Do you see that I love you?

33-Luke

De hele tijd spookt door mijn hoofd de vraag waarom Harry niet op de begrafenis was van Jack. Mij staat bij dat hij er wel was. Na het gesprek heeft Harry alleen maar gehuild. Ik kon het niet meer aanzien zo zielig vond ik het. Ja het is wel een beetje zijn eigen schuld dat weet ik. Maar hij wou dit ook niet. Vandaag moeten we weer naar school toe. Darcy weer zien. De afgelopen tijd heb ik weinig tot niet aan Darcy gedacht. Gelukkig! Nouja het betekent niet dat mijn gevoelens voor haar weg zijn helaas. Ik zal er mee moeten dealen dat het nog lang gaat duren voordat die weg zijn, helaas... Het vervelendste is dat ze met Jace heeft gezoend. Terwijl hij donders goed weet dat ik Darcy leuk vind! We hebben het nog steeds niet uit gepraat. Maarja als zij mekaar leuk vinden en gelukkig zijn is het ook wel goed. Je kan niet alles hebben in je leven. "Luke je moet naar school!" schreeuw Louis. Harry heeft gesmeekt of Louis niet een dagje 'ziek' kon zijn. Hij was de hele tijd in paniek als Louis ook maar even naar beneden liep. Harry heeft dat wel vaker na emotionele dagen of zo. Het begon allemaal na de dood van Jack

Flashback:

Harry raakt helemaal in paniek. "Nee... Nee... Nee..." zegt hij al 3 uur lang achter mekaar. Hij zit met zijn knieën opgetrokken en zijn armen erom heen geslagen. Zijn hoofd heeft hij in de ruimte tussen zijn benen en borstkas neer gelegd. Hij wiegt zachtjes heen en weer. De dokter zei dat we hem maar moesten laten dat hij vanzelf weer ging functioneren. Maar dit is toch te zielig voor woorden. "Nee... Nee... Nee..." gaat hij verder. "Luke ga anders een nummer zingen!" fluisterde mijn moeder. Welk nummer? Welk nummer moet ik in hemelsnaam zingen?

"I wanted you for life
You and me in the wind
I never thought there'd come a time
That our story would end
It's hard to understand
But I guess I'll have to try
It's not easy
To say goodbye"

Zachtjes zong ik verder. Harry stopte met praten. Zijn hoofd ging omhoog. Zijn ogen waren rood doorlopen van het vele huilen. Zijn wangen waren nat van al zijn tranen die hij liet voor zijn broer. Zijn haar hing futloos langs zijn gezicht. Hij klampte zich aan me vast. Ik sloeg mijn armen om hem heen.

De dagen na de dood van Jack heb ik alleen maar samen met hem in bed gelegen vertelde mijn moeder. Sinds de dood van Jack heeft hij de paniek aanvallen. Het was een hele tijd rustig tot nu. Louis heeft maar een dag zich ziek gemeld. Ze liggen nog in bed. Ik pakte mijn fiets en fietste naar school. Toen ik het school plein op liep zag ik Darcy al bij Jace staan. Vlug zette ik mijn fiets in de stalling. Wanneer ik terug liep naar Jace en Darcy. Kwam Darcy al op mij afgerend. Ze sloeg haar armen om me heen. Mijn armen sloeg ik automatisch om haar heen. "Hee darc" fluisterde ik. "Hoi Lukey" fluisterde ze terug. Ik maakte mijn greep wat losser. Al gauw begreep ze mijn hint. Ze liet mij gelijk los. Ik gaf haar een dankbare glimlach. Jace kwam op me afgelopen. Ik ga hem ook een knuffel. "Het maakt niks meer uit. Zolang je maar gelukkig bent met der en zij ook is het goed!" fluisterde ik. "Dankje mate!" zei hij. "Lukey! Lukey! Ik heb een vriendje!" zeg Darcy blij. Mijn hart brak. Ook al had ik het aan zien komen. Ik had kunnen weten dat dit een keer zou gebeuren. Ik gaf haar een fake glimlach. "Wie dan princess?" vroeg ik. "JACEEE!!"zei ze blij. Trots gaf Jace haar een knuffel. "Gefeliciteerd princess!" zei ik zo gemeend mogelijk. Tuurlijk was ik blij voor haar, maar toch ergens heb je de hoop nog. Hopelijk word ze gelukkig met hem. We zullen zien...