(Uitverkoren 2) - De chaos

3.

De wandeling naar het paleis verloopt in volledige stilte. Dat vind ik prima, want ik zou niet weten waar ik met Nestor over zou moeten praten. Gemeenschappelijke interesses hebben we niet bepaald. Ik hou niet van het uitmoorden van onschuldige zestienjarigen en het lijkt me erg onwaarschijnlijk dat hij het leuk vindt om creatief te zijn met taal.

Mijn gedachten gaan naar Arthur. Zou hij weten dat ik onderweg ben? Dat ik gedwongen word om in het paleis te komen wonen? Betekent dit dat we vanaf nu officieel samenwonen? Ik hoop het niet, want dan moeten we vast ook in hetzelfde bed slapen en daar ben ik echt nog niet aan toe.

Hoe dichter bij het paleis we komen, hoe meer die gedachte me benauwt. Ik krijg nog steeds weinig lucht en mijn ledematen lijken wel van lood te zijn. In dit land heb ik me nooit echt vrij gevoeld, maar op dit moment voel ik me extreem gevangen.

Dit gevoel bereikt zijn hoogtepunt als Nestor de hoge houten toegangsdeur naar het woongedeelte van het paleis opent. Twee maanden geleden ben ik hier voor het eerst geweest, toen ik op ziekenbezoek ging bij Arthur. Hoewel ik hem daarna nog een paar keer heb opgezocht, voelt het iedere keer weer alsof ik een inbreker ben. Zelfs nu de consul in hoogsteigen persoon de deur voor me open houdt, heb ik het gevoel dat ik elk moment betrapt kan worden.

"Nimue!," brult de stem van Nestor zo hard door de enorme hal dat ik er een meter van achteruit deins.

Het duurt slechts een fractie van een seconde voordat Nimue over de glanzend gepoetste houten vloer aan komt gestoven. "Wat kan ik voor u doen, meneer?"

"Laat een kleermaker hierheen komen. Deianeira heeft een compleet nieuwe garderobe nodig. En zeg tegen je zus dat ze een flinke pot thee zet. De oren vriezen je van je kop af buiten."

Nimue knikt onderdanig. "Natuurlijk, dat wordt geregeld. Waarom nemen jullie niet vast plaats in de woonkamer? Dan komt de thee er zo aan."

Nestor werpt een vertwijfelde blik op mij, alsof ik een object ben in plaats van een levend persoon. "Ach, waarom ook niet? Je kamer zie je straks wel."

Mijn kamer. Dus niet die van Arthur. Of bedoelt hij die van ons samen?

Achter Nestor aan sjok ik naar de woonkamer, die al net zo gigantisch is als de hal. Twee met leer beklede banken staan haaks op elkaar in het midden van de ruimte en op de vloer ligt een reusachtig dierenvel. Wat zou dat geweest zijn? Een beer?

"Ga zitten." Nestor gebaart naar de banken alsof ik anders zou denken dat ik op de vloer plaats moet nemen. Zonder af te wachten tot ik zit, ploft hij zelf neer.

Ik laat me voorzichtig op de andere bank zakken. Waar zou Arthur nu zijn? Als hij had geweten dat ik onderweg was, had hij me vast op staan wachten. Dat betekent dus dat hij het niet weet of dat hij zich niet in de gelegenheid bevindt om naar me toe te komen. Misschien slaapt hij wel. Ik heb ooit gelezen dat slaap genezend werkt, dus het zou kunnen dat Oliveirus hem heeft opgedragen zoveel mogelijk te slapen zodat zijn been goed kan herstellen.

Nestor buigt zich voorover en kijkt me priemend aan met die gemene kleine kraaloogjes van hem. "Het was zo te zien nogal een verrassing voor je gisteravond, dat aanzoek."

"Dat klopt. Ik wist natuurlijk wel dat het er ooit van zou komen dat we met elkaar zouden trouwen, maar zo snel al? Nee, dat had ik niet aan zien komen."

"Als je het te snel vond gaan, had je ook nee kunnen zeggen."

Dat mocht hij willen. "Geen denken aan. Dan zou het lijken alsof ik niet echt van Arthur hou en dat doe ik wel. Ik zou met niemand anders oud willen worden dan met hem. Onze bruiloft wordt vast de mooiste dag van ons leven."

"Ik hoop maar dat je echt weet wat het is om van iemand te houden en dat je niet je ouders als voorbeeld gebruikt."

Dat doet pijn. Hij is verdomde goed op de hoogte van hun verhaal, dat weet ik. Sterker nog, hij heeft hen zelf de arena in gestuurd destijds. "Mijn ouders houden misschien niet echt van elkaar, maar ze houden wel van mij. En van Lavinia." Ik noem mijn zusje nooit zo, maar om de één of andere reden voel ik me daar in het bijzijn van de consul toe verplicht.