Niets meer waard

Hoofdstuk 22

Nola kijkt Marc strak aan, ze wil graag weten wat er met zijn kinderen is gebeurd. Ze zouden dezelfde leeftijd als Nola en Niek hebben, maar voor de rest wist ze niets. "Hallo? Is daar nog iemand?" zegt ze ongeduldig als Marc alleen maar  voor zich uit kan staren. Dan zucht hij eindelijk, en zegt; "Ik weet dat ze leven."

Even later staat ze voor het appartementen complex. Ze staart naar het naambordje van haar broer. Wat nou als Inge en Hans de politie hadden ingelicht? Ze wisten niet waar Niek woonde, hij zei; "In de stad, in een goedkoop appartement." en Inge en Hans hadden nooit doorgevraagd, volgens Nola. Dat hoopte ze dan maar, anders zat ze goed in de puree.

Ze laat zichzelf op de bank vallen met haar pyjama aan. Het is nog niet eens tijd voor avondeten, maar toch heeft Nola stekende honger. In de vriezer kan ze helaas geen kliekje meer vinden, en de dingen in de koelkast zijn al over datum. Ze zucht en doet dan toch weer haar kleren aan, ze moet helaas wat gaan kopen.

Ze staat voor de supermarkt, waar ze voorheen eigenlijk nooit was geweest, en nu al een paar keer in één week. Ze loopt zenuwachtig naar binnen, bang voor politie of Inge of iemand van school. Iemand van school, wat nou als ze Jonas of Tara tegen kwam? Ze zouden zeker heel boos zijn dat ze niet had gewacht. 

Ze stond even stil bij het fruit en een mevrouw die langs haar komt rijden met een volgepakte winkelwagen praat tegen, waarschijnlijk, haar dochter. "Ik had het je al gezegd, hij is je gewoon niet waard. En dat ene meisje, die krijgt waarschijnlijk nooit een vriendje, als ik kan uitgaan van jouw beschrijvingen en mijn ervaringen." "Maar ze zitten zo vaak bij elkaar!" zei de dochter. Een huivering ging over Nola's armen en rug. Niet haar! "Ze is arm, toch?" "Ja" grinnikt het meisje. "Ze heeft nog nooit wat gekocht, denk ik." Nola wil iets zeggen, die bitch uitschelden omdat ze in een supermarkt nog zo gemeen tegen haar doet, ook al weet ze niet eens dat ze er is. Of misschien wel?  "Nou, dan zou ik me geen zorgen maken. Daten met iemand die nog nooit chocolade heeft kunnen kopen, daar is niks aan, dat kan ik je vertellen schat."

Nola doet net alsof een peer haar totale aandacht trekt, stel dat Senna haar ziet? Dat kan ze niet maken! Ze voelt zichzelf zweten en rood worden. Ze kan niet meer doen alsof de peer haar iets interesseert, of het zou raar worden, dus ze loopt naar een ander gedeelte van het groente en fruit. Ze had nog niet omgekeken, maar nu durft ze niet. Ze houdt daarom haar groene ogen op het fruit gericht, maar krijgt er spijt van, want wanneer ze aan de andere kant is, en naar de vriezer wil lopen, staat ze oog in oog met haar grootste vijand.

Senna fronst alleen maar bij het zien van Nola in de supermarkt. Waarschijnlijk met Tara, zelf zou ze haar eten toch niet hier kopen? Ze besluit daarom om een normale, maar pijnlijke vraag te stellen. "Ben je je geld verloren? Ik heb het niet gezien. Had je wel geld?" Senna houdt haar hoofd schuin en een pestende lach zorgt ervoor dat Nola nog roder wordt dan ze was, als dat nog mogelijk was. "Ik heb gewoon geld hoor, als je dat zo graag wil weten. En inderdaad, ik denk ook dat Jonas je niet waard is."  

Senna gaapt Nola bijna aan, maar besluit om cool te blijven. "Sinds wanneer heb je toestemming om andermans gesprekken af te luisteren?" zegt ze boos. Nola kijkt snel of Senna's moeder in de buurt is, maar die loopt naar de wijn en ziet ze niet. "Sinds wanneer het JIJ toestemming gekregen om zo lelijk over mij te praten?" Senna lacht flauwtjes om deze opmerking. "Ik praatte niet lelijk over jou, ik vertelde gewoon de waarheid, en misschien maakte ik je nog mooier, zo erg ben je echt. Sinds wanneer heb jij een goede douche gehad?" vraagt Senna, terwijl ze haar neus ophaalt alsof Nola een hondendrol is. "Ga maar bij dat verse fruit vandaan, ja. Anders zouden ze nog sneller bederven dan dat jij een briefje van 100 zou oprapen als het op de grond ligt." En met een sierlijke draai, waarbij Senna haar dure handtas in Nola's gezicht zwiept, loopt ze richting haar moeder. 

Even later gooit Nola de tassen met eten met zo'n kracht op de tafel, dat het brood helemaal was platgedrukt en er een deuk in de melk zat. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRRRGGHH!!" gilt Nola door het appartement heen, terwijl ze aan haar eigen haren trekt. Ze kon er niet meer tegen. De popi's haatte haar, de leraren mochten haar ook al niet, de andere kinderen waren bang dat, wanneer ze in haar buurt kwamen, ze zouden worden gepest door Senna, Inge en Hans had haar en haar broer jaren gewoon ontvoerd, terwijl ze volhielden dat ze hun ouders waren, de politie zou haar waarschijnlijk zoeken, haar broer lag in het ziekenhuis, haar enige vrienden zouden haar wel haten en Marc, die was gewoon heel mysterieus en had zijn eigen verloren kinderen. Ze was niets meer waard, voor Inge en Hans niet, voor de leraren niet, voor kinderen van school niet, voor zichzelf niet. En de enige die hoop in haar zouden kunnen opwekken, waren verwondt of boos op haar. Huilend lag ze op de bank, haar leven was waardeloos, en met haar goedkope kleren nog aan, viel ze in een diepe slaap.

Net geen 1000 woorden, helaas. Sorry dat ik al zo lang niet meer heb geschreven, verklaring? VAKANTIE. Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden. Ik heb wat inspiratie opgedaan in boeken.

Dit is een minder blij hoofdstuk hé? Het ging eerst nog best goed, maar toch... Zou de politie haar werkelijk vinden? En zijn haar vrienden zo boos op haar?

wordt vervolgd...