One snitch, one seeker

30. Tajne dzienniki Anny Carter

Lily siedziała na kanapie próbując się rozluźnić. Sama się dziwiła, że jeszcze nie ogłuchła od zdecydowanie za głośnej muzyki, którą puścił Syriusz. Alkohol lał się strumieniami, a dwójka rok młodszych gryfonów właśnie zorganizowała konkurs kto więcej wypije, który zebrał wielu widzów. Lily chciała stamtąd zniknąć i to jak najszybciej. Pijana brunetka w za ciasnej zielonej sukience potknęła się i poleciała na kanapę lądując tuż przy Evans, która odsunęła się nieznacznie z grymasem obrzydzenia na twarzy. Brunetka zaczęła się histerycznie śmiać, a wraz z nią jej równie pijana koleżanka. Lily westchnęła. Te dwie dziewczyny będą miały jutro niezbyt miły poranek. Zresztą tak jak większość osób w tym pokoju. Z czego było się tak cieszyć? Wygrali mecz, z resztą jak każdy inny. Co było w tym takiego szczególnego? Potter i Black stali na środku pokoju opróżniając szklanki z ognistą i uśmiechając się przy tym głupkowato.
-Co za idiotyczna impreza - mruknęła Dorcas siadając z drugiej strony Lily.
-Mnie to mówisz? Czy oprócz nas jest tu ktoś kto nie jest pijany?
-Remus się trzyma, z Marleną też nie jest źle. Mnie raczej zastanawia gdzie zniknęła Carter?
-Po co ci Anna?
-Czy ja powiedziałam, że jej potrzebuje? Po prostu nie widziałam jej od rana i zastanawiam się gdzie uciekła.
-Może spotkała jakiegoś przystojnego czarodzieja i odleciała z nim na miotle w siną dal?
-Przystojny czarodziej na miotle mówisz? - Dorcas spojrzała na nią znacząco - Potter idealnie pasuje do tego opisu.
- Czy ty potrafisz wytrzymać jeden dzień bez wspominania o nim w moim towarzystwie? Myślałam, że podobał ci się Black.
- Cicho Evans! - Dorcas położyła jej dłoń na ustach rozglądając się uważnie czy ktoś ich słyszał - Może jeszcze głośniej, wydaje mi się, że ślizgoni w lochach nie usłyszeli - rzuciła ironicznie.
Lily wzruszyła ramionami.
- Sama zaczynasz Dor.
- Świetnie - Ciemnowłosa przejechała dłonią po włosach delikatnie je wygładzając - Idę tańczyć.
Dorcas dźwignęła się z kanapy posyłając Lily ostatnie zdeterminowane spojrzenie. Rudowłosa zaśmiała się pod nosem.
- Siedzisz tu sama?
Podskoczyła słysząc głos tuż nad swoim uchem. Odwróciła się natrafiając wzrokiem na Jamesa, który szczerzył się wesoło.
- Czy ty możesz przestań się skradać i straszyć mnie? - spytała zagryzając wargę.
James usiadł na starym miejscu Dorcas obejmując ją ramieniem. Lily zmarszczyła brwi i delikatnie straciła rękę Pottera.
- Wiesz Lily... mamy dzisiaj taki piękny wieczór. To idealne pory na pewne...wyznania.
- James, czy ty nie za dużo wypiłeś?
Widziała, że Potter był trzeźwy, ale nie potrafiła znaleźć innego wyjaśnienia jego dziwnego zachowania.
- Pijany z miłości - mruknął i przymknął oczy.
- James...
- Lily, mogę ci coś powiedzieć?
- James, proszę.
- Chodźmy na korytarz, tam nie ma tylu osób.
- James!
- Co? - spytał lekko zbity z tropu.
- Nie mów czegoś, czego będziesz pózniej żałował.
- Lily, ja...
- James! Alkohol się kończy! - Chwile zepsuł Syriusz, który podszedł do siedzących gryfonów uśmiechając się nieznacznie - Ups, przeszkadzam?
- Trochę - James spojrzał na niego ze złością, a Lily z ulgą.
- Nie, oczywiście. Idźcie robić ci musicie, ja i tak miałam wrócić już do dormitorium.
- Lily...
- Dobranoc James.
Uśmiechnęła się lekko i klepnęła go w ramie.
Ignorując rosnącą gule w gardle ruszyła do dormitorium.
Dlaczego nawet nie zauważyła, że wszystko się skomplikowało?

- Ile mam dodać jajek, Maman?
- Dwa, mon trésor.
Anna siedziała przy blacie obserwując tę scenę z coraz większą irytacją. Angelina i mama robiły ciasto, ich ulubione. W dodatku ciągle używały francuskich zwrotów, których ona nie rozumiała. Machała nogami coraz bardziej energicznie próbując uderzyć w stół, tak żeby miska, do której siostra wrzucała kolejne składniki spadła na ziemie i się potłukła.
- Mogę wam pomóc? - spytała w końcu kładąc ręce na blat.
- Nie bądź niemądra sœur - Angelina zaśmiała się - Jesteś troszkę za mała.
- Czy możesz przestać chwalić się, że znasz francuski?
- To język naszej Maman, ty też powinnaś znać chociaż podstawy.
Anna była pewna, że gdyby jej tu nie było rozmawiałyby tylko w ojczystym języku Caliny.
- Idę stąd - powiedziała w końcu.
- Tylko nie wracaj późno Anno.
Wyszła z kuchni ignorując ukłucie w sercu słysząc śmiechy siostry i mamy.
Wyszła na dwór, przeszła przez ogród i zatrzasnęła za sobą furtkę. Było lato, słońce powoli już zachodziło. Anna omijała kolejne domy, których w tej okolicy i tak nie było dużo.
Zeszła w dół pagórka trafiając nad mały staw. Usiadła pod drzewem patrząc na wodę, która błyszczała się delikatnie.
- Cześć, wszystko w porządku?
Anna wzdrygnęła się. Odwróciła się i jej oczom ukazała się grupka dzieciaków, których wcześniej tutaj nie widziała. Na przędzie stała dziewczyna na oko w jej wieku. Miała długie czekoladowe włosy i plastry na kolanach. Ubrana była w podkoszulek i szorty, które mocno kontrastowały się z sukienką Anny.
Obok niej stała niższa o pół głowy blondynka z dziwnymi kucykami i dużymi, ciemnymi oczami. W dłoni trzymała lizaka, a na nogach miała znoszone trampki. Oprócz niej byli tam dwaj chłopacy, oboje ubrani w takie same podkoszulki i dziewczynka z krótko obciętymi włosami o ładnym, kasztanowym odcieniu.
- Tak - Wyjąkała Anna - Siedzę sobie tak po prostu.
- Właśnie przyjechałam - powiedziała ta z długimi włosami - Mieszkam u babci.
- U pani Martens? - spytała Anna, bo była to jedyna osoba w babcinym wieku.
Dziewczyna kiwnęła głową i przysiadła się obok Anny.
- Chcesz się z nami pobawić? Rebecca mówiła, że w tym stawie pływa jakaś rzadka odmiana ryb i chcemy ją złapać.
- Pewnie - powiedziała Anna, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
- Przy okazji nazywam się Crystal Martens - powiedziała wyciągając rękę - To jest Rebecca Jostern - tu wskazała na blondynkę - Tamci dwaj to Patrick i Vin Wollen, a to Josie Limmer.
- Miło mi was poznać, nazywam się Anna Carter.
Crystal zaczęła energicznie potrząsać jej ręką.
- Witamy w naszej bandzie. To co idziemy szukać tych ryb?

Gdy otworzyła oczy leżała na łożku oddychając szybko. Dlaczego akurat przypomniało jej się to wspomnienie?Poznanie Crystal i innych było ważnym wydarzeniem w jej życiu, gdy wreszcie znalazła innych towarzyszy niż jej zarozumiała siostra i kuzynostwo.
Podniosła się na łokciach i z przerażeniem odnotowała pewien fakt.
To nie było jej dormitorium.
Anna zerwała się z łóżka przy okazji zaplątując się w kołdrę i niezgrabnie ładując na ziemi. W tym samym momencie drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł ten sam chłopak, którego spotkała na korytarzu.
Mad, Mal? Jak on miał na imię?
A No tak.
M a x.
- Co ja tu robię? - spytała próbując wygrzebać się spod kołdry.
- Hej, spokojnie.
Max kucnął obok niej i delikatnie zabrał materiał.
- Dzięki, ale nie odpowiedziałeś mi na pytanie.
- Przyniosłem cię tu. Zaraz...czy ty właśnie podziękowałaś?
- Nie zmieniaj tematu! Jak to przyniosłeś?
- Kobieto, zemdlałaś na środku korytarza! Chyba lepiej, że zabrałem cię do swojego dormitorium, prawda?
- A moje nie było bliżej?
- Nie jestem Gryfonem i nie znam hasła do waszego pokoju wspólnego, ale cieszę się, że jesteś mi wdzięczna - rzucił sarkastycznie.
- Dziękuje - wywróciła oczami - Ile tu leżałam?
- Kilka godzin. Masz jakieś napady czy coś? Bo to chyba nie jest normalne, żeby lecieć jak słup soli tak nagle.
- Pierwszy raz mi się coś takiego zdarzyło. A teraz przepraszam, ale muszę iść.
- Czekaj, nie skończyliśmy rozmowy!
- Ja skończyłam.
Anna wstała i wytrzepując się z niewidzialnego kurzu ruszyła do wyjścia.
- Chyba mam coś twojego, wypadło ci z torby.
Odwróciła się gwałtownie, a jej wzrok spoczął na dzienniku, jej prywatnym spisem wszystkich marzeń i sekretów, który tkwił w zapewne brudnych łapach tego gościa.