Farklıyım (TAMAMLANDI)

Farklıyım Bölüm 1

Annem ve babam boşandığında annemin yanında kalsam bile tercihim her zaman babamdan yana olmuştu. Annem çalıştığı şirketin sahibiyle birlikte olup babamı aldattığında babam, hemen boşanmak istediğini söylemişti. Haklıydı da. Zaten annem ne beni ne de babamı istiyordu. Onun tek istediği bol para içinde yaşamaktı. Mecburi nedenlerle onunla birlikte yaşadığım birkaç senemde berbattı diyebilirim. Doğru olan bir şey vardı ki adam yani Alkan, gerçekten çok zengindi. Annemin bir dediğini iki etmiyor her istediğini yapıyordu. İkisi birlikte çok mutlulardı fakat ben, yanlarında sadece besleme gibi yaşıyordum. O kadar zenginliğin içerisinde özgür değildim. İstediğimi istediğim zaman yapma gibi bir seçeneğim yoktu. İstediğim kişilerle arkadaş olamaz, istediğim gibi davranamazdım. Annem Serpil'in prensipleri vardı. Daha doğrusu zorunlulukları. Kesin kuralları arasında aykırı bir kişiliğe sahip olmam yasaktı, dışarı tek çıkmam yasaktı, yeni arkadaşlıklar edinmem, erkek arkadaşlarımın olması, kavga etmem, küfür etmem hatta yüksek sesle konuşmam dahi yasaktı. Kaba birisi olduğum için çoğu kez bu durumlar yüzünden dayak yerdim. Annem beni çok döverdi. En nefret ettiğim huyu da buydu. Beni hiç anlamaya çalışmaz ve en ufak hatamda beni evin bodrum katında öldürecek gibi döver ve günlerce acı içinde kıvranmama sebep olurdu. Sırf bu yüzden annemden nefret ediyordum. Serpil yüzünden sadece bir arkadaşım vardı o da Alkan'ın dostu olan Levent'in kızı Rüya' ydı. Onunla da kötü bir arkadaşlık yaşamıştım. Bir kız grubuyla atışmıştı ve dayak yiyicekti. Bin bir eziyetle evden kaçıp yanına gittiğimde çoktan dayağını yemiş bütün hırsını benden çıkarmaya çalışmıştı ama üstüne bir de benden dayak yemişti. O andan itibaren en büyük düşmanım Rüya olmuştu. Eve geri döndüğümde de Serpil beni bir güzel dövmüş odaya kapatmıştı. Evden kaçtığımda babamın yanına gittiğimi sandığı için aptaldı. O günden sonra beni dışarı tek çıkarmamıştı. Babamla görüşmemi de kesin olarak yasaklamıştı. Evden bahçeye çıkarken bile hesap verir hale gelmiştim. Ev hapsi yaşıyordum. Beni zorla götürdüğü dernek buluşmalarını saymazsak evden çıktığım yoktu. Geceleri evden kaçıp babamla buluşmalarım o evde yaşadığım en iyi anılarım arasındaydı. Serpil bunu öğrendiğinde ne yapıp edip Alkan'ı da ikna etti ve İzmir'e taşınmaya karar verdiler. Peşlerinde bir kuyruk olarak bende onlarla gitmek zorunda kalmıştım. Babamla ağlamaklı ayrılışımızda aldığım söz benim tek tesellimdi. "Seni yanıma alacağım günü bekle kızım."

Babamın bu sözü bana iki yıl boyunca güç vermişti. Tabiki o iki yıl bana ızdıraptı. Kollarım kesiklerle doluydu ve anneciğim (!) sağolsun sinir krizlerinden dolayı sürekli hastahanedeydim. Psikologlar ve sakinleştiriciler olsa da başımda böyle bir kadın oldukca pek fayda etmiyordu. Annem, benden daha sorunlu birisiydi ama buna tek inanan bendim. Sürekli beni dışlayan, benden değişmemi bekleyen annemden kurtulup babamla yaşamaya başladığımda özgürlüğüme kavuşmuştum. Babamla birlikte asıl evime, İstanbul'a geldiğimde derin bir nefes çektim. Başka bir şehirde başka bir yaşam kuracaktık ve çok mutlu olacaktık. İçimden geçen saf duygularıma güldüm. Belki başım beladan kurtulmayacaktı veya annemin yanındaki halimden daha iyi olmayacaktım.

Kendimi kandırıyordum. Babamın yanındaydım ve bundan ötesi olamazdı. Şu son iki yıl çabuk geçti diyemezdim ama şükür ki geçmişti. Babam sol tarafımda arabasını kullanırken bende bu sıcak havada açtığım camdan esen rüzgarla serinlemeye çalışıyordum. "Mutlu musun kızım?" Babamın kadifemsi sesiyle kafamı ona çevirdim ve en içten gülümsememle "Evet!" diye bağırdım. Belki pek belli etmiyordum ama sevinçten havalara uçabilirdim. "Harika hissediyorum baba. Sonunda bizim dediğimiz oldu. Birlikte baba kız bir hayat yaşayabileceğiz artık." Babam da benim gibi mutluydu. Evet o benim gibi çığlık atmıyor ya da oturduğu araba koltuğunda debelenmiyor olabilirdi ama gözleri bu benim yaptıklarımın aynısını yansıtıyordu. Birden babama sarılınca babam arabayı sarsmıştı. "Dur kızım kaza yapacaktık." Gülerek bana sarılığında kafamı omzuna koyup gözlerimi kapattım. "Her şey çok güzel olacak baba."