KOKUN BANA AİT

Hastane

Merhaba !! Uzun ama çok uzun bir süreden sonra tekrar yeni bölümle karşınızdayım.Okul,sınavlarla uğraşırken bir de hastane durumları çıktı başıma açıkçası. Benlik birşey değil ama babannem içindi.Bu aralar bayağı koşturmacalıydı yani.Allah şifa bekleyen herkesin yardımcısı olsun inşallah. Bu yüzden wattpada zaman ayıramadım,yeni bölüm yazamadım kusuruma bakmayın.

Umarım hayatınız güzel, sorunsuz ilerliyordur.Ygs ye giren arkadaşlarımız umarım beklediklerinden daha iyi sonuçlar çıkarmışlardır,ve inşallah lys de öyle olur. Bunu da söylemeden geçmek istemedim. :)

Umarım güzel bir bölüm olmuştur,yine beğenerek okumanızı sağlayacağımdır. :)

       Rüzgar'dan

---------------------------

  Bahçede biraz oyalanıp Esila ile  mesajlaştıktan sonra eve girmek için hareketlendim.Eve girdiğimde babamın bağırış sesleri bütün evde yankılanıyordu.Ne olduğunu daha anlayamamıştım.Kısa süreden sonra Poyraz'a söylendiği laflarından çıkartılabiliyordu.Sırtımdaki çantayı kapıdan girer girmez bir tarafa fırlatıp salona babamların yanına ilerledim.

''Oğlum senin derdin ne?Niye böyle yapıyorsun sen?Neden hala böyle başını belaya veriyosun,bizi,kendini uğraştırıyorsun?Yeter artık ama!''

Babamın bağırışlarından dayanamayıp araya girdim:

''Yine ne yaptı bu baba?''

Poyraz beyimiz yine boğazını paralarcasına 'sanane' dediğinde bütün günün  yorgunluğu,stresinden oluşan negatif elektrik beynime kadar fırlamıştı.

''Kes sesini kırarım ağzını yüzünü,gelir gelmez delirtme beni!''

''Birbirinizi yemeyi bırakın! Aileyiz biz,tabiki sorunlarımızı konuşacağız.Kaçıncı kız bu Poyraz kurban olan kaçıncı?Oğlum zamanı geldiğinde evlendiğinde ne yaparsan yap,ben bıktım sizin arkanızı toparlamaktan.Hadi biraz Rüzgar Esila sayesinde toparladı kendini,değişti.Sen neden böylesin adam gibi durmuyosun oğlum?''  

''Rüzgar yüzünden,neden olmasını istersin ki başka babacığım.''  kolktukta sinsi sırıtışı ile birlikte daha yayılarak oturması bütün sinirlerim hop oturup hop kalkıyordu.

Öfkeme hakim olamayıp içinde birsürü imaların bulunduğu uyarı cümlemi düşünmeden ortaya attım:

''Düşündüğün şeyi ortaya atma,aklından bile geçirme...Beni zorlama daha fazla,atlarım üzerine bak,delirtme insanı!''

Babamın yine dayanamayıp bizden daha çok bağırmasıyla ikimiz de sesimizi kestik.

''Ne lan bu düşman mısınız siz,he?Kardeşsiniz,ne sizin paylaşamadığınız?''

Yine küstahça konuşmasıyla birlikte kan beynime sıçramıştı.

''Esila.'' 

Babamın şaşkınca bağırışıyla birlikte ne yaptığımı,ne düşündüğümü bilmeden Poyraz'ın üzerine atlamıştım.Sanki gözüme kapkalın bir perde inmiş,dünyayla ilişkim kesilmişti. Yüzüne attığım yumruklarla öfkem bir türlü geçmiyordu.

O an iki üç saniyelik hayata dönüşüm,gözümden o koyu öfke perdesinin kalkmasıyla annemin bağırışlarını duyunca anneme döndüm.Babam yere yığılmış, sağ eli kalbinin üzerindeydi.Annem yere yanına çökmüş krize girmiş gibi ağlıyordu.Kendimi toparladığım gibi bir yumruk daha Poyraz'a vurup üzerinden kalktım.

Babamın başına gidip olanları anlamaya çalışırken elim birden telefona gitti.Çevirdiğim 112'nin numarası ile birlikte karşında gelen sesle hemen konuşup, ambulans çağırdım.Ambulansın gelmesiyle birlikte kapıya koşup görevlileri içeri aldım.Hepimiz kenara çekilip ilk müdahaleyi izledik.Evden çıkarılırken ilk defa babamı kaybetme korkusu yaşadım.Onu kaybedemezdim,daha yeni aramız düzelmişken,aynı dili konuşmaya başlayalı birbirimizi yeni anlamaya başlamışken olmazdı,olamazdı.Onu ne kadar çok sevdiğimi daha yeni fark etmişken olmazdı.

Gözlerimden akan yaşlarla görevlilerin peşinden gittim.Babamın yanında ben gidecekken annem beni durdurup arkalarından gelmemi istedi.Ambulansın arkasından öylece bakıp kalınca kendimi tutamayıp yere attım.Dizlerim hafif kırık,dirseklerimi de dizlerime dayayarak öylece oturup kaldım.

Arkamdan bana yaklaşan sesle birlikte kafamı arkaya çevirdim.Esila koşarak yanıma geliyordu.Geldiği gibi önümde dizlerinin üstüne çöküp sıkıca sarıldı.O an bütün duyguların en üst seviyede birikmesiyle gözlerimden sicim gibi yaşların akmasına engel olamadım.Kendime gelene kadar omzunda bir süre ağladıktan sonra toparlanıp hastaneye gitme kararı aldım,hızla oturduğum yerden kalkarak taksi çağırdım.

Taksinin gelmesiyle birlikte taksiye binmeye kalkıştığımda Esila da benimle birlikte gelince sesimi çıkartmadım taksiye onunda binmesine izin verdim,onun yanımda olmasına çok ihtiyacım vardı.Arkama dönüp kapı eşiğine baktığımda yere çökmüş etrafa boş boş bakan Poyraz'ı gördüğümde ''atla hadi gidiyoruz'' diye yinede söylemeden edemedim.

''Siz gidin ben arkadan gelirim.'' dediğinde umursamadan zaman kaybetmemek adına hızla taksiye binip hastane ismini verdim.

İçim içimi yiyordu adeta,sinirlerim o kadar yıpranmıştı,ki ben hayatımda bu kadar çöktüğümü hatırlasmıyorum.Ben kendimi hiç bu kadar eksik,güçsüz hissetmemiştim.

Hastaneye geldiğimizde hızla taksiden indiğimizde kapıda derin bir nefes aldım.İçeri girince kötü bir haber almaktan o kadar korkuyordum ki,içeri giremiyordum.Umarım aklımdan geçirdiğim gibi kötü haber almazdım.