Zinderella and the Best (Book 1 and 2)

Chapter 1.24 - One Millimeter Away

Zindy's POV

"Mateo!" pagtawag ko sa pangalan niya tulad ng utos niya. Di na rin talaga ako makakilos. Medyo nanlalabo rin ang paningin ko dahil sa pagdilim. Di ko na masyadong makita yung paligid.

"Mateo..."                  

Siya na yata yun. Di ko masyadong maaninag, di pa rin ako kumikilos, di ko alam kung bakit, natatakot talaga 'ko.

"Mat-

 Bigla niya kong niyakap.

.

"Damn! I'm so worried!" he said.

"I'm so sorry..." I apologized.

"Please wag mo ng uulitin yun, you don't know how much worried I am." Yakap yakap niya pa rin ako.

"I'm really sorry."

"Please stop crying." Hinagod niya yung likod ko.

Hindi ko alam kung ilang ulit akong humingi ng tawad sa kanya, hindi ko na rin alam kung gano katagal na kami sa ganong posisyon.

Ang alam ko lang, gusto kong tumigil yung oras.

Gusto kong yakap niya lang muna ako.

Hindi ko alam.

I really don't know.

Dahan-dahan niyang nilayo yung katawan niya sakin,

Hindi ko masyadong makita yung kinikilos niya, pero pakiramdam ko tinititigan niya ko.

"Belle..."

Parang bulong yung pagbanggit niya sa 'pangalan' ko.

Pero parang may naramdaman akong kuryente ng sabihin niya ang 'pangalan' ko.

"Belle..." bulong niya ulit.

Hindi ako sumasagot. Hindi ko rin alam kung pa'no ako sasagot.

Parang nawala yung takot ko sa dilim, yung takot ko na wala ako masyadong makita...

...dahil ramdam na ramdam kong nasa tabi ko lang siya.

Simula ng imulat ko yung mga mata ko, siya lang ang unang taong nakita ko.

I trusted him undoubtedly.

Hindi ko alam kung bakit naging madali para sa kin yun. I don't know.

Simula rin ng magising ako,  he didn't fail to take care of me.

He didn't even fail when he tried to surprise me.

Dahil do'n, I've realize na hindi ko naman kailangang pahirapan yung sarili ko sa pag-iisip kung sino ba ko because I'm sure, eventually, malalaman at babalik din yung mga bagay na nakalimutan ko.

Maybe...

...it's destiny which brought me here.

I didn't even thought I would let go of that chance.

*flashback (Chapter16)*

Nakatulog pala ako.

Nagising ako sa ingay.

Parang may dumating na mga sasakyan.

Sino kaya ang mga iyon?

Ayoko pang imulat yung mga mata ko.

Parang kinakabahan ako.

Hindi kaya't-

Possible kayang ipinadala sila para ipahanap ako?

Kailangan ko ng pumunta dun, baka sila na ang makakapagpaliwanag sa akin kung sino ba ako.

Pagmulat ko ng mga mata ko, nakita kong nakatingin sa malayo si Mateo. Marahil ay tinitingnan niya ang mga dumating.

May pumatak na luha sa mga mata niya. Pumikit ulit ako. Naramdaman kong nakatingin siya sakin.

Bakit parang hindi pa ako handang kilalanin ang sarili ko. kung ipinadala man ang mga taong iyon para hanapin ako, bakit parang hindi pa ako handang mapalayo sa islang ito,

Parang hindi pa ako handang mapalayo kay Mateo.

Hindi ko na muling iminulat yung mga mata ko. Baka oras na imulat ko ito, malaman kong handa akong ibigay ni Mateo sa mga taong iyon. Hindi ko sila kilala. Si Mateo lang ang kilala ko. Siya lang ang natatanging pinagkakatiwalaan ko.

"I'm sorry..." narinig kong bigkas niya.

*end of flashback*

"Bel-

"Mat-

Sabay kaming nagsalita.

Tumahimik nalang ako, wala rin naman akong sasabihin.

Mateo's POV

"Mat-

"Bel-

Sabay kaming nagsalita, pero mas pinili niya nalang na huwag magsalita.

"Let's go, dumidilim na. I know you can't see in the dark."

*flashback*

Lumabas siya nung isang araw bago magdilim.

Medyo lumalalim na yung gabi pero hindi pa rin siya bumabalik ng bahay.

Lumabas ako para hanapin siya, nakaupo lang siya sa may dalampasigan.

Naramdaman ko pang nagulat siya nung bigla akong dumating.

"Matty?" tanong niya.

Nagulat ako ng tanungin niya ko ng ganun gayong nakatingin naman siya sa direksyon ko.

"Yes." Matipid kong sagot.

"Sabi ko na nga ba't susunduin mo ko eh!" saogt niya tapos tumayo na.

Nakakapit lang siya sakin hanggang makabalik ng bahay,parang nagpapaalalay.

It was obvious that she can't see clearly in the dark.

*end of flashback*

"How did you know?" tanong niya.

Hinarap ko siya sa akin at hinawakan yung magkabilang pisngi niya.

"Next time, huwag ka nang magtatago ng sikreto sakin kasi malalaman at malalaman ko rin yon, diba I've told you already that you're my responsibility?"

Ngumiti siya.

"Sssh..." She's about to say "thank you" but I stopped her.

Ngumiti ulit siya.

Her smile really makes me go crazy.

Hawak ko pa rin yung magkabilang pisngi niya.

Unti unti kong nilapit yung mukha ko sa kanya.

Nagulat ako ng hawakan niya rin yung mga kamay kong nakahawak sa mga pisngi niya.

"Mateo..." she blurt out.

"Oh Belle..."

"RUN!" sigaw ko. Biglang bumuhos yung malakas na ulan.

Sinubukan kong i-cover yung ulo niya sa mga braso ko patakbo habang naghahanap ng pwedeng masilungan.

Sayang.

Konting konti nalang sana.

>__<

--