(Uitverkoren 2) - De chaos

12.

Mijn hart bonkt zo hard in mijn keel dat de consuls er vast wakker van worden. Als ze tenminste al slapen. Dit is een verschrikkelijk slecht idee. Waarom doe ik dit ook alweer? Had ik niet een andere manier kunnen verzinnen om Arthur te laten zien hoeveel ik van hem hou?

Wat als ik Arthur alsnog een andere strategie voorstel? We zouden in het diepste geheim landgenoten extra eten kunnen geven en ze kunnen trainen, zodat ze samen met ons kunnen vechten. Of is dat een nog slechter idee? Het kan in ieder geval geen kwaad om dat met mijn familie te doen. Ik zocht toch al naar een manier om ze te laten meegenieten van de overvloed die mijn nieuwe leven inhoudt.

Plotseling zie ik het gezicht van Adelia Lennox voor me op de dag van de Zuivering. Haar ogen diep in hun kassen, de rimpels er omheen, haar koude handen die in de mijne knepen. Ze zei tegen me dat ze trots op me zou zijn als ik uitverkoren werd. Ik ben dan misschien niet uitverkoren, maar ik zal haar een reden geven om trots te zijn.

De klink van de bibliotheekdeur voelt koud aan in mijn trillende hand. Misselijk van de zenuwen duw ik het ding omlaag. Geluidloos schuift de deur open. Hij is dus niet op slot. Meteen is mijn laatste hoop dat ik dit niet hoef te doen vervlogen. Nu moet ik wel doorzetten.

Op mijn tenen sluip ik richting de computers, waarbij ik zo ongeveer om de meter blijf staan om te luisteren of er niemand in de buurt is. Mijn oren zijn gespitst als die van een nachtdier in het bos. Daar heb ik over gelezen in de periode dat ik nog graag in deze ruimte kwam. Ik heb over zoveel onderwerpen gelezen. Uren heb ik doorgebracht op mijn favoriete plekje in de vensterbank, waar ik bij het uitzicht op de rest van het land zat te lezen alsof mijn leven ervan afhing. Wat het misschien ook wel deed.

De computers staan ongeveer twee meter links van dat hoekje. Er zijn er in totaal vijf en ze worden alleen gebruikt door scholieren en door Aeneas, die grafisch vormgever en computertechnicus van beroep is. Ik heb hem al regelmatig aan het werk gezien. Soms bewerkt hij foto's voor in de krant, maar zijn voornaamste bezigheid is het aankleden van het spektakel rond de Eliminatie. Zo maakt hij de grote banieren waarmee de uitverkorenen aangekondigd worden.

Ik kan de adrenaline bijna door mijn lijf horen gieren als ik de meest linkse computer van de vijf inschakel. Als iemand me nu betrapt, ben ik er geweest. Dan zal ik vast en zeker de rest van mijn leven in de gevangenis doorbrengen, en dat is nog het minst erge scenario.

Ik neem me heilig voor na vandaag nooit meer in de buurt van internet te komen. Dat laat ik voortaan aan Arthur over. Ik zal me alleen bezighouden met het paleis uit smokkelen van eten voor mijn familie en Nevis aansporen om iets met Aeneas te beginnen.

Doordat mijn hand zo hevig beeft, doet de muis dat ook en moet ik drie keer klikken voordat ik eindelijk het angstaanjagende blauwe interneticoontje te pakken heb. Een goede seconde lang heb ik de hoop dat er helemaal niets zal gebeuren, net als wanneer je overdag op dit icoontje klikt, maar er gebeurt wel degelijk wat.

Een nieuw venster popt open op het beeldscherm. Het ziet er vertrouwd uit, ondanks dat dit pas de tweede keer is dat ik het zie. Die eerste keer herkende ik het witte vlak midden op het scherm ook al meteen. Het is een zoekmachine. Die gebruiken we op school ook, waar twee computers staan. Verder hebben alleen Servius en de consuls nog een computer en meer zijn er niet in dit land. Het verschil met de computers op school is echter dat er bij deze onder de zoekmachine allerlei links staan.

Net als de vorige keer klik ik er lukraak eentje aan. Onmiddellijk wordt het scherm gevuld met informatie over druiven. Het lijkt erg op de informatiebank die we voor school gebruiken, dus ik begrijp niet precies waarom Nestor zo bang is dat iemand dit ontdekt. Dat moet ik dus uit zien te-

Wat was dat? Automatisch spits ik mijn oren. Staat er iemand bij de deur?

Als ik de klink omlaag zie gaan, aarzel ik geen seconde. Ik verstop me op de eerste plek die in me opkomt. In mijn haast vergeet ik echter de computer uit te zetten. Shit. Nu weet Nestor meteen dat ik hier ben.