Niets meer waard

Hoofdstuk 14

Nola loopt uit school. Ze is best moe, want ze ging gisteravond best laat naar bed. Maar nu moet ze sterk zijn. Ze loopt even langs de supermarkt.

Ze is hier maar een paar keer geweest. Normaal kopen ze hier alleen speciale dingen, als iemand jarig is een taart en dat soort dingen. Maar nu ging ze hier wat eten kopen. Ze moest energie hebben om de lange weg te lopen, die ze de vorige keer niet kon afmaken. 

Ze koopt het goedkoopste stokbrood met een kaassausje. Terwijl ze de supermarkt uitloopt, ziet ze Jonas staan. Hij zet zijn fiets op slot iets verderop. Nola wil niet dat hij haar ziet, dan moest ze een gesprek beginnen en daar had ze echt geen zin in. Ze rent snel weg, de hoek om. Daar steunt ze met haar rug tegen de muur terwijl ze voorzichtig terugkijkt. 

"Stom slot!" scheld Jonas binnensmonds. Hij moest even wat boodschappen gaan doen, en dan gaat zijn slot nog irritant doen ook. Hij hoort iemand wegrennen, en daarna stilstaan. Hij kijkt even op. Achter een muurtje ziet hij bruin haar verdwijnen. Even komt het gezicht met bruin haar en mooie, groene ogen terugkijken. Hij herkent die ogen meteen. 

"Chips!" scheld Nola. Hij heeft mij gezien! denkt ze. En dat is waar. Ze hoort voetstappen die steeds dichterbij komen. Nu moet ik echt snel weg... Nola loopt voorzichtig door de straat. Een paar meter verder staat een boom, daar schuilt ze snel achter. Net als Nola haar brood ook achter de boom weet te verstoppen, komt Jonas de hoek omlopen. 

"Nola?" vraagt Jonas zachtjes, "Ben jij hier? Z-zou ik even met je willen praten?" Nola zucht. Hij blijft altijd zo aardig! "Oké..." zegt ze terwijl ze van de boom vandaan komt. Ze ziet gelijk een Jonas met betraande ogen, er is iets aan de hand met hem!

"Joon? Wat is er met je?" zegt Nola bezorgd. Ze is echt bezorgd. Wat is er? "Wat is er met jou? Je vlucht voor mij! Heb ik iets misdaan?" "Nee... Maar ik wou dat je mij niet zo zag." zegt Nola eerlijk. Een raar verlangen om Jonas een knuffel te geven komt in haar op. Ze loopt een paar stappen naar voren, nu staan ze nog maar een stap van elkaar vandaan. Nola moet omhoog kijken, Jonas is veel groter. 

Jonas kijkt naar Nola, die dichterbij hem komt staan. Hij is bang en opgewonden tegelijk. Nola kijkt omhoog, omdat hij groter is. Haar ogen kijken recht in die van hem. Nola houdt haar eigen handen vast en beweegt van de een naar het andere been. Ze kijkt even naar de grond terwijl ze op haar lip bijt met haar boven tanden. Het is duidelijk dat ze nadenkt, en Jonas wil graag weten over wat. Hij heeft zijn handen ondertussen in zijn broekzakken gestopt.

"M-mag ik een knuffel?" vraagt ze opeens. Jonas schrikt op. "Gewoon, als vrienden..." voegt ze er snel aan toe. "Eh, oké" antwoord Jonas. Hij steekt zijn handen uit zijn broekzakken en houdt ze naar voren. Nola komt dichterbij staan en slaat haar armen om hem heen. Gelijk begint ze zachtjes te snikken. Jonas legt langzaam zijn armen om Nola heen. Ze is schattig als ze huilt, normaal lijkt ze zo hard, maar ook breekbaar. Nu zie je een zachte, maar nog veel meer breekbare kant. 

Ze staan even zo. Jonas' ogen beginnen ook te tranen. Dan kijkt Nola weer op. "Sorry.." snikt ze. Jonas kijkt haar bezorgt maar ook blij aan. "Geeft niet, ik had het ook even nodig..." toen werd het weer ongemakkelijk. Nola en Jonas lieten elkaar los en Nola deed een stapje naar achter. "Nou, ik denk dat ik nu moet gaan." zegt ze. Jonas kijkt gauw op zijn horloge. "Oh shit! Ik moest boodschappen doen! Ik ga maar gauw. Oké?" Jonas kijkt Nola vragend aan. "Dat hoef ik toch niet te beslissen zeker?" lacht ze nu bijna. "Ga maar. Ik moet ook, weg." Nola stapt nog een stap naar achteren. "Doei, ik zie je morgen!" zegt ze nog terwijl ze nu zich omdraait en wegloopt. 

"Doei." zegt Jonas haar na. Misschien kan ze hem niet horen, want hij zei het nogal zacht omdat hij erg verward was. Dat was echt heel raar. Hij knippert met zijn ogen en loopt gauw terug naar de supermarkt. Wat gaat hij straks tegen zijn vader en moeder zeggen? Vast dat hij het maar niet kon vinden of zoiets, maar dan moest hij nu wel snel zijn.

"Ik ben thui-uis!" roept Jonas terwijl hij de voordeur dichtdoet. Hij hangt zijn jas op en neemt de boodschappen mee naar de woonkamer. Daar zitten zijn vader en moeder thee te drinken. "Joon!" roept Margriet blij. "Hoi mam!" zegt Jonas lachend. "Je hebt gehuild!" merkt zijn vader op. Jonas kijkt naar hem, wat moet hij nu zeggen. "De wind zat in mijn gezicht, daarvan heb ik gehuild." liegt hij. Het waaide wel hard buiten.

Even later heeft ook Jonas wat te drinken en snijden ze een stuk taart af. Ze vieren de terugkomst van Margriet bijna altijd met zoiets lekkers. Normaal is Jonas super blij dat ze eindelijk terug is, maar vandaag niet. Vandaag wou hij dat hij geen moeder had. Dan hoefde hij ook niet naar Duitsland.

"Ik val maar meteen met de deur in huis." begint Margriet. Jonas neemt een slok van zijn cola. "We gaan verhuizen." bromt hij bijna. "Uh, ja." zegt zijn moeder verbaast, terwijl ze een blik uitwisselt met Geer. "Maar ik beloof dat het niet ver is, en je zal er snel aan wennen. Je moet toch bijna naar een vervolg opleiding, en dan kan je best weer terug hierheen gaan. We willen bijna ieder weekend wel terugrijden." Jonas kijkt zijn moeder boos aan. "Wanneer?" Margriet kijkt naar Geer, die zucht. "We gaan volgende maand, in de carnavalsvakantie.