Forced To Love

CHAPTER 30

Yura's POV

"Eat this vegetables. Don't  dare not eat that meal, or else." Tumango ako. Kahit suklam na suklam na ako sa mga kinakain ko. Err~ pinapakain niya ako ng gulay kahit ayoko.

Sorry na lang, hindi ako tulad ng babaeng 'yun na basta basta na lang kumakain ng mga pagkaing kinakaayawan ko.

"Fine!"

"After that, take your medicine. Is in the the top of your vanity table."

"Fine, again!" I rolled my eyes with annoyance. Napatigil ako sa pag-subo ng mapansin kong panay ang tingin niya sa phone niya.

"Are you expecting someone's message?" Napatigil siya.

"Nothing." Nainis ako sa sagot niya. Bakit ba hindi niya ako maderetso?

"Sabihin mo na lang kasi. Alam kong inaantay mo yung text or yung tawag niya. Wag ka ng mag-assume na mag-tetext pa yun sayo, alam kong ngayon pa lang kasama na niya yung Bryaㅡ" Napatigil ako. Binagsak niya yung phone sa lamesa.

"What is your problem? Pati ba naman siya idadamay mo pa!"

"Bakit? Kung hindi dahil sa kanya alam kung hindi ka nasasaktan ngayon. Ano mag-papakatanga ka? Uso ba yung pag-papakatanga ngayon at nakikiuso ka? Bakit hindi mo na lang hiwala-"

*breaking plate*

"Tumigil ka na. Wala kang alam sa nangyayari samin."

"Meron. Marami akong alam tungkol sa inyong dalawa. At maraming beses na rin kitang nakikitang nasasaktan. Hinwalayan mo na siya Clarense. Marami kaming nag-mamahal sayo. Hindi mo na kailangang ipag-palitan kung patuloy ka lang niyang sinasaktan at hindi mo alam na may darating at dadating na lalaki sa buhay niya para sirain kayo!"

Tumayo siya at nag-lakad palabas ng pinto. Pero bago pa mangyari yun hinawakan ko siya sa braso para pigilan.

"Alam kong mahal mo rin ako. Pero hindi mo madabi kasi ayaw mong masaktan si Sophie. Okay lang naman sakin yun eh. Ang gusto ko lang naman dito ka lang sa tabi ko."

"Alam mo namang hindi pwede!"

"Andito naman ako nag-mamahal sayo. Bakit hindi mo makita o maramdaman yun? Simula nang bumalik ako dito ikaw lang naman ang hinanap ko. Ikaw lang yung binalikan ko dito. Ikaw yung dahilan kung bakit ako nananatili sa tabi mo. Mahal kita. Mahal na mahal. At alam ko yung pakiramdam na nasasaktan dahil nararamdaman ko yun ngayon. Nasasaktan ako sa ginagawa mo ngayon. Kasi hanggang ngayon umaasa pa rin ako na sana balang araw ako na lang yung papakasalan mo at hindi siya." Naramdaman kong unting-unti nang umiinit ang mata ko. I know na any second or minute tutulo na ang luha ko.

"Kahit kailan hindi kita pinaasa. Mas lalong hindi ko sinabing umasa ka sakin. Masasaktan ka lang. Bakit hindi mo nalang kalimutan yang Naramdaman mo para sakin?"

"Akala mo ba ganon lang kadali ang kalimutan ang nararamdaman ko para sayo? Sana nga ganon na lang kadali yun ng hindi na ako nasasaktan ng ganito."

"Sana nga ganon kadali. Ayoko ng umasa ka. Matagal ko ng sinabi sayo sa umpisa pa lang may gusto na akong iba at kahit anong gawin ko. Dadaan at dadaan ako sa problema na gustong gawin ng mga magulang ko para sakin. Ayaw kitang saktan kaya sana naman layuan mo na ako."

"Hindi ka ba napapagod mag-mahal sa kanya?"

"Kahit kailan hindi napapagod ang nag-mamahal ng tunay. Tandaan mo yan!" Sabi niya at tuluyan ng umalis sa harap ko. And then my tears streaming down my face.

***

Jayson's POV

I left her. I know na matagal na siyang may gusto sakin. Hindi ko pinapansin kasi hanggang kaibigan lang ang turing ko sa kanya. Kahit kailan wala akong pinasaa. At mas lalong hindi ko sinabi sa kanya na bumalik siya dito para sakin. Siya mismo ang gumawa nun at hindi ako. Kaya wala siyang karapatang sabihin sakin na ako ang dahilan ng sakit na nararamdaman niya ngayon.