Do you see that I love you?

37-Luke

Is het deze straat? Ik ben zo slecht in straten vinden. Nadat Michael me het adress had geappt ben ik gelijk gegaan. Aha deze straat is het. De lijdselaan 133. Nu nog het huisnummer vinden. Dit is een villawijk ofzo! 123,127,130 aha 133! Snel zoek ik een parkeervak. Gelukkig is er een vlak voor zijn huis dus hoef ik niet ver te lopen. Op een of andere manier ben ik best wel zenuwachtig. Geen idee waarom. Wanneer ik eenmaal in geparkeerd ben, pak ik de brief van Ben en loop naar de deur. Voorzichtig druk ik op de bel. *Tring* Hij woont echt in een groot huis. Zou die beroemd zijn? Zou die lang zijn of juist heel klein. Mijn vraag word beantwoord als hij de deur open doet. Er staat een jongen met rode ogen van het huilen, zijn haar rood geverfd, tattoo's. Een beetje een punk look. "Hee Luke! Kom verder!" zegt hij. Verbaasd loop ik achter hem aan. Ik had wel iets verwacht maar niet dit. Niet dat dit slecht is, juist goed! "Je mag je jas wel hier ophangen! Je moet niet letten op de troep hier." Ik hang mijn jas op. Ik bedenk me pas dat ik nog niks heb gezegd. Waar zijn je manieren Luke? "Euh sorry dat ik nog niks zei."zeg ik onzeker. "Achjoh! Dat snapt iedereen toch wel! Je zit heel ergens anders met je hoofd. En dat is volkomen logisch, je hoeft je niet te verontschuldigen daarvoor gekkie! Als je ergens mee zit kan je altijd naar me toe komen ookal ken je me niet ofzo. maar dat is het minste wat ik voor je kan doen nu!" zegt Michael heel snel. "Sorry, dat zal ik onthouden! En je hebt al genoeg gedaan om de ambulance te bellen." zeg ik gauw. Michael lijkt me echt een jongen die je helpt als je in de shit zit maar ook lol meemaakt. We zijn ondertussen op de bank gaan zitten. "Euhh jaah, nou nee. Als ik sneller had gehandeld was hij er nu nog en konden jullie hem helpen!" zegt hij. "Michael, hij was al hersendood in de ambulance, je hebt juist het goede gedaan! Je moet jezelf niet de schuld geven okay? Hier is de brief die is voor jou, wanneer je die leest mag jij kiezen. Je mag hem ook nu lezen maar ook over een paar jaar. Mijn ouders wouden je uitnodigen voor de begrafenis en al die shit, maar dat moet je doen als jij het zelf ook wilt!" zeg ik terwijl ik hem de brief overhandig. Eigenlijk ben ik best benieuwd naar wat Ben heeft opgeschreven. "Is het goed als ik hem nu open?" vraagt hij onzeker. "Ja tuurlijk! Wat jij wilt." Michael opent voorzichtig en onzeker de brief. Zijn ogen vliegen over het papier, zijn ogen vullen zich met tranen die een weg naar buiten vinden. Of Michael is zeer gevoelig voor zulke dingen of ja het grijpt hem het heel erg aan. Wanneer hij merkt dat hij huilt verontschuldigt hij zich gelijk. "Sorry sorry, maar dit raakt me echt heel erg..." zegt hij huilend. "Dat is logisch Michael jij vond hem. Weet je wel niet hoe erg dat is! Als je ooit ergens over wilt praten dat kan altijd met mij hé? Of met iemand anders, mijn familie staat voor je klaar. Ze hebben respect voor. Respect voor dat je het hebt gedurfd om de ambulance te bellen en er achteraan bent gesprongen om hem te redden. Helaas was het telaat, maar daar kan jij niks aan doen! Geef jezelf niet de schuld! Onthoud dat okay?" zeg ik in de hoop dat hij zich niet te erg schuldig gaat voelen. "Je lijkt echt precies op Ben. Hij schreef precies hetzelfde. Kende je hem goed? Ja tuurlijk jullie waren broers toch?" Nee ik kende hem niet goed, totaal niet. En dat haat ik. Ik haat het dat ik hem niet kende. Dat ik hem maar een paar keer heb mogen zien, waarvan de helft niet goed ging. Dat Harry hem heeft geslagen en Ben snapt dat ook nog. Harry heeft elke nacht nachtmerries, gelukkig is nu Louis er voor hem. Hoe lang blijft hij die houden? Hij is weer onderweg naar een nieuwe depressie. Dat kan niet, nee hij mag niet weer depressief worden dan heb ik niemand meer. Mijn ouders moeten straks weer weg, Louis zorgt voor Harry. En ik? Ik word vergeten niemand boeit het meer dan. Neenee dat mag niet! "LUKE! Hé ben je daar nog? Gast wat the hack was dat?" schreeuwt Michael. "Huh wat?" zeg ik verschrikt. Michael trekt me in een knuffel. Dan pas merk ik dat de tranen over mijn wangen stromen. Sinds het ziekenhuis heb ik niet meer gehuild. Gehuild over het feit dat ik geen echte broers meer heb. Verslagen klamp ik me aan hem vast, opzoek naar veiligheid. Veiligheid dat me laat afsluiten van de buiten wereld. Wat me beschermt voor de wereld. De wereld waar niemand en niks rekening met je houd. Waar je jezelf maar moet redden, ookal heb je geen geld je moet het zelf op een of andere manier verdienen. De wereld waar onschuldige mensen doodgaan door ziektes. We trekken beide voorzichtig terug uit de knuffel. Gelijk verontschuldigt hij zich. "Sorry, ik ben een knuffelig mens. Sorry." zegt hij beschamend. "Verontschuldig je niet Mikey, je bent niet de enige!" zeg ik lachend. Hij moet ook lachen. "Volgens mij gaan wij wel goede vrienden worden." lacht hij. "Dat gaan we zeker worden!" Ja dit gaat een hele goede vriend worden...

-------
Hi! Sorry voor gister geen update😁 Maandag tot woensdag ben ik in London(😍) ik weet niet of ik daar wifi heb😅