Niets meer waard

Hoofdstuk 12

Ik ben vandaag weer bij Niek langs geweest. Hij was bij bewustzijn en sprak ook tegen mij. "Waar is Nola?" was het eerste dat hij zei. "Ze komt ook nog, dat beloof ik. Met haar is alles goed." antwoordde ik, ook al wist ik helemaal niet of dat echt waar was. 

Ik heb haar nog wel gezien. Vanavond stond ik tegenover het appartement na te denken, toen ik haar zag lopen. Ze liep het complex naar binnen, en even later zag ik op de tweede verdieping een lampje aangaan. Daar moest ze dus zijn, dacht ik. Ik liep naar het complex toe en keek op de naamkaartjes bij de brievenbussen.

'Meneer Groenlandt, 16' las ik op een van de brievenbussen, die waarschijnlijk op de tweede verdieping plaatsvond. Blijkbaar heette die familie zo. Dat ga ik onthouden. Ik ga Nola nu niet lastigvallen, vooral omdat het nacht is en ze me vast niet zo snel vertrouwd. Misschien als ze morgen uit school komt?

Inge zat te wachten bij de voedselbank. Het was druk, iedereen kwam op dit tijdstip meestal eten halen. Toen zag ze haar oude vriendin. Eerst waren ze BFF's, maar na een flinke ruzie wou ze niets meer met haar te maken hebben.

"Hé Noortje," begon Inge. Noortje keek om. Ze had net haar eten gekregen en in de plastic tas gedaan.  Ze schrok op. Wat moest zij nou weer van haar?

"Je had gelijk..." zei Inge zacht. Nu keek Noortje met een zelfvoldane glimlach naar de miserabele Inge. Ze had die kinderen nooit mee moeten nemen. Alleen problemen, haat, en moeite zou je krijgen. Maar ze wou ze niet terugbrengen. Dan zou de vader namelijk erg boos worden, als hij thuis zou zijn. "Doe het dan 's nachts!" had ze nog gezegd. Maar Inge hield van de kinderen, en besloot tegen ze te liegen. Als ik haar was geweest, had ik ze überhaupt nooit meegenomen. Die vader had al genoeg aan zijn hoofd, daar hoefde hij nog geen ontvoerde kinderen bij.

"Inge toch, hoe is het gegaan? Met schreeuwen? Huilend? Weglopen?" vroeg Noortje, terwijl ze naar Inge toe liep. "Ja, met alle drie... Nola is weggelopen, en ik weet niet waar ze is." Noortje lachte spottend. "En dan denk jij dat ze dat ook zou gaan zeggen? Aan de mensen die ze nu net wil ontlopen?" Inge keek verdrietig en kreeg tranen in haar ogen. "Alsjeblieft, zou je me tips willen geven? Ik had destijds niet geluisterd maar ik kan nu wel luisteren! Je had gelijk, en ik zat helemaal fout. Ik had ze nooit moeten meenemen, en jou niet moeten schaden, want ik wil je echt terug! Echt waar! Al een week na onze ruzie wou ik terugkomen, maar je negeerde mij en ik dacht dat je me nooit meer wou zien, en nu wil Nola mij nooit meer zien en ligt Niek in het ziekenhuis!" 

"Watte?" vroeg Noortje. In het ziekenhuis? Dat is wel heel erg! "Kom maar met mij mee, dan gaan we even praten. Sorry, dit is vast heel moeilijk voor je..." zei Noortje. Nu pas had ze de ernst in de gaten. En was ze bereid te helpen.

Jonas was de vorige dag stilletje thuis. Zijn vader had dit opgemerkt, en besloot hem wat op te vrolijken met wat goed nieuws. "Joon, ik heb wat nieuws wat betreft je mam." "Pap, noem haar gewoon Margriet! Mam klinkt zo raar!" Geer zuchtte. "Ik bedoel, ze komt overmorgen weer thuis. Dat is dus woensdag, wanneer je eerder uit bent." Joon's gezicht klaarde op. "Echt? Jess!" zei Joon, terwijl hij in de lucht sprong. Geer moest lachen. "Maar ik heb nog meer goed nieuws. Het zal veel schelen dat het nu uit is, maar uh, we gaan naar Duitsland verhuizen, volgende maand." 

Joon's glimlach was nu helemaal verdwenen. "Watte?!" schreeuwde Jonas bijna. "Tja, we hebben een erg leuk huisje gevonden dat we kunnen betalen. Ik kan daar een baantje vinden, en je kan je vrienden nog wel genoeg zien, aangezien we in Düsseldorf gaan wonen, dat is maar anderhalf uur rijden." Joon keek nu echt boos. Maar hij keek niet alleen boos, dat was hij ook. Hoe konden ze zoiets belangrijks nou voor hem beslissen?

Nola liep de volgende dag met veel meer zelfvertrouwen naar school. Had ze nu echt al twee vrienden? Dat was gewoon ongelooflijk! Ze nam wat extra eten mee, om na school gelijk naar het ziekenhuis te gaan. Eindelijk zou ze weten hoe het met Niek ging. Daar zat ze echt naar uit te kijken, maar ook weer niet. Wat nou als het heel slecht met hem ging?

In de klas wist Nola een aantal vragen te beantwoorden. Ze had met Tara ook nog even aan het huiswerk gewerkt, dus was ze goed voorbereid. Op een vraag waar ze samen erg over hadden zitten piekeren en waar ze toch uit waren gekomen, gaf Nola vol zelfvertrouwen antwoord. Het was goed, en Tara en Nola gaven elkaar een high five. Senna was een stuk minder blij, en keek boos achterom, want Nola, Tara en Jonas zaten daar.

Joon wou in de pauze nog even met Nola praten, maar Tara nam haar mee naar haar enige vriendin die ze nog had. "Dit is Elly." zei Tara, terwijl ze naar een stoer meisje wees met kort, zwart haar dat voor een oog hing. Ze had felle kleren aan, en zag er erg relaxt uit. Ze glimlachte toen ze Tara en Nola zag. "Hé, Tara! Fijn je weer te zien! En dat is Nola? Hoi! Ik ben Elly, dus je vind Angels and Mermaids ook erg leuk?" Nola keek bedenkelijk naar het rare type. Was dit wel een betrouwbaar iemand? Uiteindelijk besloot ze toch maar de gok erop te wagen. Ze was tenminste een vriendin van Tara, en deed heel aardig. Dus gaf Nola haar een high five en boks, waar ze met z'n drieën om moesten lachen.

Toen Jonas naar Nola toe liep, zag hij dat ze bij twee meisjes stonden. Fijn zeg, dat zou hem wel weer een spottend lachje kostten van haar vriendinnen. 'Ach ja, aangezien ze de hele tijd met hun zou doorbrengen, moet ik het er maar op wagen.' zei hij tegen zichzelf. Dus hij liep vol goede moed naar het tafeltje waar ze aan stonden, en opende zijn mond om iets te zeggen.