Do you see that I love you?

22-Luke

En school was weer begonnen. 2 weken vakantie vlogen om alsof het niks was. Mijn dagen bestonden vooral uit opstaan naar het ziekenhuis naar huis slapen en dat weer overnieuw. Ik heb niet meer met Jace of Darcy gepraat na het feestje. Ze kunnen mooi de pot op, Jace weet dat ik Darcy leuk vind! En dan zoent hij haar! "Luke! Wat is het antwoord op de vraag?"vroeg de wiskundedocent "Het antwoord is U= 93 meneer." beantwoorde ik zijn vraag. Meneer de Berghoven is echt een goede wiskundocent. Iedereen loopt altijd te zeuren over dat hij vet streng is, maar als hij je mag is hij heel chill. Ik voel mijn mobiel in mijn broekzak trillen. Vandaag zou ik gebeld worden over of ze de stekkers bij Harry en zoja wanneer. "Meneer mag ik mijn mobiel opnemen? Het gaat over mijn broer." Elke docent wist ervan, ik had ze in het weekend al een mailtje gestuurd. "Ja natuurlijk Luke!" Snel liep ik de klas uit en nam mijn mobiel op. "Met Luke Hemmings." "Ow dus de stekkers gaan er nog niet uit want hij ademt iets meer zelf?"vroeg ik hoopvol. "Ah dankuwel! Ik kom vanmiddag nog wel langs. Dag!" YESSSS! Ze gaan de stekkers er niet uit trekken. Hij ademt zelf weer wat meer. Ik kwam de klas binnenlopen met een bigsmile. "Was dat een goed bericht?" vroeg Louis. Snel liep ik naar mijn plek. "Heeeeel goed bericht! Ze gaan de stekkers er nog niet uittrekken..." "YEAHH! Hij blijft nog leven!"onderbreekt Louis mij blij. "Ja Lou hij blijft nog leven." antwoordde ik trots. Ik raak mijn broer nog niet kwijt. 

Na school fietste Louis en ik zo hard als we konden naar het ziekenhuis. We zaten nu in zijn kamer. Ik had net Louis uitgelegd hoe de monitor van Harry's ademhaling werkt. Zo kon hij dat ook bijhouden. De hele dag glimlachen wij als een gek. Mijn ouders had ik na de wiskunde les gelijk gebelt en het goede nieuws vertelt. Helaas moesten zij nog langer in het buitenland blijven. Ze werkten als dokters in het buitenland. Er was een nieuw virus uitgebroken in het land waar ze zaten ze mochten dus absoluut niet weg. Zelf baalden zij heel erg, maar er is niks aan te doen. Die mensen daar hebben mijn ouders harder nodig. "Luke zullen we zingen? Ze zeggen altijd dat je moet praten tegen iemand die in coma ligt dan komt hij er eerder uit." vroeg Louis. "Ja tuurlijk Lou, welk nummer?" "Euhmm spaces? Dat had ik met Harry samen geschreven." "Maar die ken ik toch niet." zeg ik lachend. "Maar he ik heeft The Tommo niet als ik daarvoor een oplossing heb. De songtekst staat op mijn mobiel, als jij die gebruikt ik ken de tekst wel." zei Louis lachend. Mijn gitaar stond in de hoek van de kamer. Ik speelde vaak voor Harry gitaar op een of andere manier werkte dat relaxend. Ik pakte mijn gitaar en ging op de stoel weer zitten. Vluchtig las ik de songtekst door. Ik sloeg wat akkoorden aan en Louis begon te zingen.

Who's gonna be the first one to start the fight?
Who's gonna be the first one to fall asleep at night?
Who's gonna be the last one to drive away?
Who's gonna be the last one to forget this place?
We keep taking turns
Will we ever learn?  

Ik merkte dat Louis tranen in zijn ogen had. Waarschijnlijk dacht hij terug aan toen hij dit met Harry schreef. Samen zongen we verder.

Ohhh. Spaces between us, keep getting deeper
It's harder to reach ya'
Even though i try
Spaces between us, hold all our secrets
Leaving us speechless and i don't know why
Who's gonna be the first to say goodbye?

Ik ging alleen verder.

Who's gonna be the first one to compromise?
Who's gonna be the first one to set it all on fire?

Louis viel in.

Who's gonna be the last one to drive away?
Forgetting every single promise we ever made
Ohhh. Spaces between us, keep getting deeper
It's harder to reach ya'
Even though i try
Spaces between us, hold all our secrets
Leaving us speechless and i don't know why
Who's gonna be the first to say goodbye?

Louis zong het laatste stukje.

Who's gonna be the first to say goodbye?
The spaces between us
The spaces between us
The spaces between us
The spaces between us  

De tranen stroomden over de wangen van Louis. Ik trok hem in een knuffel. Harry betekent zoveel voor hem in die korte tijd. Ja hun gaan samen komen en samen oud worden. Dat staat al vast. "Je houdt van hem he Louis?" vroeg ik na een tijdje. "Ja heel veel. Hoe gek het ook klinkt. Maar het gaat nooit gebeuren..." zei Louis nog huilend. "Lou doe niet zo gek. Zie je niet hoe hij naar je keek? Als hij dit hoort dat je elke dag een paar uur aan zijn bed zit, dan weet die het zeker. Harry praat nooit zo gauw over zijn gevoelens en durft het niet zo goed aan zich zichzelf toe te geven. Hij is al vaak in zijn leven bedrogen helaas."

Flashback

Ik zat rustig te gamen op mijn kamer. Eigenlijk zou ik moeten leren maar ik heb totaal geen zin. Plus ik sta goed voor het vak. Boos en verdrietig kwam Harry de kamer in gelopen. "Ik haat verliefd zijn. Ik haat een stelletje zijn. Ik wordt nooit meer verliefd!" zei hij boos. Huh? Hij had net een vriendje en het ging nog zo goed?! "Wat bedoel je?" "Die gore klootzak heeft gewoon een ander! Een meisje nog wel! Hij wou het alleen maar uitproberen! De asshole!" Nadat Harry dat had gezegd barstte hij in huilen uit. "Harry rustig. Niet huilen dat is hij je niet waard. Hij had een ander Harry, niet alle jongens zijn zo! Je vind de ware nog wel!" zei ik in een poging tot hem wat rustiger te maken. "Maar dat is het nou! Ik wil geen ander ondanks dat hij een ander had. Hij was hartstikke lief! Ik ga nooit meer verliefd worden echt!" En zo liep Harry boos de kamer uit.

"Jullie komen samen dat zowiezo! Maar breek hem niet okay? Dan doe ik je wat!" vervolgde ik mijn verhaal. "Ik zou geen eens durven. Nooit zou ik hem opzettelijk breken!" zei Louis.