(Uitverkoren 2) - De chaos

29.2

Door alle woede die in mijn binnenste rond kolkt, kom ik er nauwelijks nog aan toe om zenuwachtig te zijn voor mijn toespraak op de herdenkingsbijeenkomst. Als we arriveren bij de kale plek waar ooit de gevangenis stond, schiet er één enkele kriebel door mijn buik, maar die verdwijnt weer bij de aanblik van de enorme schare mensen die zich daar verzameld heeft. Al deze mensen zijn gekomen voor mijn vader. Dat geeft een goed gevoel. Als we ze ook allemaal in ons team zouden kunnen krijgen, zouden we al een heel eind zijn.

Mijn blik glijdt langs de gezichten. Marlon, Nevis en Hera zijn blijkbaar meteen hierheen gekomen na de vergadering bij ons thuis. Ook Cassy is er met haar ouders, evenals de familie van Bodine. Ik zie Nynève met haar twee dochters, maar Servius is nergens te bekennen. Hij zal toch niet nu al bij Nestor zitten om alles door te vertellen?

Nee, zo moet ik niet denken. Zo is Servius niet. De kans is groot dat hij niet mee wil doen, maar dat wil niet zeggen dat hij ons zal verraden. Ik ben nota bene zijn opvolger.

Meer en meer mensen verzamelen zich om ons heen. Indra met zijn vader en één van zijn zusjes, Marlons moeder en zusje, Vinny's beste vriendinnetje Glass met haar hele familie. Zelfs de ouders van Wallis, die zich tijdens de Eliminatie voor mij heeft opgeofferd, zijn er. Ik weet nog steeds niet wat Arthur ze beloofd heeft, maar het moet iets belangrijks zijn als hun dochter daarvoor wilde sterven.

Na een tijdje pakt Vinny mijn hand. "Zullen we maar?"

Ik knik, enigszins ontroerd door het feit dat mijn kleine zusje de leiding neemt. Hand in hand lopen we door de menigte heen naar de restanten van de gevangenis. Zonder aarzelen spring ik bovenop een restje muur en kijk het publiek in. "Hallo allemaal. Fijn dat jullie gekomen zijn. Het is vandaag een belangrijke dag voor Lavinia en mij, omdat we afscheid zullen nemen van onze vader. Onze vader die onterecht in de gevangenis zat en vorige week levend verbrandde."

Vinny komt naast me staan. Omdat er buiten het stukje waar mijn voeten zich bevinden niet veel meer van de muur over is, wankelt ze nogal. Ze grijpt zich aan me vast om steun te zoeken. "Omdat wij het heel zwaar vinden om in ons eentje met dit tragische verlies om te gaan, hebben we jullie gevraagd om dit vandaag samen met ons te doen. Het doet ons goed om te zien dat onze vader zo geliefd was."

Op dit punt neem ik het woord weer over. "Als eerste wil ik even zeggen dat het me spijt. Het is mijn schuld dat hij in de gevangenis terechtkwam. Ik kon het niet aanzien hoe mijn familie verhongerde terwijl er in het paleis gewoon eten weggegooid werd. Daarom stal ik wat eten uit de keuken om het aan mijn familie te geven. Helaas werden we betrapt, maar in plaats van mij namen ze hem mee. Ik heb alles geprobeerd om ze tegen te houden, maar het mocht niet baten. En nu is hij dood." Dit is het moment waarop ik in huilen uit zo moeten barsten. Waarop ik zo overmand word door emoties dat ik niet meer verder kan praten. Maar er gebeurt niets. Geen prop in mijn keel die me belemmert iets te zeggen. Niet ook maar een klein beetje vocht rond mijn ogen. Ik had kunnen weten dat ik niet de juiste persoon ben voor dit toneelstukje.

Gelukkig hebben we Vinny nog. Zodra ze doorkrijgt dat ik geen traan laat, begint ze zelf onbedaarlijk te snikken.

Ik sla zorgzaam een arm om haar heen. Dit ziet er vast goed uit. De oudste die haar jongere zusje door een zware tijd heen sleept. Om het plaatje compleet te maken, trek ik mijn mondhoeken nog wat verder omlaag. Nee, toneelspelen is niet echt mijn ding. Voortaan houd ik het bij schrijven.

"Ik kan gewoon niet geloven dat we hem nooit meer terug zullen zien," jammert mijn zusje. Plotseling is ze weer dat kleine meisje dat het podium op stormde op de dag van de Zuivering. Ze is weer dat hysterische kind dat over paps schouder af werd gevoerd. Helemaal perfect.

"Omdat het vandaag natuurlijk niet allemaal om ons draait, wil ik nu het woord geven aan een collega van mijn vader." Ik zoek hem in de menigte met mijn ogen. Dat is niet moeilijk, want hij staat helemaal vooraan. "Ze hebben amper een jaar samen gewerkt, maar dat was genoeg om een goede band te laten ontstaan. Mag ik jullie aandacht voor Marlon Acirus?"