Farklıyım (TAMAMLANDI)

Farklıyım Bölüm 19

Bölümü yüklemem bir şey değil. Yazdığım bölümleri ardı ardına da yüklerim. Okuyucu sayısı da oy sayısı da çok ama çok az. Yorumlarını paylaşan ise hiç yok. Olsun, ben yazmaya ve yayınlamaya devam edeceğim. Cemre ve Berk başta olmak üzere bu karakterlerin hepsi benim hayatım. Onlar benim en yakın dostum. Lütfen sizde okuyup görüşlerinizi bana söylerseniz çok mutlu olurum.

"Neredesin sen! O telefon neden kapalı!" eve adımını atar atmaz duyduğum kelimeler bunlar olmak zorundaydı çünkü. Annemin elleri belinde, öndeki sağ bacağı rutin hareketi yapıyordu. Alkan içerideki koltukta oturuyor elindeki kağıtlara bakıyordu. Yankı ise ortalıkta yoktu. İncelemem bittiğinde gözlerimi anneme çevirip konuşmasına devam etmesini bekledim. "Okula gitmemişsin. Bugün toplantı vardı ve hiç hoş şeyler duymadım Cemre. Neredeydin söyle." ters davranacak halim yoktu. Sakin bir sesle "Berk'le dışarıdaydık. Telefonum da kırıldı." dedim. Annemin yüzündeki sert ifade birden yumuşamıştı. Bir adım atıp yanıma geldi ve elini alnıma koydu. Yüzündeki endişeli tavıra gülmemek için kendimi zor tutuyordum. "Sen iyi misin? Sabah da bir değişiktin." dedi. Evet iyi değildim ama annemin bunu fark etmesi beni sebepsizce mutlu etmişti. "Sorun yok." diyerek elini indirdim. "Yemek yediniz mi?" tekrar resmileşmesini bekliyordum ama beni şaşırtmış gülümsemişti. "Birazdan sofra hazır olur. Senin sevdiğin yemekleri hazırlattım." saşkınlığım giderek artıyordu. "Etli nohut, pilav ve tavuk sote var." eski günlerde gibi hissetmiştim kendimi. İçten bir gülümseme gönderip odama ilerledim. Her ne kadar az önce mutlu olsam da aklım hala Berk'teydi. Söylediklerini hala kafamdan çıkartamıyordum. Demek ki her kız çocuğu baba konusunda benim kadar şanslı olamıyordu.

Ben yukarı çıktığımda herkes masaya oturmuştu. Yerimi alırken yemekler de servis ediliyordu. Bunları hazırlayan yaşlı kadına gülümseyip kaşığı elime aldım. "Annen söyledi, telefonun kırılmış." dedi Alkan. Aslında kırılmamış isteyerek ben parçalamıştım. "Bunu bana neden söylemedin Cemre? Sana maddi olarak destek vereceğimi söylemiştim." bugün kesinlikle Cemre'yi şaşırtma günüydü. "Yarın okul çıkışında gidip istediğin telefonu alabilirsin." Diyecek bir söz arıyordum aslında. Susmak istediğimden değildi sessizliğim. İstemiyorum ya da paranız sizin olsun demek istiyordum ama o sözler dudaklarımdan çıkarsa evde bir gerginlik olacağına da şüphem yoktu. Artık bünyem bu kadar olayı kaldıramıyordu. Sakin bir hayat sürmek istiyordum sadece. "Teşekkürler." dedim ce tabağımdaki yemeğe gömüldüm.

"Bugün rehber öğretmeninle tanıştım. Derste sizden bir şeyler yazmanızı istemiş ve senin yazdıkların hakkında konuşacakmış. Yarın bir yanına git." bir bu eksikti. "Ne yazdın ki?" dedi Yankı geldiğimden beri ilk defa konuşarak. Basit birkaç kelime kullanmıştım hepsi bu. "Hayallerimizi yazmamızı istedi." dedim.

Sofrada bunun dışında benimle ilgili bir şey konuşmamıştı. Yemek yenildikten sonra odama geri döndüm. Yatağımın ucuna oturup karşımdaki duvara diktim gözlerimi. Ne kadar tuhaf bir gün yaşamıştım. Ben de hayatımda yaşadıklarımın kötü ve çekilmez olduğunu düşünürdüm. Hiç benden de kötü hayat süren birisinin olabileceği aklıma gelmemişti. Daha doğrusu bunu düşünemeyecek kadar bencildim. Annemin babamı aldatmasını ve benden nefret etmesini bir şey sanırdım. Beni öldüresiye dövmesini bir şey sanırdım. Daha kötü bir şey olamaz sanırdım ya daha da beteri de varmış. O kızın yaşadıklarının tamamını anlamama imkan yoktu. Kendime küfrettim. Keşke bu olanlara karşı bir şey yapabilseydim. Geçmiş için yapılacak bir şey yoktu elbette ama hala elini kolunu sallayrak rahatca gezen ve evinde huzurla uyuyabilen o adama bir şeyler yapabilirdim. Gözlerimin kapanması ve ard arda gelen esneme duygum olmasa bunun için de bir plan yapacaktım ama bugün ruhen çok yorulmuştum. Baş ucumda duran çerçeveyi elime alıp fotoğraftaki babama gülümsedim. "Böyle şerefsizlerin olduğu bir dünyada adam kalmayı başardığın için seni tebrik ederim baba. İyi geceler."