(Uitverkoren 2) - De chaos

9.

Op school ben ik er niet bij met mijn gedachten. Ik probeer steeds maar te bedenken wat Arthur en ik zouden kunnen doen om de zaken in dit land eens flink naar onze hand te zetten, maar het ontbreekt me totaal aan inspiratie. Het enige wat ik kan bedenken is dat we Aeneas kunnen manipuleren en via hem de macht overnemen.

Na school komt Vinny met me mee naar het paleis. Als ik haar de keuken in loods, kijkt Nynève verrast op.

"Hallo Vinny, wat leuk dat je je zus komt opzoeken. Hoe is het met je?"

"Goed hoor, en met u?"

"Zeg maar je, hoor lieverd," lacht de huishoudster vriendelijk. "Alles is goed met mij, dank je. Jullie hebben zeker wel zin in een kopje thee na zo'n schooldag, of niet?"

Ik knik bevestigend. "Dat lijkt me heerlijk, dank je."

"Weet je wat? Voor deze ene keer zal ik Nimue vragen of ze de thee naar je kamer brengt. Dan kun je je zusje meteen laten zien waar je slaapt. Vind je dat een goed idee, Vinny?"

Vinny knikt stilletjes. Volgens mij voelt ze zich niet helemaal op haar gemak hier in de keuken. Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Zodra we alleen zijn, wordt ze vast weer een beetje meer zichzelf.

"Kom." Ik pak haar hand en trek haar mee terug de gang op. Die lopen we door totdat we bij de brede trap bij de voordeur uitkomen. Via die trap gaan we naar boven, waar Nimue de vloer van de gang aan het dweilen is.

Ze kijkt op als ze merkt dat wij eraan komen. "Hallo meiden. Goede dag gehad op school?"

"Het was heel interessant," antwoord ik. "Ik ga Vinny mijn kamer laten zien."

"Veel plezier dan. Als jullie iets nodig hebben dan weet je me te vinden."

Dat weet ik inderdaad en soms is dat behoorlijk irritant. Ik ben gewend om voor mezelf te zorgen, maar hier in het paleis wordt werkelijk alles voor me gedaan. Mijn ontbijt wordt klaargemaakt, mijn kleren worden gewassen, de afwas wordt gedaan... Zelfs mijn bed wordt voor me opgemaakt, ook al laat ik het altijd netjes achter. Ze geven me het gevoel dat ik over geen enkel deel van mijn leven meer de regie heb. Zou Nestor dit ook beseffen?

Het was me bijna gelukt om de aanwezigheid van Marlon te vergeten, tot hij langs ons heen beent en de deur van mijn kamer voor ons open houdt. "Treed binnen, prinses Deia."

"Hoe vaak moet ik je nog zeggen op te houden met die belachelijke bijnaam?"

"Ik blijf erbij dat je het stiekem hartstikke leuk vindt."

"Niet waar." Toch kan ik een glimlach niet onderdrukken. Wat een mafkees is het ook.

Gelukkig word ik al snel afgeleid door Vinny die door de kamer stuitert van ongeloof. "Wauw Deia, is dit helemaal voor jou? Het is zo groot! Het is groter dan ons hele huis."

Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ze daar gelijk in heeft. Het zorgt ervoor dat ik word verzwolgen door schuldgevoel. Ik heb zoveel ruimte voor mezelf terwijl mijn familie in een klein en slecht onderhouden huis met een loshangende dakgoot en afgebladderde verf op de luiken woont. Ik heb dikke, zachte dekens die helemaal voor mij zijn en niet midden in de nacht worden weggetrokken door mijn zusje. Ik heb een douche waar altijd warm water uit komt. Ik heb fluweelzachte vloerbedekking in plaats van de ruwe, piepende planken uit onze eigen slaapkamer. En dan heb ik ook nog eens een prachtig uitzicht over de rest van het land. Vanuit mijn raam kan ik de school, het centrum en de wijngaard zien liggen. Dat laatste ligt helaas net te ver weg om mijn vader daar aan het werk te kunnen zien, maar alleen al het idee dat hij daar ergens rondloopt is fijn. Zo voelt het toch een beetje alsof hij in de buurt is.