Niets meer waard

Hoofdstuk 31

Nola en Sarah stonden nu voor Niek's appartement. De sleutel zat in het slot en Sarah wou net binnenstappen, toen Nola haar hand voor haar mond gooide en "Ooh!" zei.

"Wat is er?" vroeg Sarah een beetje bezorgd. "Heb je je iets belangrijks herrinnert?"

"Ja, jazeker. Niek is niet hier." 

Sarah keek Nola raar aan. "Waar dan? En hoe weet je dat zeker?" 

Nola kon een lachje niet laten ontsnappen. Wat stom! "Hij is óók op het politiebureau." 

Even later zaten ze weer in Sarah's auto, te giechelen na deze absurde actie.

"Waarom hebben we daar niet gelijk aan gedacht?" vraagt Sarah zichzelf af. "Hij zat zelfs gewoon in de gang!"

"Haha! Nee, het is van mij het ergst, ik ben met hem mee naar binnen gegaan!" 

Zo zaten ze samen te lachen om deze blunder, terwijl ze weer het politiebureau binnen gingen. Niek zat nog steeds in de gang, een tijdschrift te lezen. Nola rende meteen naar hem toe.

"Ik ben hier!" zei ze, lachend. Niek keek niet zo blij, zijn gezicht was in een plooi getrokken die niets voor Niek was. 

"Wat is er?" vroeg Nola oprecht bezorgd. Dit was niet wat ze had verwacht.

"Nou, gewoon, Nola, ik ben waarschijnlijk ook medeplichtig." fluisterde Niek in Nola's oor, met uitpuilende ogen. "Ik heb je namelijk nooit.... ik kon het gewoon niet. Zou het ook niet gedurfd hebben..."

"W-Wat bedoel je?" erg verbaasd en verward, keek Nola goed naar haar broer. Hij zou toch nooit iets achterlaten voor haar? Maar waarschijnlijk wou het dat hij het gewoon geweten had, en dan Nola ook weg had kunnen halen.... Ja, het waren gewoon schuldgevoelens die nergens voor nodig waren.

"Ik... Ik heb altijd al geweten dat... dat Inge en Hans.... zeg maar, niet onze échte ouders waren." Hij staarde Nola zo intens aan dat Nola zich niet durfde te bewegen. Als bevroren zat ze naast hem op het bankje, totaal vergeten dat Sarah er ook nog was, en alles gehoord had.

"Maak je maar geen zorgen. We kunnen je een advocaat geven die je kan verdedigen. Zelf vind ik het belachelijk als je straf zou krijgen voor het achterhouden van deze informatie... Alhoewel ik kan zien dat anderen hier heel anders over zullen denken."  ze glimlachte vriendelijk naar Niek en begon toen op een notebord te krabbelen. "Ik zal het helaas wel moeten melden, anders ben ik ook aan het achterhouden." Toen liep ze weg, op haar klikkende hakken.

Nola en Niek keken beiden naar de grond. Er heerste een spanning, met alleen geluiden van klikkende muizen en gerommel met papier op de achtergrond.

Nola was de eerste die de stilte verbrak. "Hoe?" vroeg ze, nog steeds haar schoenen aan het bestuderend.

Niek zuchtte en begon toen zacht en langzaam te vertellen.

"We waren beiden nog erg jong. Alhoewel, jij was jong, ik was al een peuter. Ik zag mam een keer erg bezorgd naar huis komen, en sindsdien was er erge spanning tussen pap en mam." 

"Het is zo raar om ze pap en mam te noemen, wie was mam eigenlijk?" 

"Mam, Lora heette ze. Ze was een geweldige moeder. We waren een geweldig gezin, makkelijk en we hadden het gewoon goed. Een fijne buurt, met genoeg vriendjes, en we hoefden ons nergens druk over te maken. Papa heet Marc, zoals je al weet."

"Ja, ga maar weer verder met hoe." zei Nola nieuwsgierig.

"Oké, dus mama was vaak erg onrustig sinds die ene dag. Daarna gaf pap haar vaak kleine cadeautjes, maar mam bleef een beetje.... oppervlakkig. Ze verzorgde ons met minder zorg dan voorheen, bakte het eten soms aan, vergat afspraken...."