Do you see that I love you?

34-Luke

"Pap! Mam!" schreeuw ik over het vliegveld heen. Allemaal mensen kijken me raar aan. Maar kom op iedereen zou zo blij zijn toch als je je ouders na een lange tijd weer ziet? Mijn moeder laat haar koffers vallen en we rennen naar mekaar toe. We geven mekaar een dikke knuffel. "I missed you mom." De tranen stromen over de wangen van mijn moeder. Ze pakt me nog steviger vast. "Son I missed you to! So much!" "Hé ik ben er ook nog!"zegt mijn vader na paar minuten. Ja ik ben een echt moederskindje. Gauw laat ik mijn moeder los en geef ik mijn vader een knuffel. Harry knuffelt mijn moeder, hij had mijn vader al eerder een knuffel gegeven. "Ik heb jou ook gemist hoor pap!" zeg ik lachend. "Mooi ik jou niet!" lacht mijn vader. Vroeger waren we nog erger. Mijn vader kan overal grappen over maken en ik lag helemaal in de deuk ookal waren ze helemaal niet zo grappig. Mijn moeder vond dit zwaar irritant, ik was echt de hele tijd een lachend kind die 24/7 aan het lachen was om alles.  Ik pak de koffers van mijn moeder over.Louis is ook mee gekomen, hij loopt er ongemakkelijk bij. Mijn moeder merkt datgelijk en geeft hem een knuffel. Harry zie je met een glimlach op zijn gezicht.Louis krijgt tranen in zijn ogen. Hij is dit nooit gewend natuurlijk. "Achjongen je hoeft niet te huilen hoor!"zegt mijn moeder terwijl ze de tranen vanLouis gezicht weg veegt. "Maar jullie zijn zo lief om mij in huis te nemen endan dit en ja..." zegt Louis onzeker. Harry merkt het gelijk en pakt gelijk zijnhand vast. "Jongen toch! Dat is toch hartstikke normaal! Ik zou mezelf het nietkunnen vergeven als er iets met je zou gebeuren! En Harry vind dit ook wel leuktoch?" Harry knikt gelijk ja. "Jongen als je alleen al bij ons zou komen wonenvanwege Harry zouden we dat goed vinden. Maar nu met je ouders moesten wij jewel in huis nemen. We hadden in één seconde het besluit genomen dat je bij onsmoest komen wonen. Thuis was niet meer veilig voor je wat we hoorden. En ik benblij dat Harry en Luke daar over na hadden gedacht en ons hadden gebelt."zegtmijn vader. De tranen stromen over de wangen van Louis. "D-dankjewel." KreegLouis eruit. Harry trok hem in een knuffel en Louis barste in huilen uit.Waarschijnlijk snapt hij nu hoe het écht hoort. Mijn moeder kijkt me zorgelijk aan. Ik geef haar een blik dat alles goed komt. Louis stopt langzaam het huilen. Gelijk verontschuldigt Louis zich. "Lou mijn ouders snappen het echt wel!" zegt Harry. "Louis luister, als je ook maar ergens meer zit kan je altijd bij ons terecht. Als je met vragen zit over iets vraag het gewoon okay?"zegt mijn moeder. "Is goed, dankjewel!" Louis noemde tijdens de Skype gesprekken die we af en toe hadden mijn ouders met u. Dat werd heel gauw afgeleerd, mijn ouders kunnen daar echt niet tegen. In het begin ging die nog wel een de fout in maar nu niet meer eigenlijk. "Louis je wordt onze 5e zoon!"zegt mijn vader. Ja Louis voelt echt als een broertje...

 

---------------------

Sorry voor zo'n kort/slecht deel maar ik had echt totaal geen inspiratie...