(Uitverkoren 2) - De chaos

11.

Aan de ontbijttafel doe ik mijn uiterste best om Marlon te negeren. Dat is echter niet makkelijk. Hij zit namelijk naast Nestor op de plaats tegenover me en probeert de hele tijd mijn blik te vangen.

De situatie wordt alleen maar onhoudbaarder als Nestor besluit dat dit wel een goed moment is om de boel een beetje op te stoken. "Zeg Arthur, misschien dat je het wel interessant vindt om te horen dat Arachne vanmiddag hier langskomt."

"Arachne?" Fronsend kijkt mijn verloofde – ex-verloofde inmiddels? – zijn vader aan. Dat ik het grandioos verpest heb, betekent blijkbaar nog niet dat hij ineens als een blok voor Arachne valt. "Wat komt zij hier doen?"

"Gewoon een beetje bijkletsen. Ik overwoog eigenlijk om haar ceremoniemeester te maken voor de bruiloft, maar aangezien die nu op wankele poten staat, zal ik slechts naar haar ideeën vragen."

Ik wil schreeuwen dat Arachne niets met mijn bruiloft te maken heeft. Dat ze zich er niet mee moet bemoeien en dat ze al helemaal niet uitgenodigd is. Maar ik kan het niet. Ik weet niet eens of de bruiloft nog wel doorgaat. Zoals Nestor al zegt, staat het op wankele poten. Daarom is alles wat ik doe een treurige blik op Arthur werpen.

Hij ontwijkt mijn blik vakkundig. Dat zal wel betekenen dat hij nog steeds boos op me is. Ik heb echt geen idee hoe ik dit ooit goed moet maken. Als het al goed te maken valt.

"Je zou natuurlijk ook nog altijd met haar kunnen trouwen," oppert Nestor. "Geen enkel probleem. De voorbereidingen zijn pas net gestart. Er kan makkelijk nog van bruid veranderd worden."

Vonken lijken uit Arthurs ogen te springen als hij opkijkt. "Hoort u wel wat u zegt? Een bruid inwisselen? We hebben het hier over mensen, niet over kapotte kleren. Ik ga niet met Arachne trouwen. Nooit van mijn leven!" Met een ruk schuift hij zijn stoel naar achteren en beent de eetzaal uit.

Nestor verplaatst zijn blik naar mij. Hij is niet bepaald geamuseerd. "Zo Deianeira, je hebt het goed voor elkaar. Moeten we de bruiloft maar helemaal afzeggen?"

"Ik... denk het wel."

Hij veegt zijn mondhoeken af met de punt van een servet en staat op. "Dan wordt het hoog tijd dat jij hier vertrekt. Vanmiddag na school pak je je spullen, voor zover je die tenminste hebt, en daarna wil ik je hier nooit meer zien." Dan verdwijnt ook hij de zaal uit.

Bedremmeld blijf ik achter. Mijn eetlust is verdwenen. Ik schuif mijn bord aan de kant en loop langzaam naar mijn kamer. Op mijn badkamer poets ik voor de laatste keer mijn tanden. Tijd om afscheid te nemen van de douche is er niet. Ik moet naar school. Ik wacht niet op de anderen, maar glip gewoon in mijn eentje het paleis uit.

Hoe heb ik het allemaal zo kunnen verknallen? Het enige wat ik hoefde te doen was me koest houden tot de bruiloft en zelfs dat was blijkbaar nog te moeilijk voor me. Ik ben echt de stomste trut van het land. Wat nou beste leerling van de school? Een baantje in de olijfgaard is precies waar ik goed voor ben. Als ik vanmiddag weer thuis ben, ga ik mijn moeder meteen vragen of-

"Deia, wacht!"

Verbaasd draai ik me om. Het is Arthur die op me af komt gestrompeld. Rennen kan hij nog niet met zijn been, maar hij doet zijn best. Geduldig wacht ik tot hij me in heeft gehaald. "Ik dacht dat je nog boos op me was."

"Dat ben ik ook. Zullen we vandaag niet naar school gaan en even ergens rustig praten?"

Nu ben ik zo mogelijk nog verbaasder. "Je stelt mij voor om niet naar school te gaan? Arthur, ik ben niet voor niets de beste leerling. Ik wil niets missen. Bovendien is er geen rustige plek om te praten. Ik denk dat we beter naar school kunnen gaan. Dat is belangrijk." Zonder op een verdere reactie te wachten, loop ik door.