Kung Sino Ang Aking Mahal | COMPLETED √

Epilogue. (Ang Pagtatapos)

SOPHIA'S POV.

All I can say is... may mahahalagang tao man na nawala na ngayon sa buhay ko, sabi nga nila Mama and Papa... 'life must go on'. From now, it's been two years after the death of my first baby inside my womb. Yes, sobrang sakit nang mamatay ang baby namin ni Paulo sa loob ng tiyan ko. Namatay ito nang mangyari ang isang tragedy, two years ago. In short, nakunan ako nung mangyari ang sinadyang aksidente.

Me: "Kuya Exel, paki diretso naman sa Manila Memorial Park. Dadalawin ko lang yung puntod niya." Utos ko sa driver ko. I'm from my office and I don't know where did my parents go. Sabi kasi nila kanina dapat daw by 2:30PM makauwi muna ako then they'll call me para makipag meet sa kanila. E, may time pa naman ako kaya dadaan muna ako sa puntod ng isa rin sa mga naging mahalaga sa buhay ko.

Kuya Exel: "Opo, Senyorita."

Mabilis naman kaming nakarating sa Memorial Park. Bumaba na ko sa car and sinuot muna ang shades ko. Naglalakad na ko sa isang napaka peaceful na lugar kasabay ng masarap na ihip ng hangin. Hanggang sa makarating na ko sa graveyard niya. Sa graveyard ni Craig. Napaupo na lang ako sa grass para medyo okay naman. And I started to pray for him.

Kahit pa si Craig ang may kinalaman sa pagkamatay ng first baby namin ni Paulo, at siya man ang sumagasa dapat sa'kin noon, nawala na rin naman na yung galit namin ni Paulo sa kanya. Rest in peace na yung tao, ano ba namang ikagagalit namin kung nananahimik na siya? He died nang sumalpok ng napakalakas yung sasakyan niya sa puno noong mangyari two years ago ang tragedy sa amin.

Si Paulo ang nagligtas sa'kin noon na dapat ako ang babanggain ni Craig. Siya ang tumulak sa'kin noon, that's why siya ang nasagasaan ni Craig... at tumalsik lang ako nun sa sahig. But, it is the reason why our first child died. Ayaw na lang namin alalahanin pa ang pinaka masakit na nangyari nun noon and we've decided na mag start to a new chapter in life.

Pagkatapos kong ipagdasal si Craig. I simply smiled a bit para naman masabi kong kung nasaan man siya ngayon, I'm still his friend at nagpapasalamat pa rin ako ng marami sa kanya sa lahat ng naitulong niya sa'kin noon.

*iPhone ringtone ringing*

Calling: Mama Shane

Me: "Yes, Ma?"

Mama Shane: "Hello, where are you?" She said from the other line.

Me: "Nandito po sa Memorial Park. Dumaan lang saglit kay Craig. Where are you ni Papa?"

Mama Shane: "Uhm... we're here at the Fortress Hotel, anak. You should come here right now."

Me: "Oh, why you're there? Magchecheck-in ba kayo ni Papa?"

Mama Shane: "No, no. Just come here, okay? We'll explain to you later. Faster, anak." Ang weird lang ni Mama uh? Ang weird talaga.

Me: "Okay, Ma. Just relax. I'll go. Bye." Then I ended the call.

Umiling na lang ako and naglakad na papalayo para sumakay na ng car. Sinabi ko na rin kay Kuya Exel na pumuntang Fortress Hotel kung nasaan sila Mama and Papa. May naffeel akong something e. Basta, I feel it.

Habang nasa byahe pa ko papuntang hotel, I tried to call my Paulo. Baka kasi busy pa rin siya e. Maghapon na kaya siyang hindi nagtetext kahit blank message lang. I hate this feeling na kapag nagwowork ako, tapos kasama pa yung pag-aalala ko sa kanya. Stressful! Woooh!

Naka tatlong miss calls na ko kay Paulo, pero hindi lang niya sinasagot. Ugh! What's happening on him?! I'm worried. Hello?! Hindi maiiwasan ng fiancé ang mag-alala. I hate you babe! I hate you!