Niets meer waard

Hoofdstuk 8

Ik ben Marc, en 46 jaar oud. Ik had een vrouw, ze heette Lora. We hadden samen twee kinderen, en waren heel gelukkig samen. Maar helaas kwam daar het noodlot, waardoor ik drie mensen van wie ik hield verloor. 

Het is nu ongeveer 15 jaar geleden. Onze zoon was al 4 jaar oud, terwijl onze dochter nog niet eens een jaar was. Nola kroop vaak rond door het huis, zoekend naar dingen om mee te spelen, terwijl Niek toekeek. Hij vond zijn kleine zusje geweldig. Zo schattig, en dat was ze ook. Een verlegen, maar sterk type. Huilde bijna nooit. Niek was veel zelfverzekerder. Hij ging vaak met de voetbal spelen, en dan ging ik de keeper uithangen. Ik sprong dan net de verkeerde kant op, zodat hij scoorde. "GOOOOOAAAL!" juichte hij dan en rende een rondje door het grasveldje voor ons huis. Het was een heerlijke tijd.

We hadden het heel goed. Ik was makelaar en mijn vrouw was juffrouw op een basisschool. We zagen onze kinderen al opgroeien in ons hoofd. Zij wou graag dat Niek de technische kant op ging, aangezien hij altijd bezig was met lampen en de televisie aanzetten en zo. Ik wou dat hij de handelskant inging, aangezien hij veel vriendjes had en daar veel mee handelde. Voor Nola dachten we aan een kunstacademie. Ze hield van krijtjes en kleuren. Maar we wisten natuurlijk nog weinig, van wat ze zouden worden. En dat hoefde ook nog niet, Niek ging pas net naar de kleuterklas en Nola was nog niet eens zindelijk. 

We woonden in een mooie buurt waar veel kinderen woonden. Eigenlijk hadden we alles wat we wouden. Een gezinnetje, een mooi huis in een mooie buurt, en genoeg brood op de plank, want we werkten allebei. We waren dan ook heel gelukkig. 

Maar nu voel ik me de ongelukkigste man van de wereld. Ik weet best dat er mensen zijn die het slechter hebben dan ik, maar dat is nou eenmaal hoe ik me voel. Ik weet niet wat ik moet doen, want ik ben helemaal alleen. Niemand weet dat ik Nola's en Niek's vader ben. Behalve Niek dan, een paar herinneringen zal hij toch nog wel hebben? Ik weet het niet zeker. 

Maar nu kan ik het ze echt niet vertellen. Ze zullen me haten. En dan ben ik ze nog verder kwijt dan ze al waren. Ze zullen me haten en dat is het ergste wat een vader kan hebben. Laat me doodgaan, liever, dan dat mijn kinderen me haten. Het is zo verschrikkelijk om daaraan te denken.

Ik ben een geheimzinnig iemand geworden. Mensen die mijn levensverhaal wouden weten, hadden pech. Ik vertel het namelijk tegen niemand. Wat er toen, 15 jaar geleden, was gebeurd zal ik altijd met me blijven meenemen tot in mijn graf. Het is te erg voor woorden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren...

We zaten allemaal binnen, het haardvuur smeulde nog na. Nola lag vredig in Lora's handen. Ik keek met Niek naar een tekenfilm. Het was al 7 uur, Nola moest naar bed. Ik vroeg aan Lora of ik dat zou doen.Dat deed ik eigenlijk bijna iedere avond, omdat ik beter ben in slaapliedjes zingen. Ik kreeg geen antwoord. Ik stootte Lora zachtjes aan. Nola keek naar mij, met schattige, lieve, vragende oogjes. Een soort van; "Wat ga je doen?" kon ik in haar ogen zien. Niek zat gewoon naar de tekenfilm te kijken. Hij had geen idee wat er aan de hand was. Dat had niemand. 

Ik vervloek mezelf nog bijna iedere dag, dat ik niet beter heb gekeken naar haar. En dan bedoel ik Lora. Ze bleef nog steeds heel stil zitten en bewoog niet. Dat vond ik best raar, aangezien ze eerst bezig was met Nola wiegen in haar armen. Toen gebeurde er iets engs. Nola viel uit Lora's armen. Als een pop rolde ze via Lora's benen naar de grond. Ik was nog niet op tijd om haar op te vangen. Toen stond ik recht voor Lora. Was ze gaan slapen? Ik ging op mijn hurken zitten terwijl ik Nola in mijn armen hield. "Schat?" zei ik zacht. 

Niek was ontwaakt uit zijn tekenfilm, toen Nola bijna op de grond viel. Hij keek geschrokken naar mij. Toen ging hij bang achter mij staan. "Wat is er met mama?" vroeg hij. Ik ging met mijn hand door haar haren, om deze uit haar gezicht te halen. Toen ik haar ogen zag, kreeg ik bijna een hartaanval.

Het waren van die naar-niets-starende ogen. Alsof ze in een heel andere wereld was. Ik hield mijn hand tegen haar wang, en voelde dat ze heel koud was. Snel belde ik de ambulance. Niek liep heen en weer en vroeg wat er was. Hij was duidelijk bang, net als ik. Nola had ik in haar box gelegd. Via de spijlen keek ze naar met haar mooie, doordringende en vragende ogen. Ik kon haar vragen alleen niet beantwoorden. 

De ambulancebroeders brachten Lora naar het ziekenhuis, en ik moest natuurlijk mee. Maar ik kon de kinderen onmogelijk alleen laten. Toen er twee mensen langs kwamen lopen, rende ik naar ze toe, en smeekte hun om goed op mijn kinderen te letten. Ik vertelde snel alles wat ze moesten weten, naam, leeftijd, bedtijd, en liet ze achter. Hun verwarde blikken staarden mij nog na terwijl ik met de ambulance naar het ziekenhuis reed.

In het ziekenhuis probeerde ze Lora te reanimeren. Het had alleen geen zin. Mijn lieve vrouw, was dood. En ze zou nooit meer terug komen. Ik had nooit verwacht dat dit me zou kunnen overkomen. Mijn vrouw was eerst nog kerngezond en nu ademde ze niet eens meer. Ik huilde mijn ogen er bijna uit. Toen moest ik ook nog eens terug naar mijn kinderen.

Eenmaal thuis zag ik door mijn betraande ogen door dat de woonkamer leeg was. Ik dacht dat het vreemde stel aan wie ik Nola en Niek gaf, ze al in bed aan het doen waren, dus ik liep naar de slaapkamers. Wat ik daar aantrof, heeft mijn hart en vertrouwen echt geraakt. Ik zal het ze nooit vergeven.