Cannibal/H.S

FİNAL.

Bölüm şarkısı: Darin-Breathing Your Love (acoustic)

Multimedia'da mevcuttur.Şarkıyla okumanız tavsiye edilir.

-İyi okumalar.

*

''Şiddetle başlayan hazlar,şiddetle son bulurlar.''demiş Shakespeare.

Harry ile tanışmam bir hapisanede olmuş,şiddet hiç eksik olmamıştı ve bitişi de yine şiddetle olmuştu.

24 saat önce

Karanlığın içinden bir ışık göründü,bir ateş.Ufak ateş sahibini aydınlatıyordu.Harry'nin yüzüne aşağıdan vuran alevler,yüzünde gölgeler oluşmasını sağlıyordu.Kirpiklerinin gölgeleri kaçlarına kadar uzanıyor,yeşil gözlerinin içindeki parıltı bana kadar geliyordu.Ona bakarken gülümsedim,elimi karnıma koydum,ve bir adım ona yaklaştım.İçten içe bu ateşi yaktığı için minnettardım.

Benim ona doğru ilerlediğimi görünce yüzündeki gülümseme soldu.''Daha fazla yaklaşma.''dedi.Duraksadım''Neden ? Yanına gelmek istiyorum.''

''Gelemezsin.''dedi karnıma baktı ''Yoksa yanarız.''

Kaşlarımı çattım,hiçbir şey anlamıyordum.Niye beni istemiyordu? Ona doğru bir adım daha attığımda önündeki ateş büyüdü,kaşlarımı çattım,alevler onu sarmak üzereydi neden hareket etmiyordu,neden kaçmıyordu ? Bir adım daha attığımda alevler daha da büyüdü.Harry acı içindeydi ''Gelme demiştim.''dedi zorlukla,alevler paçalarından yukarı çıkıyordu.''Kaçsana.Geri çekil!''diye haykırdım ama beni dinlemiyordu.

Onu kurtarmak için bir kaç büyük adım attım,adımlarımla birlikte alevler daha da büyüdü.Harry acıyla haykırdı.Ona bunu ben mi yapıyordum ? Onu kurtarmak istiyordum.Elimi ona doğru uzattığımda arkasındaki duvar gitti onun yerine alevden bir tünel geldi sonu görünmeyen.''Harry...''diye mırıldandığımda tünelin içine doğru çekildi,son hatırladığım şey Harry'nin acı dolu bağırışlarıyken gözlerimi araladım.Ter içindeydim.

Uyuya kalmıştım,gözlerimi açtığımda hava aydınlanmıştı.Saate baktım,yediydi,fazla olmamıştı uykuya dalalı ama yeterli gelmişti.Odada göz gezdirince yalnız olduğumu anladım.Rüyanın etkisinden çıkmak için ayağa kalktım,odanın içinde bir kaç tur attım ve tekrar yatağa oturdum.Son yirmi dört saatte yaşanan olaylar aklıma geldikçe daralıyordum.

Bunların tüm suçlusu bendim,verdiğim aptalca karar yüzünden öylesine pişmanlık duyuyordum ki.Ama bir yandan da kendimi teselli etmeye çalışıyordum,kötü bir niyetim yoktu sadece Harry'i kurtarmak istemiştim.Kaçış şansımızı arttırmak...Karnıma baktım,eskisi kadar formumda değildim artık,eskisi gibi olsaydım kesinlikle Harry'e bir zarar gelmeden kurtulurduk.Evet,evet,kurtulurduk.Ama sorun değil,Harry ne şartlarda hayatta kalmış,bir kurşun ile mi gözlerini kapayacak ? Hele ki savaşacak bir şeyleri varken.

Hafifçe gülümsedim,ben ne hissedersem bebeğim de aynı duyguları hissediyordu bu yüzden iyi duygulara odaklandım.Umut gibi.''Bunu da atlatacağız,meleğim.''dedim karnıma doğru ve onun kıpırdandığını hissettim.Elimi koyduğum yere tekme attığını,hissettim.Bu beni gülümsetti,yalnız olmadığımı bilmek iyi hissettiriyordu.Bebeğimin hangimize benzeyeceğini düşündüm.Harry gibi kıvırcık saçları mı olacaktı acaba ? Yada benim gibi mavi gözleri olurdu belki ? Harry ile birlikte onu ilk göreceğimiz anı düşündüm.

Çok geçmeden hayal kurmaya başlamıştım bile.

Küçük bebeğimize kitap okuyan bir Harry geldi gözlerimin önüne.Yatak odamızda,loş ışıkta.Miniğimiz daha hiçbir şey anlamıyordu ama bu onu birey olarak görmemize bir engel değildi.Masumca babasına bakıyordu,sonra Harry'nin kocaman kollarında uyuyakalıyordu.Kollarından bebeğimizi alıyordum ve beşiğine yatırıyordum.Harry arkamdan gelip bana sarılıyordu,ikimiz de beşikte yatan meleği izliyorduk.