Niets meer waard

Hoofdstuk 9

In het Hutje is het stil. Normaal spelen de kinderen verstoppertje, en doen de ouders de was. Maar dit weekend was in stilte. 

Het eten was bijna aangebrand. Hans moest Inge erop wijzen dat ze moest doorroeren, want ze zat alleen maar blind voor zich uit te staren. 's avonds vroeg Boris of ze een spelletje konden spelen. Hij had het minste last van Nola's vertrek, aangezien hij het nog niet helemaal snapte. "Oke, we moeten wel ìets doen..." Dus pakte Fatima een pak kaarten dat ze een keer gratis kregen. 

Het spelletje was toch wel ontspannend. Maar toen iedereen de volgende dag weer opstond, was de sfeer weer heel gespannen in huis. "Moeten we Nola niet gaan zoeken?" vroeg Inge aan Fatima. "Ik denk dat je daar niets mee opschiet. Ze zal te boos zijn om je nog aan te willen kijken, denk ik." Inge knikte kort. Zij hield echt van Nola en Niek. Maar dat ze hun zomaar heeft meegenomen, had ze nooit moeten doen.

Bij Nola was de sfeer misschien eenzaam, omdat ze helemaal alleen was, maar ze voelde zich fantastisch. Op de een of andere manier kon ze, na gisteren, met een heel andere kijk de wereld in gaan. Ze ging naar haar werk, ze werkte in het weekend en op sommige avonden in een supermarkt als caissière en in een restaurant als bediende. Een keer per week deed ze de kranten rondbrengen. Ze had zelf voor een bankrekening gezorgd, en was heel trots op wat ze allemaal al bereikt had. Misschien dat Jonas haar zelfs echt als een vriend beschouwd! Dat zou ze nu wel fijn vinden. Maar ze besloot om de waarheid iets te verdraaien, dat haar ouders op vakantie waren en dat haar broer in het ziekenhuis lag, maar dat het appartement van haar ouders was. Niet veel, maar beter dan de waarheid.... Ach wat, dacht ze toen. Wat is nu echt waar?

Jonas was nog steeds verbaasd over wat er de vorige dag gebeurd was. Eerst maakte Senna het uit, toen ging hij bij Nola kijken en werd hij uitgelachen, na school wou ze niet meer met hem spreken, daarna zag hij haar voor zijn flat op een bankje, heeft haar achterop naar het ziekenhuis gebracht, terwijl ze daar echt naartoe moest omdat ze was gevallen, en daarna ging ze mee eten en een spel spelen? Van totaal onbekenden zijn ze naar vrienden gegaan, tenminste, zo zag hij het. Wat Nola dacht wist hij totaal niet.  

Zijn weekend bracht hij door met het spelen van spelletjes en met vrienden chillen. Zijn beste vriend, Donnie, maar iedereen noemt hem Don, vond het maar een raar gegeven dat hij zo blij was, aangezien hij zo voor schut was gezet. Jonas hield het hele gebeuren van gisteren maar achter, want dan zou zijn vriend hem alleen maar uitlachen.

Toen Nola zondag avond op de slaapbank plofte, deed ze haar ogen dicht en richtte heel haar energie op alle goede dingen. Dat had ze een keer gehoord toen ze in het restaurant aan het werken was, een masseuse was tegen een vriendin aan het vertellen wat ze moest doen als ze zich depressief voelde. 

Dus Nola dacht aan het feit dat ze geld had, het feit dat ze in een goed huis verbleef, het feit dat ze met Joon had gegeten... Even bleven haar gedachten bij hem hangen. Wat nou als hij haar alleen maar zielig vond? En haar nu gewoon negeert, als een stukje pizza die je eerst graag wil opeten, maar na een paar dagen met een vies gezicht in de prullenbak gooit? Toen werd ze weer verdrietig. Ze stond er helemaal alleen voor, en wist niet eens hoe het met Niek ging. Ze hoopte dat hij nog leefde...

Ik ga langs bij de 'ouders' van Nola. Ze zullen vast erg verdrietig zijn, en ik weet hoe het met Niek gesteld is. Hij knapt al behoorlijk op. Eigenlijk viel het achteraf best wel mee, maar eerst was hij in een coma en dat kon gevaarlijk zijn. Maar hij is er vandaag uit ontwaakt, en hij wist Nola's naam nog. Dat was heel fijn. Dus nu ga ik het goede nieuws brengen. En misschien is Nola daar ook wel.

Als ik bij het Hutje aanklop, doet er bijna gelijk een vrouw open met betraande ogen. Het is Inge, weet ik toevallig. Inge staat in de deuropening naar mij te kijken. Ze van; 'Vertel dan, ik wacht.' Dus ik vertel haar wat ik weet. Maar niet dat ik Nola bij het appartement heb zien lopen. Dat hou ik geheim. "Oh gelukkig! Ik dacht bijna dat ik hem nooit meer zou kunnen zien... Weet je ook waar Nola is?" vraagt ze, terwijl ze mij verwachtingsvol aankijkt. "Nee, ik had verwacht dat ze misschien weer hier zou zijn." zeg ik, half waar, want ik had geen idee wat Nola bij het appartement deed.

Ik stond daar vrijdag avond, en toen zag ik haar uit een auto stappen wat verderop. Ze zwaaide naar de mensen in de auto, die weer wegreed. Toen die helemaal uit het zicht was verdwenen, rende Nola naar het appartement. Ze zag mij staan, en ik keek haar niet aan. Ik wou haar niet bang maken. Ze spurtte zo snel ze kon het gebouw in, en had blijkbaar een sleutel. Ik denk dat ik daar maar wat vaker ga kijken...

Jonas dronk zijn laatste cola. Hij geeuwde en rekte zich uit. Het was tijd om naar bed te gaan... Maar hij wist nu al dat hij niet snel zou gaan slapen. Hoe zou Nola morgen reageren? Wat vind ze van hem? En nog belangrijker; "Wat vind ik van Nola?" vroeg hij tegen zichzelf terwijl hij naar zijn plafond keek. Hij hoorde zijn vader wat stommelen in de keuken. Niet weer hè?  Dacht Jonas en deed zijn deken over zijn hoofd heen. Het zou nog een lange, saaie nacht worden tot morgenvroeg. Dan zou hij op school misschien eindelijk wat antwoorden krijgen op zijn vragen.