Do you see that I love you?

43- Luke

Eindelijk mag ik even naar huis voor een paar dagen. Over drie dagen moet ik weer terug naar het ziekenhuis voor de 'echte' behandelingen. Dan krijg ik ook te horen hoe erg de kanker is. Natuurlijk hopen we dat het maar zo min mogelijk is, maar dat hoop je altijd denk ik. Mijn ouders moesten weer weg voor het werk. Ze hebben er alles gedaan om het te cancelen maar de mensen die hun eventueel zouden kunnen overnemen die zitten al in een gevaarlijk gebied. Harry heeft hun heel vaak moeten beloven dat hij op mij zou passen en dat hij alles moest doen wat goed voor mij is. Harry was dat al van plan ookal waren mijn ouders gewoon thuis. Het eten in het ziekenhuis is echt goor gewoon. Harry gaat elke avond koken en brengt mij ook wat eten. Louis zorgt voor mijn kleding aangezien Harry niet kan wassen en Louis weet wat ik fijner vind om te dragen. Harry maakt meer combi's die te lastig zijn om in het ziekenhuis te dragen. Mijn ouders zijn weg voor minimaal 3 maanden. Ze hebben het nog kunnen verkorten ze zouden een halfjaar weg zijn. Harry en ik zijn hiermee op gegroeit. Je kan zeggen dat ze slechte ouders zijn, maar ze zijn alles behalve dat. Ze wouden met dit werk stoppen vlak na Jacks dood, maar wij vonden dat ze door moesten gaan. Als wij het niet meer zouden trekken zouden ze gelijk stoppen. Ik heb mijn ouders ook overgehaald om door te gaan. Die mensen daar zijn, hebben mijn ouders meer nodig dan mij. Ik kan altijd nog met mijn ouders skypen, facetimen, appen, bellen. Ze kunnen mij hier medisch niet helpen want daar hebben ze niet de juiste studie voor gedaan. "Lukey Darcy staat aan de deur!" schreewt Louis vanuit de gang. Ik had de deurbel geen eens gehoort. Darcy komt op mij af stormen. Ik lig beneden op de bank met mijn dekbed. Darcy springt erop waardoor meneer Jansen er heel lomp bij komt liggen. "Luke ik heb je hulp nodig." zegt ze ineens heel serieus. Ondertussen bleef ze op me liggen. Ik sloeg mijn armen om haar heen. "Vertel het eens princess." Ze heeft haar hoofd op mijn borst liggen. Met mijn handen ga ik door haar haren heen. Ik voel de vlinders weer in mijn buik als ik zo lig. Kan mijn kanker dat niet kapot maken in plaats van mij? Dan zou ik weer blijer zijn geweest. "Ik wil het uitmaken met Jace..." zegt ze onzeker. Is er nog hoop?Nee Luke denk even goed na. Niemand wilt met een persoon die kanker heeft. Nee zo is het leven nou eenmaal als je ziek bent willen ze je niet meer. Mensen oordelen daar veel te snel voor. Straks wilt niemand meer vrienden met me zijn omdat ik kanker heb en waarschijnlijk doodga. "Luke huil je nou?" Shit huil ik? "Nee, dat is een bijwerking van een medicijn dat je vochtige ogen krijgt."verzin ik ter plekke. Het voelt niet goed om tegen haar te liegen, maar ik wil haar niet met problemen opzadelen. "Nou anyways ik wil het uitmaken met Jace. Volgens mij vind hij Clara leuker en ik vind iemand anders leuk denk ik. Maar hoe?" Okay de 0.000000000001% hoop die ik had is weg. "Ow zo, gewoon met hem praten erover. Hij gaat vast niet zo moeilijk doen. Zo is hij niet." zei ik wazig terug. "Thanks Lukey! Maar je bent moe hé?" "Ja een beetje wel ja." antwoord ik eerlijk. "Ga maar slapen ik kom later wel terug! Doeidoei!" zegt Darcy voordat ze opstaat en weg loopt. "Neenee Princess blijf. Nou wil je blijven liggen?" vraag ik onzeker. "Ja tuurlijk! Hoezo dan?" vraagt ze terwijl ze weer terug komt liggen.  "Zo heb ik minder nachtmerries..." zeg ik nog gauw voordat ik al in slaap val met het leukste meisje...