(Uitverkoren 2) - De chaos

1.2

Koel glas raakt mijn hand. "Een wijntje voor het mooiste meisje van het land." Arthurs lippen komen op mijn wang terecht alvorens hij een slok van zijn eigen wijn neemt. Hij slaat een arm om mijn middel. "Goed spul."

Voorzichtig nip ik van het donkerrode goedje. Het is niet de eerste keer dat ik wijn drink. Mijn vader werkt in de wijngaard en elk jaar na de oogst wordt daar een feest georganiseerd voor de medewerkers. Vinny en ik mogen ook altijd mee. Anderhalf jaar geleden heb ik op zo'n feestje voor het eerst een paar slokjes wijn gedronken. Het is best lekker, maar er is ook niets mis met water, wat we normaal gesproken meestal drinken.

"Weet je wel dat alcohol hersencellen laat afsterven?," merkt Arthur plagerig op. Er staat een twinkeling in zijn ijsblauwe ogen.

Ik zet mijn glas weer op tafel. "Gelukkig maar dat ik er nog een aantal op voorraad heb dan."

Een grijns van oor tot oor verspreidt zich over zijn gezicht. "Aha, onze Deia krijgt haar gevoel voor humor terug. Ik was al bang dat je het in de arena had laten liggen."

Verbaasd trek ik een wenkbrauw op. "Was ik daar zo grappig dan?"

Arthur krijgt de kans niet om antwoord te geven, want zijn vader verdringt zich naast hem aan onze tafel. "Kijk eens aan, als we daar de twee geliefden niet hebben."

Een huivering trekt door mijn lichaam. Wat wil hij van ons? Het is geen geheim dat Nestor onze relatie niet ziet zitten. Sterker nog, hij denkt dat ik helemaal niet verliefd ben op Arthur. Als je het hem vraagt heb ik zijn jongste zoon verleid als onderdeel van mijn plan om de macht over het land in te nemen. Wat belachelijk is natuurlijk, maar probeer dat hem maar eens aan zijn verstand te brengen.

Gelukkig richt Nestor het woord tot Arthur en niet tot mij. "Heb je Arachne al gezien? Ze ziet er echt beeldschoon uit vanavond, zoals gewoonlijk."

De reactie van Arthur bestaat eruit dat hij me nog wat dichter tegen zich aan trekt. "Ze ziet er ongetwijfeld mooi uit, dat geloof ik meteen, maar ik heb deze schoonheid al aan mijn zijde. De mooiste van het land."

Zoals ik al verwacht had, is dit antwoord niet tot tevredenheid van Nestor. Naar zijn mening is Arachne DeLisle, de jongste dochter van zijn beste vriend, de ideale toekomstige vrouw voor zijn jongste zoon. Helaas heeft zoonlief geen enkele interesse in haar omdat hij al sinds zijn zevende verliefd op mij schijnt te zijn. Dat heeft hij me verteld twee dagen nadat we de arena uit kwamen. Nestor vindt mij echter maar een boerentrien. Een boerentrien met een nogal hoge dunk van zichzelf, om precies te zijn.

Nestor kijkt me aan met die priemende blik van hem. "Hoe kun je op zulke jonge leeftijd nou al weten wat ware liefde is? Ik weet dat ik een belofte heb gedaan, maar Arthur, ik hoop dat je verstandig genoeg bent om op je keuze terug te komen."

In Arthurs ogen is te zien dat hij er moeite mee heeft om rustig te blijven. Hij is niet iemand die snel met mensen op de vuist gaat en al helemaal niet met zijn eigen vader, maar dat wil nog niet zeggen dat hij zomaar alles pikt. "Ik wéét dat Deianeira en ik van elkaar houden. Zullen we het hier over tien of twintig jaar nog eens over hebben? Eens kijken wie dan de liefde van mijn leven is. Nog steeds."

"Prima," schampert Nestor. "Eens kijken hoe vaak je hart al gebroken is tegen die tijd."

Nu ben ik er klaar mee. "Ik sta er gewoon bij, hoor."

Dit zorgt ervoor dat Nestor me een blik toewerpt alsof ik een insect op zijn schoen ben. "Jij beweert nog steeds dat je verliefd bent op Arthur?"

"Ja. Dat ben ik ook." Het kost me moeite om de woorden uit te spreken. Heel diep vanbinnen wil ik stiekem nog steeds helemaal niets voelen voor Arthur, maar ik kan niet ontkennen dat er wel degelijk iets met me gebeurt als ik aan hem denk.