KOKUN BANA AİT

Karar

Babam okulumu dondurmuştu.Sürekli tedaviye gidiyordum.En sonunda okula,arkadaşlarımı özlediğimi,iyileştiğimi inandırmaya çalıştım.Birkaç ay boyunca...

En sonunda ikna etmiştim okula geri dönmüştüm.Ama hala yaşananlar rüyalarıma giriyordu.Çoğu zaman uykumdan ağlayarak uyandığımı bilirim.Ve dokunma diye haykırışlarımı...

Sanki bu yetmezmiş gibi altı yaşında o kadının neredeyse beni öldürecek gibi hırpalamasını hala atlatamamanın üzerine hayalini görmek hayatımın tuzu biberiydi,en acısından..

Babam anlattı.Bir gece üstümü örtmek için gelmiş sayıklıyormuşum yapma diye.Anlamış o zaman unutamadığımı,çözüm bulacağını söyledi.Birkaç gün yoğun telefon konuşmaları yapıyordu.Bir akşam eve daha erken geldi.Bizimle konuşmak istediğini söyleyip herkesi salona çağırdı.Odamdan çıkıp babamların yanına gidip koltuğa oturdum.Babamın çalıştığı şirkette İstanbul'daki şirketin babamın çalıştığı bölümün personel eksikliği varmış.Babam İstanbul'a gitmeyi kabul etmiş.Taşınmak istiyormuş.

''Baba hayır gitmek istemiyorum'' dedim ne kadar aile büyükleri karar aldılarsada.

''Esila kızım gitmek zorundayız şirkete personel gerekiyor.''

''Baba senin yerine başkası gidebilir.Ben İstanbul'a,ortamına,okula alışmam zor.Arkadaşlarımı bırakmak istemiyorum.''

''Esila karar alındı.İstanbul'a taşınıyoruz.Okul ortamına Eskişehir'de nasıl alıştıysan İstanbul'da da alışırsın.''

''Baba hayır,lütfen gitmeyelim.''

''Kızım bunu özellikle senin için istedim,senin burdan uzaklaşman için.O abuk subuk rüyaları görmene etki olucak şeylerden uzak durman için.''

''Baba artık yok öyle bişey iyiyim.''

''Uzatma o geceki halini ben biliyorum.''

Haklıydı.O görmüştü o halimi.Ağlayarak bağırmalarımı,haykırışlarımı.1yıl geçmişti hala etkisi vardı.Belli etmemeye çalışsamda anlıyorlardı.Benim için bütün herkes düzenini bozuyordu.Artık itiraz edemeyeceğimi anladım.

''Peki baba'' diyebildim sadece.

''Yarın okula git arkadaşlarınla vedalaş canım ertesi gün evdeki eşyaları toparlayacağız.''

''Peki''

Karar alınmıştı Eskişehir'den İstanbul'a taşınıyorduk.Uzaklaşıyordum buralardan.Belki iyi gelirdi İstanbul bellimi olur.İçimi rahatlatmak ister gibi kendi kendime teselli veriyordum.Saat 22:30'du yanlarından kalkıp odama çıktım.Yatağıma yatıp düşünmeye başladım.Neler olacak,İstanbul nasıl,alışabilecekmiyim diye.Düşünürken uykuya dalmışım.

  Sabah uyandığımda saat 7ydi.Derse bir buçuk saat vardı.Yataktan kalkıp okul kıyafetlerimi giydim,son olarak.Saçlarımı salık bıraktım.Kahvaltıya aşağıya indim.Herkes masadaydı.Kahvaltımı yapıp evden çıktım.Son olarak görüşeceğim,vedalaşmak için yola çıktığım okuluma yürümeye başladım.Okulda Batuhan ve Melek'i görünce yanlarına gittim.Gider gitmez anlattım.Üzüldüler ayrılacağımıza.Melek ağlamaya başlayınca dayanamadım bende ağlamaya başladım.

Batuhan''heyy yeterin ama sanki ölüm ayırmış gibi tatillerde birbirimize gideriz buluşuruz ağlamayın sümükleriniz akıyor.Melek bak kirpik makyajın akmış çok çirkinsin böyle''

Melek'' ne ne kirpik makyajımı? Batu ne kirpik makyajı rimel o'' ikimizde gülmeye başlamıştık Batuhanın bu lafına.

Batuhan ''tamam ne fark eder aynı şeyden bahsediyoruz ne bileyim ben rimel mimel kızım''