(Uitverkoren 2) - De chaos

27

De volgende dag na school wacht ik op Vinny voor het verspreiden van de uitnodigingen.

"Ik heb een plan," zegt ze meteen als ze met rode wangen van opwinding naar me toe komt gelopen. "We splitsen ons niet op zoals jij bedacht had, maar gaan samen. De twee zielige zusjes die hun vader verloren zijn. Dan krijgen de mensen vast veel meer medelijden met ons."

"Dat is nog eens een goed plan."

Vinny lacht. "Jij bent niet de enige in de familie met een werkend stel hersens."

"Maar dan kan Arthur dus niet meedoen," redeneer ik. "Dus dan moeten we maar snel beginnen. We hebben nog heel wat te doen."

"Hoor ik daar mijn naam?" Arthur geeft me een kus zodra hij dichtbij genoeg is om dat te doen. Bezitterig slaat hij een arm om mijn middel.

Mijn huid begint onmiddellijk te tintelen onder zijn aanraking, ook al zitten er nog een jas en een trui tussen. Ik zou willen dat we de hele middag zo konden blijven staan, maar er is werk aan de winkel. "Ja. We hebben besloten dat jij niet meegaat. Vinny en ik gaan samen de zielige zusjes uithangen. Zo krijgen mensen medelijden met ons."

"Heel goed, en wat ga ik ondertussen doen?"

"Jij gaat bij Nevis vissen of ze iets in Marlon ziet," antwoord ik met een schuin oog op de beveiliger die een eindje verderop tegen de muur geleund staat.

"Hé," roept hij zogenaamd verontwaardigd uit. "Dat ga je dus niet doen, het is maar dat je het weet."

Arthur schudt lachend zijn hoofd. "Ik denk dat ik wel naar Nevis ga, maar niet daarvoor. Tot straks bij het avondeten, liefste." Hij drukt zijn lippen nog een keer op de mijne bij wijze van afscheid.

"Tot straks." Tevreden kijk ik hem na terwijl hij over het schoolplein slentert.

"Laten we gaan," stelt Vinny voor.

Dat vind ik een goed idee. Ik haak mijn arm door de hare en zo lopen we het schoolplein af, een stapeltje uitnodigingen stevig in mijn hand geklemd. Laten we maar eens de zielige zusjes gaan uithangen.

-

We beginnen in onze eigen straat, waar we eerst een uitnodiging achterlaten voor onze moeder en vervolgens doorlopen naar de ouders van Bodine. Het is een bewuste keuze om hier te beginnen. Pap heeft jarenlang tussen deze mensen gewoond en hij was erg geliefd bij ze.

"Veel te jong," mompelt Adelia Lennox als ze de uitnodiging in ontvangst neemt, en ik weet dat ze het niet over mijn vader heeft. Dit gaat nog steeds over Bodine.

Ik probeer meelevend te knikken, ook al ben ik daar niet zo goed in. Het was altijd Bodine die precies wist wat ze tegen iemand moest zeggen. Volgens mij had de wereld er meer aan gehad als zij nog leefde in plaats van ik.

Krampachtig slaat Adelia haar armen om me heen. "Ze had het fantastisch gevonden om te weten dat jij het overleefd hebt."

"Ik denk dat het beter was geweest als zij het overleefd had."

Adelia schudt haar hoofd. "Natuurlijk had ik haar graag nog bij me gehad, maar ik ben blij dat jij er nog bent. Jij gaat met Arthur trouwen en je wordt journalist, heb ik van je moeder begrepen. Je zou heel wat kunnen bereiken. Zij had geen toekomst. En zij zou al helemaal geen dingen kunnen veranderen."

Ik wil zeggen dat ik dat ook niet kan, maar ik verkrijg het niet over mijn hart. Hoe kan ik dit arme, breekbare hoopje mens vertellen dat ik de dood van haar dochter nooit goed zal kunnen maken? Dat de Eliminatie misschien wel tot in de lengte van dagen zal blijven bestaan? Haar over de revolutie vertellen is uitgesloten. Niet alleen omdat ik Marlon bij me heb, maar ook omdat ik haar er niet mee wil belasten. Ons leger heeft niets aan leden die nog iedere dag zo verscheurd worden door verdriet dat ze niet kunnen vechten. Daarom maak ik me voorzichtig los uit haar greep. "We moeten verder. Graag tot zaterdag."