Nola slecht bezig was. 

"Nou, kom maar op. Het stond in het huiswerk, dus je kan het als het goed is weten." Nola keek bang naar de leraar. 'Waarom ik altijd?' dacht ze. Ze keek nerveus de klas rond. Iedereen zat met een grijns naar haar te kijken. 

Naast Nola zaten Tara en Jonas. Tara keek boos naar de leraar toe. "Waarom moet u altijd Nola uitkiezen? Dan weet je helemaal niet of iemand anders het ook weet." zei ze dapper. Iedereen hield zijn adem in. "OMG! durfde ze dat echt te zeggen? Dom zeg!" zei Senna fluister-roepend door de klas tegen haar vriendinnen. 

Nola keek Senna boos aan. Toen herinnerde ze het zich weer. "Maltase, breekt het zetmeel maltose af, en peptase, die eiwitten afbreken. Nola zuchtte opgelucht toen het eruit was. Iedereen had een verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht. Zelfs Jonas en Tara."Dat is correct, Nola." zei de leraar verbijsterd. Had ze nu geleerd? Of had ze het toegefluisterd gekregen? 

Ach, hij ging er maar geen moeite aan besteden. "Tara, ik beslis zelf wel welke leerlingen niet goed opletten. Maar blijkbaar wist ze het wel. Ik geef je nu een waarschuwing, maar zie ik jou nog praten tijdens mijn les mag je nablijven." Tara leek niet eens geschokt bij deze mededeling. Eerder opgelucht, want ze werd niet meteen eruit gestuurd.

In de pauze na dat uur feliciteerde Tara Nola met haar 'overwinning'. "Dankjewel, Tara! Maar zonder jou had ik het echt nooit gedurfd! Je vrije tijd riskeren om mij te verdedigen, ik ben jou wat verschuldigd." zei Nola. Tara schudde haar hoofd. "Ik ben jou wat verschuldigd. Ik heb altijd maar toegekeken. Ik wil je best helpen." Nola keek Tara niet-begrijpend aan. "Wat bedoel je daar precies mee?" vroeg ze nerveus. Niet nog iemand die vragen gaat stellen! "Ik wou vragen of je een keer bij mij thuis kan komen. Dan kunnen we samen huiswerk maken. Ik snap niks van economie en aardrijkskunde." zei ze glimlachend terwijl ze naar haar kluisje toeliep. 

Nola moest even nadenken. Eigenlijk klonk dat best wel goed. Nola kon eerst wat vragen aan haar stellen, omdat ze toch in haar huis was, en misschien kon ze een goede vriendin worden, wat ze nooit heeft gehad. Maar toch bleef er een vraag zitten. "Maar hoe zit het dan met jouw vriendinnen?" vroeg Nola. "Wat? Oh die... Nou, ik zit er misschien bij maar ik ben niet echt bevriend. Alleen met een meisje heb ik echt een klik... dus ik zoek nieuwe vriendinnen." Nola moest dit even laten bezinken. Dus Tara was ook bijna alleen? 

"Hé, Joon! kom eens hier!" riep Don vanaf de andere kant van de kantine. Jonas liep rustig tussen de tafeltjes door, tot hij bij Senna's groepje kwam. Eerst waren de meiden druk aan het kletsen, maar toen hij voorbijkwam werd het plotseling stil. Iedereen van die tafel keek Jonas met een vuile blik aan. Hijzelf besteedde er geen aandacht aan, aangezien het hem niks uitmaakte. Als Nola en Don hem maar aardig vonden, vond hij het best. 

Senna zat haar croissantje smakelijk op te eten. "Van wie heb je die?" vroeg haar beste vriendin, Anna. "Heb je al een nieuwe bewonderaar?" Senna zweeg en liet het croissantje haar goed smaken. "Ik heb het van Ruud, hij wou me steunen nadat Joon zo gemeen tegen mij was, zo sympathiek!" Anna giechelde. Anna vond Ruud leuk, maar zij hoefde niet te weten dat het croissantje werkelijk van Marcel de nerd kwam. Toen liep Jonas voorbij. Zoals afgesproken gingen ze met z'n alle boos naar Jonas kijken. Verdiende loon! Senna het Jonas' geheim nog niet verteld, dat zou ze pas gaan doen als hij het vergeten zou zijn dat ze die afspraak had gemaakt. Dan kwam het extra hard aan.

Bij Don's tafel aangekomen liet Jonas zich op het bankje zakken. Hij pakte zijn brood uit z'n tas en begon te eten. Hij had geen zin om iets te zeggen. Don zat naast hem en klopte Jonas op zijn rug. "Gaat het? Nog liefdesverdriet zeker? Waarom was je dit weekend nou zo blij?" vroeg hij. Jonas zweeg, niet omdat hij niets wou zeggen maar gewoon omdat hij nog eten in zijn mond had zitten. Hij slikte zijn stukje boterham met salami en deed zijn mond open om iets te zeggen, toen hij Nola de kantine in kwam lopen, samen met Tara. 

"Ik woon in de beukenlaan nummer 14, maar je kan met mij naar mijn huis gaan. Ben je op de fiets?" vroeg Tara aan Nola. "Nee, ik ben lopend. Is dat niet in de stad?" "Ja, dat klopt." "Dan kan ik wel naar huis lopen. Echt heel erg leuk dat ik een keer langs kan komen!" zei Nola blij. Jonas keek vanaf een afstandje toe. Hij kon niet verstaan wat werd gezegd, maar zag dat ze het leuk hadden. Don volgde Joon's blik. "Waarom kijk je naar haar? Oh Joon toch, je vind haar toch niet ècht leuk?" Don keek Joon spottend aan. Jonas ontwaakte uit zijn observatie. "Wat? Uh, nee hoor. Maar ze wist plotseling een antwoord bij biologie. Daar zat ik aan te denken..." zei Jonas betrapt. Vond hij haar echt leuk?