Zindy's POV
"Ahmm... do you want to us to discuss now what happened?" tanong niya.
Bigla akong kinabahan.
Nakatingin lang siya sakin.
"Yeah."
Tumingin siya sakin. Di ko alam kung anong susunod kong gagawin kaya nagtanong nalang ako. "Who are you? Who am I?"
"I'm Mateo. Mateo Li." matipid niyang sagot. Matagal tagal din siyang natahimik bago sinagot yung sunod kong tanong. "...and honestly? I really do not know you. Does asking me who you are mean... that... you really don't remember anything?"
Oh my God!
Then who am I?
Sumakit nanaman yung ulo ko.
Pinilit kong may maalala pero wala talaga.
"Miss?" so that's the reason why he keeps on calling me "miss". "Are you okay?" tanong niya. Naguguluhan na talaga ako. Sino ba ako?!
Sino ako?
"I can't remember anything..." I said, and now I'm about to cry already.
"Please don't cry." he told me. Napatingin ako sa kanya. Ngumiti ako. Sana nga ngiti yun.
"Then... Why am I here? How long... am I sleeping? Do you at least know what happened to me?" tanong ko ulit.
"I don't know what happened to you. Naglalakad lang ako that night then I found you lying on the ground near the forest wearing that." sabay turo niya dun sa yellow na gown na nakita kong nakasabit kanina pero di ko man lang pinansin. "The truth is papabayaan na sana kita do'n because I thought you were someone my father brought here." pagpapatuloy niya.
"Why would I?" tanong ko.
"Let's not talk about it. It's another story to discuss." tumango lang ako tapos tinuloy niya na yung nauna niyang kinukwento. "...but then, I don't know but I found myself bringing you here." napangiti ako. Matagal walang nagsalita.
Siya na yung bumasag sa katahimikan. "You've been sleeping here for almost two weeks".
"Oh my God! Who the hell am I?" I cried.
Di ko na talaga mapigilan.
Nakatingin lang siya, tapos nagsalita. "I don't know either. I'm sorry... I'm sorry if I wasn't able to bring you to the hospital. I don't even know this place too." Napatingin ako. Napatigil din ako sa pag-iyak. Tama ba ung narinig ko? Then why is he here?!
"Then why are you here?" tanong ko.
"Basta nagising nalang ako na nandito na 'ko" matipid niyang sagot.
"Huh?! Bakit? Pano? Eh... Kelan ka pa dito?" siguro nasa genes ko ang pagka-makulit.
Tumingin lang siya sakin. "I don't think I have to answer those" biglang nagbago yung mood niya. Tapos tumalikod na siya. Nagulat ako. Masungit din pala siya. Akala ko mabait siya.
Well...
The question here is kung sino ako.
Sino nga ba ako?
Nasa'n ang pamilya ko? Sinong mga nakakakilala sakin.
Sinong makakapagpaliwanag sakin ng lahat ng ito.
"I'm sorry pero hindi pa kasi kita matutulungang mahanap yung mga nakakakilala sayo..." nakatingin pala siya sakin. Bigla siyang yumuko.
Tumingin ako sa kanya. I know it would sound demanding pero bakit hindi niya ko matutulungan? Anong klaseng lugar ba kasi ito. "Why?" matipid ko nalang na sagot.
"Because we're both stuck in this f****** place." Parang may naramdaman akong galit sa pananalita niya.
"we?" sana po wag niya ko sungitan...
"Yeah." Tinuloy niya na ulit yung ginagawa niya.
"So what we got to do?" tanong ko.
"I don't know." Ano? Hindi niya alam?! Ang gulo naman kausap ng taong to.
"You don't know?" tiningnan niya lang ako tapos tumango. "We're trapped in this place, maybe in different ways but still, you- I mean we, have to find ways to get out of here!" tumaas ata ang boses ko.
"You don't know what you're talking about." Mahinahon niyang tugon sakin.
"Then explain to me what I'm talking about here Mister!" I'm getting mad.
"We're stuck here and that's it!" lumabas siya at pagkatapos ay binagsak yung pinto. What's his problem?
--
BINABASA MO ANG
Zinderella and the Best (Book 1 and 2)
Teen FictionWhat if magising ka nalang isang araw hindi mo na kilala ang sarili mo? handa ka bang magtiwala sa unang taong makikita mo pagmulat mo ng mga mata mo? just like how Aurora trusted the prince who kissed him and will you leave your seven dwarfs like w...
