Niets meer waard

Hoofdstuk 18

Inge maakt wat te eten klaar. Ze hebben vandaag geluk, er waren veel groenten over. Ze zet de pan met macaroni op de tafel en roept de kinderen. "Boris, Mayke, EEETEEEN!" De volwassenen komen al naar de tafel gelopen. "Inge, ze is al bijna een week weg. Zou je haar niet eens gaan zoeken?" vraagt Fatima, terwijl ze gaat zitten. "Ik heb al gekeken bij alle kraakpanden en opvangplekken, maar zonder resultaat." zegt ze hoofdschuddend. Fatima zucht. "Waarom gaan we niet een keer een film kijken bij die vriendin van jou, dat zal je vast goed doen. Hans komt naast Inge zitten. "Dat lijkt me wel een goed idee. Je hebt lekker gekookt vandaag!" zegt hij verrast. 

Boris, Mayke en Tim (Fatima's man) komen van boven de trap afstormen. "Wat hebben we vandaag?" vraagt Boris nieuwsgierig. Inge plakt gauw een lach op haar gezicht. "Macaroni." Boris juicht. "Jeeh! Macaroni! Lekker!" Hij gaat gauw naast zijn vader op zijn stoel staan om ook bij de pan te mogen. 

Die avond gaan Inge en Fatima naar Noortje's huis toe. Het is 10 minuten lopen. Inge belt aan en wacht zenuwachtig. Na tien seconden gaat de deur open. "Hey! Inge!" zegt ze verrast. "En?" voegt ze er vragend aan toe, nu pas ziet ze Fatima staan. "Fatima, ik woon met mijn gezin in hetzelfde huis als Inge." zegt Fatima terwijl ze Noortje's hand schud. 

Even later zitten ze op de bank van Noortje met een zak chips en een biertje. Een romantische film staat aan op de oude televisie. De hele woonkamer is donker gemaakt, en ook de gordijnen laten geen licht door. "Net een bioscoop!" zegt Noortje lachend. "Beter zelfs, hier heb je geen grote mensen die voor je beeld staan." zegt Fatima. Inge gaat voor de tv staan. "Oh ja?" Fatima en Noortje liggen in een deuk. "Dit moeten we echt vaker doen, zo'n meidenavondje!" zegt Fatima. Inge en Noortje knikken. Dan gaat Inge weer zitten en kijken ze de film af.

Tara en Jonas lopen achter de dokter aan. "Het hele ziekenhuis is zo wit, daar wordt je echt gek van." zegt Tara. Jonas kan een lachje niet onderdrukken. Waarom is ze zo grappig? Nola is niet zo'n lachebek... Hij betrapt zichzelf erop dat hij weer aan Nola denkt. Zielige Nola, altijd moeilijkheden hebben, het gaat nooit goed met haar, lijkt het. Ze is vaak verdrietig of boos of bang, terwijl Tara zo'n vrolijk, optimistisch en open karakter heeft. 

Jonas kan Tara met moeite bijhouden, maar pas als hij twee meter achter haar loopt draait ze zich om. "Gaat het?" vraagt ze. Jonas knikt en hobbelt achter haar aan. Dan eindelijk gaat de dokter een kamer in. Tara en Jonas volgen hem, en komen in een weer witte kamer met een bureau, een onderzoekstafel en een paar stoelen. De dokter gaat achter het bureau zitten en Jonas en Tara gaan op de stoelen voor het bureau zitten. Het is even stil, tot de dokter Jonas aankijkt en eindelijk de vraag stelt; "Vertel eens, wat is er nou gebeurd en waarvoor ben je hier?" 

Na een korte uitleg van wat er was gebeurd, terwijl de dokter alles in zijn computer typte, gaat de dokter (die trouwens meneer Nijsbergen heet) Jonas onderzoeken. Als snel constateert Nijsbergen dat zijn rechterarm gebroken is en dus drie weken in het gips moet. Dit hadden ze wel verwacht, dus knikken ze maar wat. 'Shit!' denkt Jonas. 'Ach ja, gelukkig niet voor altijd, toch?' denkt Tara. 

Even later zit Jonas arm in het gips, nadat ze röntgenfoto's hadden gemaakt. Zijn andere wonden zijn ook verzorgd en Jonas heeft al veel minder pijn. Tara kijkt op de klok. "Al 3 uur?" zegt ze ongelovig. Ze hebben hier dan al bijna 6 uur gezeten! Snel rennen ze naar de hal, waar Nola op hun moest wachten. 

De hal is erg groot, en ze hadden geen plek afgesproken. Met de klok mee gaan ze alle plekken af. Apotheek, receptie, kledingwinkel, cadeauwinkel, bloemist, café, fysiotherapie, nog een winkel... Ze zien een heleboel mensen, met grote en kleine verwondingen of handicaps, maar geen Nola. 

Als ze het café al voor de derde keer hebben bekeken en ook alle wc's af zijn gegaan, nemen ze de conclusie dat ze naar school is gegaan, omdat het te lang duurde. "Daar hadden we eerder aan moeten denken." zucht Jonas. Tara legt haar hand op zijn linkerschouder, aangezien de rechter niet zo handig is. "Ik zou misschien ook weg zijn gegaan na een paar uur. Ze moet zich hebben dood verveeld hier. "Misschien heeft ze een cadeautje voor je gekocht, je weet het niet." Jonas is nog steeds teleurgesteld dat Nola er niet meer is. Maar gelukkig is Tara er nog. Jonas heft zijn hoofd en loopt dan richting de uitgang. "Kom, school is al uit, en ik wil graag naar huis."

Tara belt haar moeder om hun beide op te halen. Na een kwartiertje is ze er dan eindelijk. Jonas kijkt verbaasd naar de grote auto. "Jeetje, ik wist niet dat..." stamelt hij. Tara duwt Jonas zachtjes richting de auto. "Hoi mam. Dit is Jonas. Kan je hem ook naar huis brengen?" zegt ze, terwijl ze de deur voor hem opendoet. "Tuurlijk lieverd, en hallo Jonas." Tara gaat naast Jonas zitten en Tara's moeder start de auto. 

Jonas kijkt nog steeds verwonderd om zich heen. Dak dat open kan, geblindeerde ramen, heerlijke bekleding, kleine tv'tjes op de achterkant van de stoelen voor hem en een ingebouwd koelkastje met drinken en lekkers. Tara lacht bij Joon's reactie. "Wil je wat drinken?" vraagt ze plagend. Jonas knikt langzaam ja en kijkt toe hoe Tara doodnormaal een flesje cola tevoorschijn haalt. "Hé, Tara, niet altijd hé?" zegt haar moeder lachend. Tara geeft het flesje aan Jonas, die er wat verrast naar kijkt. "Oh, helemaal vergeten, mam, mag Joon de flesopener?" Tara's moeder drukt op een knopje en een la met allemaal dingetjes komt tevoorschijn. 

Ze pakt de flesopener en strekt haar arm naar achteren, zodat Jonas het kan pakken. Hij zet het flesje tussen zijn benen om het te pakken, omdat zijn arm in het gips zit. Met een klik komt de dop van de fles, en geeft hij de opener aan Tara, die ook een flesje cola heeft gepakt. "Proost, op je beterschap!" zegt ze glimlachend terwijl ze het flesje hooghoudt. Jonas doet hetzelfde, maar dan net nemen ze een bocht en klotst er wat cola op de middelste stoel. Jonas kijkt schuldbewust, maar Tara's moeder zegt alleen maar; "Ach ja, kan gebeuren. Ik laat de auto straks wel schoonmaken."

Even later is Jonas afgezet bij de flat. Hij schaamde zich enorm toen hij het adres aan Tara's moeder moest geven. Zeker nu hij zag hoe rijk ze was. Misschien dat ze daarom ook zo blij is. Zij had geen problemen. 

Als Jonas is afgezet en de auto de hoek om is, veranderd de sfeer in de auto. "Tara, waarom moet je nou cola knoeien op onze dure bekleding? En wie is die Jonas?" zegt Tara's moeder boos. Tara kijkt schuld bewust. "Sorry mam, we zijn tegen elkaar aan gereden en nu heeft hij zijn arm gebroken. En mijn fiets is stuk. Tara's moeder parkeert haar auto woest in de berm. "WAT?" schreeuwt ze bijna. Tara's ogen beginnen te tranen. "Ik kon er ook weinig aan doen mam..."