(Uitverkoren 2) - De chaos

7.

Aan het eind van de dag wandel ik in mijn eentje terug naar het paleis. Arthur is al weg van school, als onderdeel van ons plan. Hij is er na de middagpauze vandoor gegaan met de smoes dat een hele schooldag waarschijnlijk nog iets te veel voor hem is. Aangezien zijn moeder de hoofdlerares is, kan hij daar makkelijk mee wegkomen. Zo is hij dus ongemerkt naar de kleermakerswinkel kunnen glippen.

Ik hoop dat het hem gelukt is, dat Nevis meedoet in ons plan om Aeneas te saboteren. Al weet ik eigenlijk niet of dat wel zo goed is. Als Nevis meedoet, betekent dat officieel het begin van onze revolutie, en daar sta ik nog steeds niet om te springen.

Als ik bij het paleis aankom, zie ik dat Nynève in de binnentuin onkruid aan het wieden is. Zonder zelf precies te weten waarom loop ik op haar af. "Hallo."

Verrast kijkt ze op. "Hallo Deia. Waar heb je de rest gelaten?"

"Geen idee. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig. Kan ik je ergens mee helpen?"

"Nee hoor, ik ben bijna klaar. Ga jij maar lekker naar binnen. Je mag wel in de keuken komen zitten als je zin hebt."

"Oké, dan wacht ik bin-"

"Deia!" Met snelle passen komt Marlon op me af. Vlak naast me komt hij tot stilstand. "Hoor eens, dat ik jou van Nestor moet beschermen is geen grapje. Wil je soms dood?"

Ik rol met mijn ogen. "Alsof er serieus iemand is die een aanslag op me wil plegen. Nestor is nog achterlijker dan ik dacht als hij denkt dat ik dat geloof." Het kan me niet schelen of Marlon dit door gaat vertellen. Nestor weet toch wel dat ik hem niet vertrouw en andersom.

"Dat zeg je nu, ja. Wacht maar tot iemand het daadwerkelijk op je gemunt heeft. Dan weet je niet hoe snel je naar me toe moet komen. Als je dan tenminste nog leeft."

Ik weet niet zeker of hij hier zelf in gelooft of dat het een krampachtige poging is om de schijn op te houden. "Heb je de afgelopen zesendertig uur al zoveel voor me moeten doen dan?"

"Nee, omdat het feit dat jij beveiligd wordt mensen afschrikt. Maar dat werkt niet als jij er stiekem tussenuit knijpt."

"Oké, oké." Ik hef mijn handen op ten teken dat ik het opgeef. Het is zinloos om met Marlon in discussie te gaan. Hij weet het toch altijd zo te draaien dat het lijkt alsof ik de boosdoener ben. "Je hebt je punt gemaakt. Ik ga nu naar binnen. Kom mee."

"Tot uw dienst, uwe koninklijke hoogheid prinses Deia."

Ik haal mijn neus op. "Noem me niet zo."

"Prinses Deia."

Niet op reageren, hou ik mezelf voor terwijl ik de keukendeur open duw. Ik begin inmiddels al aardig de weg te vinden in het paleis. Vandaag heb ik nog niemand de weg hoeven vragen. Misschien kan mijn goede richtingsgevoel nog wel van pas komen als er daadwerkelijk een revolutie komt. Als.

In dat geval kan het handig zijn als ik het paleis op eigen houtje wat verder ga verkennen. Nog niet zo lang geleden kende ik alleen de bibliotheek, waar ik inmiddels al maanden niet meer geweest ben. Niet meer sinds Nestor me daar 's avonds heeft betrapt. Het is veranderd van mijn favoriete plekje op de wereld in vijandig terrein. Het wordt tijd dat ik het herover.

In de keuken draai ik me om naar Marlon en zet mijn liefste gezicht op. "Zou je heel even hier kunnen wachten? Ik wil alleen maar even kijken hoe het met Arthur is. Daarna kom ik meteen terug."

"Als je alleen maar gaat kijken hoe het met hem is, kan ik toch wel mee?"

"Alsjeblieft?," kreun ik geërgerd. "Als jouw geliefde herstellende was van een ernstige verwonding en je ging op ziekenbezoek zou je ook niet willen dat er iemand in je nek stond te hijgen, toch?"