I never knew

Chapter 10 (Move on?)

MM'S POV.

.

.

.

Err. Why? Why? :( Oo, hindi parin ako makapaniwala na iniwan ako ni Aron ng ganun ganun lang. Psh! Hindi ba ako, okay sakanya? Ang sakit parin! Pero wala na akong luhang maiiyak.

Sa pag aalala sakin ni Ate Anne, napagastos pa siya ng bongga sa order ko yesterday!

*Someone's calling..

Wtf? Eto nanaman yung matanda. -,- Argh. What do he want from me? Psh. Wala namang masama kung sasagutin ko 'to diba?

"He-" naputol ang sasabihin ko ng nag salita siya.

"You've been cancelling my call lately, young lady!" What? Ba't ganito siya mag salita? He's acting like my father! -,-

"Hhh-ha? May I know your name, Mr? Sorry to say this but I don't really talk to strangers." With a 'mabait-baby' voice. Para hindi naman siya maiirita sakin.

"Marci, this is YOUR DAD, Jerome."

"Da...da...dad?!"

"YES."

"Hmm. Bakit napatawag ka po?"

"Gusto ko lang kamustahin ang unica hija ko. Is that bad? Don't you miss me baby?" Ang cold ng boses ni Dad. Mygod, nakalimutan ko ng may tatay ako dahil sa less padama niya samin. :(

"I miss you more dad." What can I say more? Miss ko narin naman ang dad ko.

"He...hehe. I...I'm sorry for everything hija." Is he crying? No.. No dad.

"Wait, dad are you crying? Sorry? For what?"

"Namiss lang kita nak. I'm sorry for being not with you guys. I'm sorry I can't leave my job here. Sorry kung busy ako na halos hindi ko na kayo ma-contact. Sorry kung hindi ko masunod mom mo na umuwi ako. I won't justify myself. I just want to say sorry. I...I'm ve-very so...rry anak. And I...I missed you my baby girl. I'm such a worthless fa-father. *Sniff" MYGOD. My dad is crying. Hindi ko na magawang pigilan ang iyak ko. Totoong napaka hirap para sa isang ama na malayo sa anak niya.

"Dad, You're not with us because you have to stay there with your job to give us something to eat. You can't leave that job because that's the only choice you have we all know that it's really hard to find a job here at Philippines. You don't have time to contact us because your job isn't easy at all. You can't do what mom wants because you don't want to see us having a hard time. I miss you so much dad! You're not worthless, you're the best. I love so much! Stop making me cry dad. Huhu! Soon, we'll see each other. Wag ka ng umiyak aking ama, walang makakapantay sa aking ligaya ng makausap kita. Palakasin mo lang ang loob mo, andito lang ako."

"Mygod, mygod. *sniff. Life is so unfair. Haha! Thank you anak. You don't know how you made me feel better. Sige na nak, I have to go mag mag wo-work na ako. Thank you sa pag unawa. Mahal na mahal kita. Ano bang gusto mo? May ipabibili kaba? Wala ka ng sina-sugguest ah."

"Dad, ang pag uwi mo lang ang gusto ko. Mang yayari yun soon! Ayoko ng ibang bagay. Lahat na ng gusto ko naibigay mo na. I love you dad!"

"I'm so lucky to have you baby. Mahal na mahal kita anak! Sobra."

"And I love you more so much dad!"

"Osige na anak. Bye na. Mag ingat ka jan. If you have problems, text mo lang itong number na ito. Para lagi tayong may communication. Ayokong lumaki kang parang hindi mo ako kilala. Osige na nak. I love you!"

"Ingat po kayo jan dad. I love you more so much!"

I hang up. Namiss ko na si dad. Gusto ko na siyang makita. Siya ang nakaka-kwentuhan ko. Lalo na nung may crush ako nung bata ako! Haha.

Naalala ko nanaman si Aron. Hindi alam ni Dad yung about sa kanya. :( Ayoko ipaalam. Mamaya ma stress pa lalo si dad lalo ng alam niyang ganito ako. Nahihirapan..

Shempre! Ama ko siya at Unica Hija niya ako. Ayaw niyang makitang nasasaktan ako.

Kamusta na kaya si Aron? Is he okay? May nag aalaga na ba sa kanya? Meron na ba siyang... iba? :(

"Knoc, knock!" Sabay katok sa pinto ko na bukas naman. -,- Who's that?

Oh... It's JM. Inirapan ko lang siya. I don't have any idea kung bakit niya binugbog si Aron.

"Hey, marci! Your handsome bestfriend is standing here at your room. Wala ka man lang bang sasabihin?" With a cool smile.

"Like what? Joseph."

"Aba! May galit sakin ang bestfriend ko. Joseph nalang kasi tawag sakin nitong bruhang 'to." Alam niya kasing pag tinawag ko na siyang Joseph, badtrip ako sa kanya.

"Psh. I don't have time for your silly jokes. You may leave my room now."

"No. Anong problema?" Lumapit siya at umupo sa tabi ko sa may bed ko.

"JM, bakit niyo binugbog si Aron?"

"Ha...ha?" Halatang nagulat siya sa sinabi ko. Ha! Humanda ka lang.

"Sagutin mo ako Joseph Marco Fetizanan!" Napasigaw na ako. And I'm about to cry I guess.

"Eh kasi.. niloko ka niya."

"Ano?! Do you have any Proof? Mygod JM! Sinabi ko ba na niloko niya ako? Wala naman diba?!"

"Marci, please. I don't want to talk about this. Change topic. Pero kung ayaw mo okay, I'm sorry."

"Sorry? Dahil sa pag bugbog niyo sa kanya, ayun! Iniwan niya ako ng tuluyan. Ang sakit, ang sakit. Naguguluhan lang yun taz binugbog niyo na? Inisip mo ba mararamdaman ko bago mo ginawa yun?"

"Yes. That's the only thing I can do.... to protect you."

"Protect? Ha! Protect? You didn't protect me. Dinagdagan mo lang sakit na nararandaman ko! I hope you're happy! GET OUT."

"Whatever. Kaya kong umalis dito ng hindi mo sinasabi. Okay? Sige, mainit ang ulo mo sakin diba? This will be the last time na mag kikita tayo at kakausapin kita."

Lumabas na siya. What the hell did I say?! Ang panget! Mali.... sobrang mali! Putcha. Hahabulin ko ba? Ayoko. Mag papakipot lang yun. :( Grabe naman. Life is so unfair. Kung sino pa mga inaasahan kong anjan, lahat nawawala. Ang tanga ko! Nag taka pa ako? Eh, inaway ko nga. Badtrip!

Nakakairita naman. Things gon' worst! :( Nilulunod na ako ng kalungkutan. :(

--

A/N:

Sup readers? :) I'm sorry kung ngayon lang 'tong chapter. Haha! Gusto mo bang mamention? Just follow me and leave some comment! :) Super duper sure na mame-mention ka dear. God bless!